Big in Poland

Vlaanderen zendt zijn zonen uit.

Het theaterfestival van Avignon is wereldberoemd, net als dat van Edinburgh. Het tegendeel is het geval met dat van Poznan in Polen. Toch bestaat het Poznantheaterfestivalmalta al twintig jaar. Wat begon als straattheaterfestival om en nabij het plaatselijke Maltameer is met de jaren uitgegroeid tot een multidisciplinair theatertreffen dat zowel op locaties als in zalen plaatsvindt.

Het festival zit goed bij kas door een handige zet. Door de toevoeging van de stadsnaam verbond het festival zich aan de stad. Het bestuur beloonde dat met een fikse verhoging van het budget. Ook plaatselijke sponsors met internationale ambitie tastten dieper in de beurs. Dat alles zorgde voor de definitieve ontgrenzing van het festival.

In het verleden werden lukraak wat groepen uitgenodigd. Dit jaar werd voor het eerst gekozen voor een gastland. Door het succes van het Vlaamse theater wereldwijd lag het voor de hand dat diverse groepen uit Brussel, Antwerpen en Gent aangesproken werden. Het totaalpakket had plaats onder de titel Flewish Wave. Het was op zekerheid spelen, en toch was het spannend want de Polen, buiten de inner circle, kenden de voorstellingen niet.

De Vlaamse golf was een doorslaand succes. De zalen waren groot, en toch moesten veel toeschouwers op de trappen zitten.

Zelfs het tweedaagse symposium, dat door minister van Cultuur Joke Schauvliege (CD&V) werd geopend, trok heel wat bezoekers. Ze stelden pertinente vragen, waaruit je kon opmaken dat de Poolse jeugd begrijpt dat ‘haar’ theater midden jaren tachtig tot stilstand is gekomen. Men teert nog steeds op Grotowski en compagnie, maar waar begin je met de vernieuwing? De Vlaamse voorstellingen werden als een kompas gebruikt. Dat de combinatie van disciplines op de meeste staande ovaties kon rekenen, is mogelijk een aanwijzing dat in die richting gezocht zal worden. Het bestaat al in het Poolse theater, maar enkel als nevenverschijnsel. Dans ter versterking van het woord, en omgekeerd, is de Polen vreemd.

Jan Fabre, Jan Lauwers, Luk Perceval, Alain Platel en Sidi Larbi Cherkaoui (tweemaal 1000 toeschouwers!) waren de grote kanonnen, maar ook de mindere goden – vaak nog in groei – zoals Miet Warlop, Filip Berte, Berlin, Abattoir Fermé en tg Stan, konden op veel bijval rekenen. De interesse was zo oprecht dat er lang ten gronde nagepraat werd en contact werd gezocht met de makers. Dagelijks was er een item op de Poolse versie van Canvas en Klara.

Voor volgend jaar denkt men als gastland aan Israël. Opnieuw een zet met een psychologisch doordacht en goedaardig commercieel staartje. Het imago van Israël is fors beschadigd. De kunst is een reddingsboei, en dat mag wat kosten. Nadat Vlaanderen zijn zonen (m/v) heeft uitgezonden, om te inspireren maar niet om te bekeren, is het de beurt aan het land van Abraham, Isaak en Jacobus, twee stenen tafelen en ene God alleen.

Guido Lauwaert

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content