Ludo Bekkers

‘Van Venetië naar Brussel: de intieme wereld van Dirk Braeckman in BOZAR’

Ludo Bekkers Kunst- en fotografierecensent

Er is haast mee gemoeid want wie de uitzonderlijke expositie met werk van de fotograaf Dirk Braeckman (Eeklo, 1958) nog wil zien kan nog terecht bij BOZAR in Brussel tot het einde van deze maand.

Tijdens de jongste Biënnale van Venetië, vorige zomer, werd het Belgisch paviljoen volledig door hem ingenomen met de steun en raad van curator Eva Wittocx, Senior Curator van Museum M in Leuven die er al eerder, enkele jaren terug, een indrukwekkend ensemble van de kunstenaar samenstelde. Ze kennen elkaar dus en dat bevorderde het samenspel in een internationale context wat nog wel wat anders is dan een weliswaar imposante expositie in een provinciestad.

We hoeven er niet lang bij stil te staan, Dirk Braeckman is een uitzonderlijke figuur binnen de fotowereld en niet uitsluitend de Belgische. Zijn oeuvre, want zo kan men het intussen wel kwalificeren, is zo persoonlijk en betekenisvol dat hij ondertussen op een volstrekt eigen manier de fotografie manipuleerde als ware het een totaal apart medium. Manipuleren gebeurt pas als de opnamen tot stand kwamen. Men zal zeggen dat dit nogal evident is, dat doet toch elke fotograaf, maar de opname bij Braeckman, vaak met een doordeweeks toestel zonder gesofistikeerde mogelijkheden, is pas de noodzakelijke tussenfase van een veel belangrijker proces om tot een eindresultaat te komen dat afwijkt van wat men in fotografie gewoon is. Namelijk het afbeelden van een realiteit binnen de al lang aanvaarde normen.

Toveren

De eigenlijke persoonlijke inbreng, het ontstaan van een kunstwerk gebeurt in de duistere omgeving van de donkere kamer, het laboratorium waar Braeckman zal bepalen wat hij met een wat slordig opgenomen negatiefbeeld zal trachten te bereiken. Want laten we wel wezen, hij werkt niet digitaal maar ouderwets met een filmpje in de camera, analoog dus wat hem toelaat om al vanaf het negatief keuzes te maken, zoals uitsnijdingen maar ook belichtingen. Het eigenlijke creatieve werk begint en eindigt bij de ontwikkeling van het beeld wanneer de chemicaliën het beeld doen ontstaan. Zonder de geheimen van de tovenaar verder prijs te geven is het werk in de DOKA, in het laboratorium, het meest belangrijke onderdeel van het scheppingsproces. Dat leidt tot beelden waarvan de realiteit aan de grondslag ligt maar waar het eindresultaat onmiskenbaar verwant is aan de schilderkunst. In die zin dat de diverse grijstinten, de typische schakeringen, eigen aan het procedé van zilvergelatineprints en het gebruik van barietpapier er toe bijdragen om een sfeer te creëren die een relatie met schilderkunst niet kan ontkent worden.

Soms is het gebruik van flitslicht opvallend omdat het lichtpunten creëert die de compositie soms ondersteunen, soms bepalen. Er bestaat een nu al iconische foto van een schilderij met een berg waarbij de flitsbundel gereflecteerd wordt in het vernis van het schilderij, net op de top van de berg. Net de flits op diè plaats maakt van de foto een beeld dat niets meer te maken heeft met de realiteit van het schilderij aan de muur maar gaat een eigen leven leiden als indrukwekkende foto dat met geen ander plastisch middel dezelfde indruk zou maken.

Hier en daar in de tentoonstelling zijn enkele kleurwerken opgenomen. Laten we ze experimenten noemen die weliswaar dezelfde attitude van het andere werk van Braeckman weerspiegelen maar, in een volgende fase, een eigen leven kunnen leiden naast het monochrome werk dat de kunstenaar beroemd maakte.

Tentoonstelling “Dirk Braeckman” Brussel, BOZAR nog tot 29 april. Leuven, Museum M, recent werk, ook nog tot 29 april.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content