Werkloze wordt dakloze: in zo’n kil en harteloos Vlaanderen willen wij niet leven

‘Dus iemand die jarenlang bijdraagt en zijn job verliest door brute pech valt na twee jaar zonder werkloosheidsuitkering en moet een jaar later ook nog eens zijn huis verkopen, wil hij nog op enig vangnet kunnen rekenen. In zo’n kil en harteloos Vlaanderen willen wij niet leven’, reageren SP.A-ers Johan Vande Lanotte en John Crombez op de uitlatingen van Jan Jambon (N-VA).

Een paar weken terug geraakten we bij onze huisbezoeken in West-Vlaanderen aan de praat met een vader en een moeder die zich zorgen maakten over hun werkloze zoon. Hij had vijftien jaar gewerkt als metser, maar hij verloor zijn job door zware rugproblemen. Hij zit nu al een jaar thuis. Niet eenvoudig om iets totaal anders te vinden, als je vijftien jaar lang alleen als metser hebt gewerkt en geen enkele andere ervaring hebt. De tijd dringt, want binnen een jaar speelt de werkloze metser zijn werkloosheidsuitkering kwijt in de plannen van de N-VA. Hij krijgt dan nog een jaar een lagere forfaitaire vergoeding, en dan is het onvermijdelijk over en uit. Uiteindelijk – en daar was dat ouderpaar doodsbenauwd voor – rest alleen nog het OCMW.

Op voorwaarde dat je eerst je huis verkoopt tenminste. Anders geen leefloon. Toen Bruno Tobback een paar maanden geleden al hekelde dat het asociaal en hardvochtig is om mensen te verplichten hun huis te verkopen voor ze een leefloon krijgen, zei Liesbeth Homans dat hij loog, dat hij “zielig” was. Vandaag zegt Jambon nochtans precies hetzelfde in de krant: een leefloon kan alleen als je eerst je huis en je spaarcenten uitput. Pas als je huis verkocht is en je spaargeld allemaal aangesproken is, kan je aanspraak maken op een leefloon. “Dat is niet hard, dat is de logica zelve”, aldus Jambon.

Dus iemand die jarenlang bijdraagt – vijftien jaar in het geval van de metser – en zijn job verliest door brute pech – een kapotgewerkte rug – valt na twee jaar zonder werkloosheidsuitkering en moet een jaar later ook nog eens zijn huis verkopen, wil hij nog op enig vangnet kunnen rekenen. Dat huis waar u jarenlang voor gewerkt hebt, dat spaargeld dat u opzij hebt gezet om uw kinderen te laten studeren: alles afgeven. Alleen wie helemaal blut is en aan de grond zit, kan nog op een beetje hulp rekenen.

In zo’n kil en harteloos Vlaanderen willen wij niet leven. Wie jarenlang gewerkt en bijgedragen heeft, moet op een vangnet kunnen rekenen als het mis loopt. De metser met de kapotte rug, de arbeider van Ford of Opel die zoekt maar echt niet vindt, die mensen gaan we geen twee keer straffen.

De haastig bijeengeschraapte reactie van de N-VA is voorspelbaar: het zijn de journalisten die de bonen gevreten hebben. De N-VA is weer maar eens verkeerd begrepen, het ging alleen over leefloners die drie of vier huizen hebben die ze verhuren. De groteske karikatuur als verdedigingsmuur, alsof er massaal veel leefloners zijn die rijkelijk leven van een vastgoedimperium. Met de pensioenen was het ook al zo: in de budgetvoorstellen worden pensioenen niet geïndexeerd en Liesbeth Homans bevestigde dat deze week nog in een debat. Maar om de gepensioneerde kiezers niet te verliezen, wordt het vlug ontkend.

Of het nu over de index, de pensioenen, de werkloosheidsuitkeringen of het leefloon gaat, het is altijd hetzelfde mechanisme. Telkens weer trekt de N-VA vliegensvlug zijn staart in om haar afbraakplannen te verdoezelen.

Waarschijnlijk kunnen we morgen weer een opiniestuk van Bart De Wever lezen waarin hij benadrukt dat de N-VA wél een sociale partij is. Maar de maskers zijn vandaag echt wel afgevallen. Aan de ene kant het rekenwerk van de KU Leuven dat feilloos aantoont hoe de belastingverlaging van N-VA de mensen die het meest hebben nog meer geeft. Aan de andere kant de plannen van Jambon om de mensen die het minst hebben ook nog hun laatste strohalm af te pakken. Het wordt met de dag duidelijker hoe de N-VA Vlaanderen splitst in arm en rijk.

Johan Vande Lanotte en John Crombez