Bindende sectorale CAO’s fnuiken economische groei

Bindende sectorale CAO’s fnuiken de economische groei door ongelijke situaties gelijk te behandelen.

Bindende sector CAO’s zijn te rigide en niet meer van deze tijd. Werknemers in dezelfde sector kan je niet allemaal in hetzelfde hokje duwen. Jong VLD wil de werknemer zelf de keuze geven tussen extra flexibiliteit of een hoger loon.

Vele economische sectoren kennen zowel sterk innovatieve nieuwkomers als bedrijven met oude businessmodellen en structuren. Door ongelijke situaties gelijk te behandelen, fnuiken bindende sectorale CAO’s de economische groei. Het opleggen van bijvoorbeeld algemene loonvoorwaarden maakt het aannemen van personeel minder flexibel. Zowel werkgevers als werknemers zijn daarvan de dupe.

Kafka is nooit veraf. Zo moet een bedrijf uit bijvoorbeeld de immo-sector een hoger loon geven aan een jobstudent dan een bedrijf uit de distributiesector, ook al gaat het in se om dezelfde arbeid. Hierdoor kunnen bedrijven moeilijker sector-overschrijdend werken, de concurrentie minder laten spelen en uiteindelijk minder groeien en minder jobs creëren.

Erg nefast is het effect dat veel CAO’s hebben op de jeugdwerkloosheid. Veeleisende loon- en arbeidsvoorwaarden maken laaggeschoolde jongeren vaak te duur, waardoor deze in een uitzichtloze spiraal van werkloosheid en armoede dreigen verzeild te geraken. Zonder CAO’s is er veel meer ruimte voor werkcreatie.

Bindende CAO’s passen niet meer in het huidige kader en de huidige arbeidsmarkt. In een arbeidsmarkt die te rigide is en naar flexibilisering moet gaan, zijn ze een blok aan het been van elke werkgever en -nemer. Verder houden ze geen rekening met de huidige context van de ‘war for talent’ waar ondernemingen op zoek zijn naar gemotiveerde werkkrachten en ze bereid zijn deze zeer goede voorwaarden te geven om hen zo aan het bedrijf te binden.

Keuzevrijheid

Uit studies van onder andere Gerard Evers en Ton Wilthagen (2007) blijkt dat veel werknemers vragende partij zijn om zelf de balans werk-privé te mogen afwegen tegen de mogelijkheden inzake verloning en arbeidstijdregeling. Vandaag worden zij gewurgd door onpersoonlijke nationale edicten, onderhandeld vanuit een ivoren toren, door ongrijpbare vakorganisaties waarvan ze vaak geeneens lid zijn.

Het aanpassen van de huidige cao regeling leidt tot een grotere arbeidsmarktdynamiek, met snellere interne taak- en functiewisselingen, meer mobiliteit, meer flexibele beloningsvormen enzovoort. Keuzevrijheid is hierbij essentieel

Toekomst
Jong VLD wil meer ruimte voor individuele loonvorming en stelt een optionele CAO voor. Als een vakbond en een bedrijf tot een vergelijk komen inzake verloning en voorwaarden, dan is deze enkel van toepassing op de leden van die vakbond en het specifieke bedrijf. Concreet betekent dit dat voor vakbondsleden het cao een opt-out maatregel zou zijn waar ze steeds afstand van kunnen doen en voor niet vakbondsleden een opt-in waar ze aan kunnen deelnemen indien ze willen. Op die manier blijft de deur open staan voor een vrije en flexibele loonvorming en wordt geen afbreuk gedaan aan een doel van een vakbond: het zich verenigen om betere arbeidsvoorwaarden en verloning te bekomen.

Een natuurlijke evolutie ziet Jong VLD in CAO’s voor regionale clusters van bedrijven. Het is voor zowel werkgevers en werknemers belangrijk om competitieve loonsvoorwaarden te krijgen met de bedrijven in je buurt uit dezelfde sector. Of deze hetzelfde moeten zijn voor bedrijven uit Oostende en Aarlen is nog maar de vraag.

Laten we huidige regeling die stamt uit het industriële tijdperk der eenheidsworst dus achterwege laten en overstappen op een flexibel en eerlijk systeem, een systeem waar het individu vrij is maar de vakbond nog voor haar leden kan strijden.

Frederick Vandeput (voorzitter Jong VLD), Franc Bogovic, Bart Van Marcke en Bob Vandervleuten