‘Wie weigert onze taal te leren, hoort niet thuis in een sociale woning van Antwerpen’

Liesbeth Homans (N-VA) schiet in een regionaal dossier van Knack met scherp op het ’te sociale’ woonbeleid van de Antwerpse schepen Leen Verbist (SP.A).

Heeft schepen Verbist het departement Wonen goed bestierd de afgelopen vijf jaar?

Homans: Ik vind dat ze zich te veel tot het sociale verhaal heeft beperkt, bijna alsof er geen woonnood bestaat die niet sociaal is. En ze heeft het sociale ingevuld met erg veel aandacht voor de rechten van bewoners, maar amper voor hun plichten. Als een woning hoofdzakelijk gefinancierd wordt met gemeenschapsgeld, dan mag daar iets tegenover staan. Een sociaal huurcontract bevat een proefperiode van zes maanden. Wel, de sociale huisvestingsmaatschappijen zouden na die zes maanden een taaltest moeten afnemen bij hun bewoners – het wettelijke kader bestaat daarvoor. Die mensen moeten voor mij Knack niet kunnen lezen, maar ze moeten wel kunnen achterhalen wanneer het tijd is om de vuilnisbakken buiten te zetten. In sociale wooncomplexen zijn er net iets meer samenlevingsproblemen dan elders in een stad, daar vertel ik geen geheimen mee. Het zou enorm veel frustratie wegnemen als alle bewoners gewoon al Nederlands konden spreken, opdat er enige vorm van communicatie kan ontstaan.

Er is toch een plaatstekort in cursussen Nederlands voor anderstaligen? En wie niet voor de taaltest slaagt, gooit u op straat?

Homans: Ik vind dat zeker niet overdreven streng. Als je weigert onze taal te leren, dan hoor je niet thuis in een sociale woning van de stad Antwerpen, waar Nederlands de voertaal is. Wie een woning krijgt op kosten van de gemeenschap moet tonen dat hij iets wil terugdoen, onder meer dat hij de voorwaarden wil scheppen om correct te kunnen samenleven. Ik verwijt Leen Verbist dat ze die uitdaging zelfs niet aangaat, dat ze zelfs niet probeert om met die mensen iets te bereiken.

Verbist pampert de mensen die in de sociale woningen zitten, is het dat?

Homans: Absoluut. Er zijn klachten dat de kosten te hoog zijn voor de bewoners. Verbist heeft dan de reflex om te zeggen: we gaan een groter deel van die huurlasten met gemeenschapsgeld betalen. Is het te veel gevraagd dat mensen ook in een sociale woning hun eigen gang poetsen of hun eigen groenperk onderhouden? Zo laag moeten we de lat toch niet leggen?

Zou het kunnen dat bewoners van sociale woningen meer tot het kiespubliek van schepen Verbist behoren dan tot dat van u?

Homans: Ik zou niet weten waarom. Mensen in die sociale woningen die zich wel gedragen en wel vooruit willen komen in deze maatschappij, ergeren zich volgens mij dood aan die mentaliteit van ‘alles moet kunnen’. Daar wonen ongetwijfeld ook N-VA-kiezers. Ik kijk niet neer op die mensen, hè. Ik heb zelf bijna mijn hele leven in een sociale woning gewoond.

Moet wie meer begint te verdienen zijn sociale woning verlaten?

Homans: Als je iemands huis afneemt omdat hij werk vindt of promotie maakt, dan geef je een slecht signaal. Dan zeg je eigenlijk: blijf maar bij je uitkering, dat is het gemakkelijkst voor iedereen. Een buur die werkt, heeft een voorbeeldfunctie. Zo iemand toont de andere bewoners dat je nog iets anders met je leven kunt doen dan een uitkering opstrijken en alles zomaar krijgen.

Heeft wie arm is daar per definitie zelf schuld aan?

Homans: Laat ik het zo stellen: ik denk dat meer mensen kunnen werken dan nu het geval is en dat de overheid hen te weinig stimuleert.

Wantoestanden uiten zich in een grootstad altijd scherper. Dat ons federaal asielbeleid faalt, daar kan Leen Verbist niets aan doen. Wat ik haar wel aanreken, is dat ze de toewijzing van sociale woningen perfect op maat maakt van ex-illegalen en ex-daklozen. Wie geen inkomen uit arbeid heeft, krijgt voorrang bij de toewijzing van een sociale woning. Dat is oneerlijk en kortzichtig. Een te sociaal beleid heeft tot gevolg dat wie niets onderneemt, beloond wordt. Zo motiveer je mensen niet om hun leven in handen te nemen. (JVB)