‘We moeten meer luisteren naar kwetsbare jongeren’

Jan Steurs van Jong Groen reageert op Jean-Marie Dedecker, die vindt dat de jeugd vandaag te veel gepamperd wordt.

Deze column is voor de prachtige vrouw die op Facebook schreef dat het allemaal geen zin meer heeft. Voor de fantastische gast die het plotse heengaan van zijn ouders dagelijks verdronk in alcohol. Voor de moedige man wiens vroegere droomjob plots elke mogelijkheid op toekomstige promotie de nek omwrong. Voor hen, en voor alle overlevers van een wegwerpmaatschappij.

Meer aandacht voor psychisch welzijn

De tijd tikt, en dat is meer dan vervelend. Elke dag worden we gemeten en beoordeeld op wat de prestaties van de dag zijn.

Vroeger kon je nog gaan spelen in het bos en tegen je ouders zeggen dat je wel terug zou zijn voor het eten, nu zijn er bijna geen bossen meer en wordt je beoordeeld op hoeveel minuten je te vroeg of te laat terug bent ‘want je hebt toch een telefoon bij’.

Elke seconde van je leven staat op een timer, zo lijkt het wel. Zo voelt het voor veel jongeren aan, thuis, op school, en op het werk.

Maar de jeugd is te veel gepamperd, zo vinden mensen als Jean-Marie Dedecker dan, die strooien met wijsheden uit de tijd van hun grootmoeder. Een tijd die voorbij is.

Het is ook een tijd die in vele opzichten niet te vergelijken is met die van vandaag. Veel mensen hebben ’s ochtends eigenlijk geen zin hebben om op te staan, omdat het leven, met de woorden van Kommil Foo, opnieuw als een natte dweil keihard in het gezicht gaat slaan.

Dat is het resultaat van veel zaken, maar één ervan is wel dat ons van kleins af wordt wijsgemaakt dat er een droomleven aankomt, terwijl we het ook vandaag voor de meesten vechten is om dezelfde levensstandaard van onze ouders te evenaren, en we vrezen dat onze kinderen het minder goed gaan hebben.

Het is ook de tijd die je in het gezicht trapt wanneer je beseft dat je aan dat ideaalbeeld niet voldoet, dat je wel geprobeerd hebt die trein aan verwachtingen te halen maar dat de deuren voor je neus langzaam dichtgaan. En daar sta je dan, de trein gemist, in een wereld vol onbegrip. En dikwijls sta je alleen. Zonder veel steun, of mensen die je ‘pamperen’. Want een Facebookstatus lijmt geen gebroken hart, en zeldzaam is die ene bijzondere vriend of vriendin die de moeite neemt om te bellen of om een bericht te sturen, gewoon om te laten weten dat hij of zij er is voor je. De rest van de wereld lijkt enkel te zeggen dat je moet doorgaan, dat er kansen genoeg zijn.

‘Op alles wat beweegt wordt het psychologische begrippenapparaat gelegd’, vindt Jean-Marie Dedecker, waarmee hij voorbij gaat aan de dagelijkse realiteit van mensen met kopzorgen. Van mensen die kwetsbaar zijn, en tijd nodig hebben om iets te verwerken.

Veel generatiegenoten van Dedecker lijken te vinden dat de jeugd geen reden tot klagen heeft, dat jongeren de kansen maar voor het uitkiezen hebben. Wat is die keuze waar iedereen over spreekt? Is dat iets zoals ik die verplicht naar de supermarkt wordt gestuurd, en er niet voor mag kiezen om gewoon niks te kopen omdat er teveel verpakking aan is die je verplicht moet weggooien?

Het is tijd om meer te zorgen voor elkaar. Om te luisteren, écht te luisteren, en als dat te moeilijk wordt, stuur je vriend(in) dan naar een professionele luisteraar. Dat is oké. En als er pilletjes nodig zijn om beter te worden, dan neem je die zolang het moet. Dat mag. En ja, respect voor iedereen die het allemaal zonder kan. Maar evenveel respect voor wie af en toe eens kopzorgen heeft en tijd nodig heeft om dat te verwerken.