Yes Day: de dag waarop kinderen baas zijn

© iStock

Het is schoolvakantie, het ideale moment om je kinderen wat meer vrijheid te gunnen. Vanuit de VS waait een fenomeen over dat ons het ideale excuus geeft: Yes Day.

Als kind van de jaren tachtig hebben wij nog vaak heimwee naar de walkman, de flippo en de jaarlijkse pelgrimage naar Het Land van Ooit. Dat Nederlandse pretpark is al dik tien jaar failliet, maar die ene zin staat nog altijd in ons geheugen gegrift: ‘Hier zijn kinderen baas’. Aan de entree kregen we de boodschap dat we onze ouders mochten aanspreken als ‘lakeien’. Of zij even treurig waren over de sluiting van het park valt nog te bezien, maar zo’n hele dag je zin krijgen: als kind is het hemels. Vandaar ook het grote succes van het Amerikaanse kinderboek Yes Day, over een jongetje dat de dag van zijn leven beleeft omdat zijn ouders ingaan op ál zijn vragen. Pizza als ontbijt? Yes! Extra lang opblijven? Yes! Steeds meer ouders besloten dat voorbeeld te volgen en maakten er een jaarlijkse traditie van. En het werd helemaal populair toen de Amerikaanse actrice Jennifer Garner op Instagram een foto van haar vermoeide zelf plaatste, met als bijschrift ‘Nooit heb je koffie zo hard nodig als op de dag na Yes Day.’ Blijkbaar wilden haar drie kinderen graag buiten in een tent slapen, en zij kon natuurlijk niet nee zeggen.

Yes Day: de dag waarop kinderen baas zijn
© Bart Schoofs

Gezinspsychologe Nina Mouton is alvast enthousiast. ‘Ik heb dit idee meteen voorgesteld aan mijn kinderen en ze kunnen niet wachten. Mijn zoon Miro (7) vond het de max. Toen ik vroeg wat hij zou willen doen, dacht hij eerst spontaan aan “spelen op de tablet”. Maar al snel volgden leukere ideeën: samen voetballen, samen legertje spelen. Doodgewone, verbindende dingen. Al vroeg hij ook of hij nog een broertje of zusje zou krijgen. Toen heb ik hem voorzichtig uitgelegd dat je zoiets moeilijk in één dag kunt realiseren. Mijn dochter Loa (4) wilde graag samen met mij havermoutkoeken bakken en drie keer op één dag spaghetti eten. En oh ja, televisie kijken. Alsof ze dat anders niet zou mogen.’

Brave kinders, die van Mouton. Er zijn vast ook gangsters die de speelgoedwinkel willen pluimen of met vijf klasgenoten naar Disneyland willen. ‘Ik vond het wel fijn dat mijn kinderen heel haalbare dingen vroegen’, geeft Mouton toe. ‘Als je er iets minder vertrouwen in hebt, kun je natuurlijk een joker inschakelen. Of je kunt een hele dag de boel loslaten en volledig meegaan in het spel van je kinderen, zonder er een expliciete ja-dag van te maken.’

Hele nacht opblijven

Volgens Mouton kan zo’n Yes Day zeer empowerend zijn voor kinderen. ‘We zeggen als ouders heel vaak “nee”, soms als een automatisme. Dat is ook logisch: als je klaarstaat om naar school te vertrekken en je kind vraagt ineens om van kleren te wisselen, of nog een boek voor te lezen, dan zou een “ja” alles vertragen. Maar voor kinderen is dat frustrerend. Wat voor ons een futiele vraag lijkt, is voor hen soms extreem belangrijk. Al kan Yes Day hen ook wel wat realiteitszin bijbrengen. Miro wilde bijvoorbeeld graag eens de hele nacht opblijven. Tja, waarom niet. Na een paar uur zal hij wel merken dat dat ook weer niet zó leuk is. Maar voor kinderen is het heerlijk dat zij een dag de touwtjes in handen mogen nemen.’

Yes Day: de dag waarop kinderen baas zijn
© Bart Schoofs

Het fenomeen van Yes Day roept natuurlijk ook vragen op: zeggen we als ouders echt te vaak “nee” tegen onze kinderen? Of zijn we net te permissief, waardoor we een verwende generatie creëren? Mouton zucht. ‘Ik zie in mijn praktijk veel ouders die hun zelfvertrouwen over opvoeding kwijt zijn. Ze worden om de oren geslagen met opvoedboeken, adviezen, eisen vanuit de samenleving… Daardoor durven ze hun moeder- of vadergevoel niet meer te volgen. Ik denk dat je kinderen nooit kunt verwennen met te veel aandacht. Ik denk dat we als ouders best wat vaker “ja” mogen zeggen, of op z’n minst meer overleggen met onze kinderen. Bij ons wordt niet gediscussieerd over veiligheid en gezondheid: ze mogen niet zonder te kijken de straat over rennen, en ze moeten medicatie nemen wanneer ze ziek zijn. Maar voor de rest is veel discussie mogelijk. Miro wil bijvoorbeeld graag éérst naar een verhaaltje luisteren en pas daarna zijn pyjama aantrekken. Ik vind dat geen ideale volgorde, maar waarom niet? En als ik dan eens vind dat het toch anders moet, toont hij ook begrip. Zo wordt opvoeden een vorm van samenwerken.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content