Theaterauteur Guido Van Meir: ‘Het was alsof Shakespeare monkelend over mijn schouder meekeek’

Theaterauteur, oud-Humo-journalist en Terug naar Oosterdonk-scenarist Guido Van Meir heeft Shakespeares Midzomernachtdroom bewerkt. Het resultaat heet Midzomerzotheid.

Uw stuk gaat in première net na de finale van Temptation Island: perfecte timing of toeval?

Guido Van Meir: Het laatste. Dit stuk had zestien jaar eerder in première kunnen gaan. Ik schreef de eerste bladzijden in 2002, nadat ik Martin Koomens boek Het koninkrijk van de nacht had gelezen, over dwergen, elfen en andere geesten in Europa. Daarin stond een hoofdstuk over William Shakespeares Midzomernachtdroom, waarin vier jongelui, een groep acteurs en enkele feeën een dolle nacht in een bos beleven. De gelijkenis tussen die klucht en de reality-tv, een genre dat in 2002 opkwam, frappeerde me. Dus schreef ik een synopsis en trok naar regisseur Jean-Pierre De Decker, die toen het Gentse stadstheater NTG leidde. De Decker zag geen NTG-productie in mijn verhaal, waarin dancingbaas en Big Brother-sponsor Patrick samen met zijn vriendin Tatjana, tevens Miss België, vier singles op een eiland dropt. Tegelijk landen aliens op het eiland en doen er, zonder dat de ‘aardlingen’ dat beseffen, hun hitsige ding. Als televisiepresentator en manipulator Bucky – Puck in Shakespeares versie – ‘liefdesstof’ in het rond strooit, gaan de poppen aan het dansen, terwijl de camera’s draaien…

Helaas, De Decker vond dat die invalshoek geen nieuwe tekst nodig had maar gewoon een andere regie van Shakespeares tekst. Nonsens.

Wat gebeurde er tussen 2002 en 2018 met uw stuk?

Van Meir: Ik ervoer waarvoor ik in 1986 al waarschuwde in Brief aan een beeldschone actrice, een opiniestuk in De Morgen: de zelfstandige theaterauteur wordt miskend. Ik heb mijn stuk aan elk stadstheater aangeboden. Niemand wilde het. Regisseur Ignace Cornelissen, die Het Gevolg leidde, had wél interesse maar verloor een derde van zijn subsidies en moest het plan annuleren. Dat Hans Slagmulder het stuk nu regisseert bij JOKA, een jongerentoneelkring uit Aalst, is geweldig.

Op de scène staan zeven acteurs tussen de vijftien en zesentwintig jaar. Hebt u de tekst herschreven?

Van Meir: Nee. Hij zit hen als gegoten, maar ze hebben hem wel minutieus moeten verkennen. Zo is hij ook geschreven. Het schrijven was als knutselen op de vierkante millimeter. De aliens spreken in klankrijmen. Ik werkte met binnenrijmen. En ik zocht naar grappen die de personages typeren. Als losbol en acteur Johnny ‘Ik adem de geur van uw gat’ declameert terwijl er ‘Ik vergat de geur van uw adem’ in zijn tekst staat, is dat omdat zo’n zin hem – en veel deelnemers aan realityprogramma’s – tekent.

Werken aan de tekst was trouwens een van de minst eenzame schrijfprocessen: het was alsof Shakespeare monkelend over mijn schouder meekeek en de versie las die hij vandaag had willen schrijven.

En nu? Hangt u de pen aan de wilgen?

Van Meir: Nooit. Intussen heb ik een E-mail aan een taaie theatermaakster geschreven. Die wordt samen met Brief aan een beeldschone actrice en mijn zes avondvullende stukken, waaronder Het huisbezoek (Vernieuwd Gents Volkstoneel, 2017) en Petrus en den doodendraad (Het Gevolg, 2014), gebundeld.

Het ambacht toneelschrijven is gedegradeerd. Theaterauteurs schrijven alleen nog in opdracht, alsof ze geen noodzaak voelen om zelf iets te vertellen. Een oplossing zie ik niet. Behalve het ambacht in leven houden.