‘Waarom pikte Wouter Beke dat ‘moslim’ als scheldwoord werd gebruikt?’

‘Wanneer het volk angstig wordt voor het vreemde, dan gaat de politieke klasse daarin mee en versterkt ze die angst zelfs’, aldus Geert de Hoon, student.

Zuhal Demir haalde in De Zondag uit naar coalitiepartner CD&V door te stellen dat zij moslims zien als kiesvee en noemde de christendemocraten in één adem de moslimpartij van Vlaanderen. CD&V-voorzitter Beke eiste daarop verontschuldigingen, maar kreeg ze niet. Maar: aan wie zouden die excuses gericht moeten zijn?

Wat verontrustend is aan de laatste hetze van het Kibbelkabinet is niet zozeer de uithaal van Demir. We zijn het ondertussen gewoon dat de N-VA steekjes uitdeelt aan haar partners in de regering om toch maar haar electoraat te kunnen behouden. Wat wel zorgwekkend is, is hoe met die uitspraak werd omgegaan. Niet alleen door de CD&V zelf, maar ook door de wetstraatjournalisten. Zij zagen dit als een aanval op de coalitiepartner, want, nu ja, welke partij durft het aan om het volk te “waarschuwen” voor een partij waarmee men samenwerkt?

Stigmatisering

Het motief van die waarschuwing is kennelijk velen ontgaan. Los van het feit of CD&V moslims al dan niet beschouwt als “kiesvee”, is het toch opmerkelijk dat Demir voor een ‘moslimpartij’waarschuwt. Verdienen Vlaamse moslims het om voor gewaarschuwd te worden? En is een moslimpartij dan zo gevaarlijk? Alhoewel CD&V niet langer enkel een partij is voor katholieke Vlamingen, blijft het toch een confessionele partij. De “christendemocraten”, de naam zegt het zelf.

Wat we hier zien is dat een staatssecretaris een geloofsgroep als ‘gevaarlijk’ percipieert. Maar ook Wouter Beke gaat niet vrijuit. Hij was er als de kippen bij om zijn forse kant te laten zien en publieke excuses te eisen. Hij pikt het niet dat de CD&V zomaar tot moslimpartij gedegradeerd wordt. Hiermee gaat hij echter mee in de opgezette stigmatisering. Demir gaf een negatieve connotatie aan het woord ‘moslim’ en Beke nam dat blindelings over. Van de voorzitter van de “WIJ-partij” mag men toch meer verwachten.

Beke had het respect van de kiezers verdiend wanneer hij zijn forse kant toonde door duidelijk te stellen dat hij het niet pikt dat ‘moslim’ als scheldwoord wordt gebruikt. Daarmee had hij stemmen kunnen winnen en had hij terecht moslims kunnen overtuigen om op zijn partij te stemmen. Het is bovendien neerbuigend om te denken dat moslims op CD&V gaan stemmen omdat zij een Youssef Kobo hebben ingelijfd. Alsof moslims niet in staat zijn een berekende, politieke keuze te maken en voorbij de huidskleur of naam van de kandidaten te zien.

Tijdsgeest

Demir werd vervolgens op de vingers getikt door premier Michel. Ze zou zich nog moeten aanpassen aan haar rol als staatssecretaris. Haar toon moet nog wat worden verfijnd. Demir zou de overstap van parlementslid naar regeringslid nog niet helemaal hebben gemaakt. De vraag die ik me dan stel is of een parlementslid dan wel vrijuit mag gaan bij de demonisering van een bepaalde geloofsgemeenschap. Hebben we de lat dan zo laag gelegd voor onze volksvertegenwoordigers? Het incident ‘Kitir – Van Biesen’ lijkt me hierop jammerlijk bevestiging te geven.

Dit alles toont de tijdsgeest aan. Politici leiden niet langer het volk, maar worden door het volk geleid. Wanneer het volk angstig wordt voor het vreemde, dan gaat de politieke klasse daarin mee en versterkt ze die angst zelfs. Misschien is dit de reden waarom jongeren steeds meer een afkeer krijgen van de politiek. Zij verwachten namelijk dat politici het voortouw nemen in tijden van moreel verval. Het is juist dan dat politici moeten opstaan en opkomen voor de waarden van ons land. En die waarden zijn heus niet het verbieden van bepaalde kledij of het culpabiliseren vanbevolkingsgroepen. Het is te hopen dat de door Beke geëiste excuses ook aan het adres van de moslims in dit land worden gericht. Want het zijn zij die deze excuses namelijk verdienen.

Geert de Hoon is rechtenstudent aan de UAntwerpen en coördinator Onderwijs van de Studentenraad UAntwerpen.