Daan Heerma van Voss – Zonder tijd te verliezen

Daan Heerma van Voss bewijst met zijn tweede roman Zonder tijd te verliezen dat hij een van de namen is om te onthouden.

Oh dat eeuwige verlangen, naar de zon en de lente, naar Italië en de eerste liefde, en naar alles wat sindsdien misgegaan is, waardoor die oude herinneringen des te waardevoller lijken.

Daniël en Xander – maar je spreekt het Sander uit, zoals zijn moeder steeds weer opmerkt – beslissen na het secundair onderwijs een jaartje van het leven te genieten in Perugia. Vaarwel het bekakte Amsterdam-Zuid en welkom het met de Zweedse oelewapper Ole gedeelde appartement in ‘ la bella Italia’.

Daar komt de ware liefde om de hoek kijken in de vorm van de Zuid-Afrikaanse Sophie. Daniël is meteen verkocht en misschien ziet ook Xander wel iets in het meisje. Een door mat glas geobserveerde scène die alles en niets betekent, is alvast voldoende om Daniël naar huis te drijven. Waarop Xander verdwijnt en Daniël hem achternareist.

Net als met Een zondagsman, zijn debuut uit 2010, bewijst Heerma van Voss dat hij een van de namen is om te onthouden. De man schrijft zo schijnbaar makkelijk en weet diepe emotie zo goed met relativerende humor te combineren dat het lezen van Zonder tijd te verliezen niets meer en niets minder is dan puur genieten.

Marnix Verplancke