‘Waarom zou u een never ending story als de Belgische politiek volgen?’

Bent u ook niet meer geïnteresseerd in wat er om u heen gebeurt?

Ik geloof dat er een nieuwe mensensoort in het land is. Eerst dacht ik dat het een laat typetje van Kees van Kooten en Wim de Bie betrof, maar ondertussen valt te vrezen dat ik binnenkort op café iemand tegenkom die zichzelf aan mij voorstelt als ‘nieuwsmijder’. Hopelijk doet hij of zij dat voor ik heb opgebiecht dat ik met journalistiek mijn geld verdien.

De Morgen – de titel die toch altijd als eerste nieuwe trends in de gaten heeft – was ons allemaal voor. De krant had een thesisstudent gevonden die het nieuwe fenomeen zelfs van een wetenschappelijke lading kon voorzien: ongeveer elf procent van de Vlamingen mijdt het nieuws en de actualiteit. Op de foto’s bij het artikel keken de nieuwsmijders met een blik alsof ze net kanker hadden overwonnen. Een van hen was muzikant Filip Kowlier, die al na de terreuraanslagen in Brussel stopte met het nieuws te volgen: ‘Nu ik het niet meer hoor, ben ik er ook niet meer mee bezig. Ik kan daar toch niets aan veranderen. Nu loop ik rond in Gent en denk: het leven is simpel.’

Ik weet niet of ik het wel hardop mag zeggen, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat nieuwsmijders meestal ook culturo’s zijn. Correlatie? Causaliteit? Ik durf me er niet over uit te spreken.

Ook Koen Fillet schijnt er één te zijn. Zelfs de schrijver en mijn collega-columnist van Focus Knack Paul Baeten Gronda kwam er vorige week voor uit. Hij vergeleek het nieuws volgen met het betreden van een overdekte kinderspeeltuin tijdens een hete zomerdag. Dat doet hij dus niet meer: ‘Het is een bevrijdende ontdekking, te weten dat je helemaal niet verplicht bent om op de hoogte te zijn van de actualiteit.’

Gronda heeft natuurlijk gelijk. Waarom zou u een never ending story als de Belgische politiek volgen? Om bij verkiezingen een weloverwogen stem uit te brengen? De invloed van uw stem op het uiteindelijke beleid is van homeopathische waarde. En toch heb ik er sinds kort dus last mee uit te maken waar ik me het meest aan erger: nieuwsmijders, of nieuwsfreaks. Mensen die ermee koketteren dat ze de hele dag niet veel beters te doen hebben dan nieuwssites af te dweilen en Twitter bij te houden, of mensen die met trots verkondigen dat het hen niet meer interesseert wat er in de rest van de wereld gebeurt. Met wat geluk vallen ze op café vooral elkaar lastig.