Theatermaker Arne Sierens: ‘Dat blijft toch altijd de ambitie: dat er geweend zal worden’

© Fred Debrock
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Met het libretto van Giuseppe Verdi’s Rigoletto (1851), vier topacteurs, drie vrachtwagens en veel Italiaanse meezingers maakt Arne Sierens Zingarate.

Een wagenspel! Worden er sinaasappels uitgedeeld?

Arne Sierens: Sinaasappels? ’t Is niet omdat we ons baseren op de middeleeuwse wagenspelen dat we het mirakelspel Mariken van Nieumeghen (1518) imiteren hé? Zingarate, Italiaans voor ‘zware kloterijen’, is een 21e-eeuws vrachtwagenspel. Het publiek krijgt geen exotische versnaperingen, zoals het middeleeuwse publiek, maar iedereen krijgt wél een biertje van een van onze sponsors. (grijnst) Ik had zin in een zomerspektakel in openlucht. Na jaren toneel maken in de black box wilde ik lucht. Ontgiften! Het is fantastisch leuk en spannend. Als regisseur en auteur moet ik volop inzetten op actie, helderheid en visuele poëzie. De acteurs moeten in alle windrichtingen tegelijk spelen. Theater maken te midden van drie vrachtwagens en stapels kartonnen dozen – daarop zitten de toeschouwers – confronteert je met gigantische uitdagingen.

Afscheid nemen, dat is pure oorlog. Toch blijkt rouwen na een liefdesbreuk zwaarder dan rouwen na een overlijden

Verdi en vrachtwagens: a match made in heaven?

Sierens: Verdi’s opera Rigoletto is het uitgangspunt, maar intussen zijn we daar al mijlenver van afgeweken. Rigoletto is een nar die enkel leeft voor zijn dochter Gilda. Ze sterft na veel intriges en liefdesaffaires waarin zij en haar vader verwikkeld raakten. Zingarate begint met een scène waarin Donatella haar verhuizing organiseert. Dat verklaart meteen waarom er overal dozen staan. De vrachtwagen waarmee zij haar inboedel wil verhuizen, krijgt pech. Ze trommelt een vriend op. Wanneer hij opdaagt, duikt ook de man op uit wiens leven ze wil verhuizen. Meer verklap ik niet. Een belangrijker inspiratiebron was Nous ne vieillirons pas ensemble (1972), een donkere film van Maurice Pialat over Jean en Catherine. Hij woont bij zijn vrouw, zij woont bij haar ouders maar ze zijn het gelukkigst bij elkaar. Daarnaast prikkelden de beelden van de Nederlandse fotograaf Ed van der Elsken ons. Hij legde telkens, in alle eenvoud, de ziel bloot van de mensen die hij fotografeerde. Zijn foto’s hielpen Greet Verstraete, Tom Vermeir, Robrecht Vanden Thoren en Sebastien Dewaele bij het ontwikkelen van hun personages.

Waagt een van hen zich aan de bekende aria La donna è mobile uit Rigoletto?

Sierens: Er zit muziek van Verdi in de voorstelling, maar we doken vooral in de Italiaanse klassiekers, zoals Piccolo Uomo of Agapimu van Mia Martini.

Tijdens het repetitieproces praatten de spelers en ik ook met terminale patiënten en hun familie. Dat afscheid nemen, dat is pure oorlog. Toch blijkt rouwen na een liefdesbreuk zwaarder dan rouwen na een overlijden. ‘Arne, ga je het wéér over de liefde hebben, jong?’ Ja! Ik kan het niet laten. Theater maken is ventileren. Ik heb, als vijftiger, meer levenservaring dan mijn acteurs, en ik heb de meeste stervenden om me heen. Maar mijn spelers worden ook niet gespaard door het leven. Uit onze verhalen ontstond dit stuk. Het wordt een lyrische tragikomedie.

Sponsort Kleenex ook?

Sierens: (grijnst) Dat blijft toch altijd de ambitie: dat er geweend zal worden. Als dat ons lukt, dan eindigen we met een ritueel waar ook het publiek aan deelneemt. Het is mijn droom dat Zingarate uitmondt in een groots aanvaardingsritueel. Want we zijn zo slecht in het aanvaarden.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content