Roderik Six
Roderik Six Journalist voor Knack

Over het rare verlangen om bij zinnen te komen, in een donker woud.

Voelt u ze ook, die groeiende walging wanneer u ’s morgens de kranten openslaat? Zeker vanuit het buitenland lees ik met toenemende ontzetting de berichtgeving over ons landje. In de eerste dagen wimpelde ik de bezorgde vragen van de Nederlanders nog af – ja, het gaat, het komt wel in orde, ooit, ergens -, maar nu ontwijk ik hun oprechte belangstelling liever. Hoe moet ik het hun uitleggen? Hoe kan ik zonder schaamrood op de wangen vertellen over de politieke onkunde, over de lafhartige houding van ministers, het kinderachtige gekissebis tussen burgemeesters, de onwil om Hitlergroeten stellig af te keuren, over de oproep om de doodstraf terug in te voeren? Hoe praat ik over zoveel weerzinwekkende politieke recuperatie zonder het woord ‘grafschennis’ te gebruiken?

Wat ik voel, is vooral schaamte – diepe schaamte om Belg te zijn.

Voor het eerst in jaren verlangde ik ernaar om in een bos te zijn, alleen, verstoken van menselijke stemmen. Om omgeven te zijn door een stil woud, weg van het gebral. Maar waar vind je nog een bos die naam waardig? Waar moest ik als notoire stadsverslaafde überhaupt heen? Dus zocht ik mijn toevlucht in boeken, altijd een troost in bange dagen, en nam ik Het verborgen leven van bomen ter hand. Geschreven door Peter Wohlleben – zijn naam alleen al. De Duitse houtvester die 1200 hectare bos onder zijn hoede heeft, vertelt gepassioneerd over zijn houten vrienden. Lang dacht ik dat bomen statige takken waren die elkaar letterlijk het licht in de bladeren niet gunden, eenzaten die gevoelloos hun wortels in de aarde plantten en zich verder van niks aantrokken. Niets blijkt minder waar. Bomen werken ondergronds samen, voelen aan wanneer grazers hun bladeren afscheuren en waarschuwen meteen hun buren. Ze zorgen voor hun zieke collega’s door hun via verstrengelde wortels suikers toe te dienen. Moederbomen beschermen hun jonge spruiten, en zelfs hun gevallen kameraden worden zo lang mogelijk in leven gehouden. Dat ze daarnaast nog zuurstof produceren, getuigt van een ongekende gulheid tegenover een ras dat hen het liefst van al omhakt.

Hoewel Wohlleben zijn bevindingen zo veel mogelijk staaft met wetenschappelijk onderzoek, spreekt hij waarschijnlijk meer uit zijn hart, in de hoop dat we beter voor bossen zullen zorgen. Maar in zijn boek, waar gelukkig nauwelijks een mens in voorkomt, las ik meer sereniteit en onderlinge verbondenheid dan ik de laatste tijd bij onze soort mocht merken. Misschien is het op dit moment beter een boom te zijn, die kennen tenminste geen schaamte.

Roderik Six

‘Misschien is het op dit moment beter een boom te zijn. Bomen kennen tenminste de schaamte niet van Belg te zijn.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content