Zeventig jaar nadat Nazitroepen de Russische stad Leningrad omsingelden verschijnt het dagboek dat de toen 16-jarige Lena Moechina over die periode schreef.
De Russische Lena Moechina begon in mei 1941 haar hoop en angsten in een dagboek neer te schrijven. Ze vertelt ook over haar hartstocht voor klasgenoot Vladimir en haar zorgen over haar slechte punten.
Na de aankomst van de Duitsers verandert het persoonlijke verhaal in een relaas over honger, vertwijfeling en dood in de belegerde stad. Zo vertelt ze dat ze zelfs hun eigen poes doodden en opaten: ‘Vandaag aten we heerlijke soep met vlees en macaroni. Het vlees van de poes is genoeg voor nog twee maaltijden. Het zou fijn zijn als we nog een poes zouden vinden. Ik had nooit gedacht dat poezenvlees zo zacht en lekker zou zijn’, schreef ze op 18 december 1941.
Haar moeder blijk niet opgewassen tegen de honger. Op 8 februari 1942 schrijft ze in haar dagboek: ‘Gisterochtend stierf mijn moeder. Nu ben ik alleen.’ Drie maanden later op 25 mei eindigt haar dagboek abrupt. Ze zegt dan dat ze hoopt op een evacuatie.
De getuigenis van Moechina wordt enkel in Rusland gepubliceerd naar aanleiding van de 70e verjaardag van de blokkade van de stad. Het beleg van Leningrad begon namelijk op 8 september, twee maanden na de invasie van de Duitsers. Volgens historici kwamen in de stad tussen 600.000 en 1,5 miljoen mensen om het leven door honger en bombardementen.
Het dagboek werd ontdekt door Sergej Jarov, een geschiedkundige aan de Europese Universiteit van Sint-Petersburg. Hij vergeleek haar relaas met dat van Anne Frank, het joodse meisje dat zich in een achterhuis in Amsterdam verborgen hield tijdens de bezetting en omkwam in een concentratiekamp.
De redacteuren van het dagboek slaagden er in verwanten van Moechina in Moskou op te sporen. Zo kwamen ze te weten dat het meisje het beleg overleefde en in 1991 op 66-jarige leeftijd overleed.
Moechina had hen overigens nooit verteld over de gruwelijkheden die ze had meegemaakt. In haar dagboek vraagt ze aan de eventuele vinders om het boek aan haar familieleden te geven zodat zij haar levensverhaal kunnen lezen. Zeventig jaar later komt die wens alsnog uit. (Belga/MS)
