‘Stilaan tekent zich een nieuwe communautaire tweedeling af in dit land’

Premier Charles Michel is de achilleshiel van zijn eigen regering, schrijft Walter Pauli.

Stilaan tekent zich een nieuwe communautaire tweedeling af in dit land. Tegen hun verwachting in zijn veel Vlamingen ervan overtuigd dat de regering-Michel stevig in het zadel zit. Regeringsleden als Jan Jambon en Theo Francken, beide N-VA, besturen de federale staat alsof ze in de wieg zijn gelegd voor dat werk. Intussen laat hun partijvoorzitter Bart De Wever zijn parlementaire backbenchers los op alles wat links of sociaal is. Hij countert de Hart boven Hard-campagne met een Hard tegen Hard-strategie.

En dus noemt Kamerlid Zuhal Demir vakbondsmilitanten ‘een geüniformeerde privémilitie met een license to kill’. Of wil Vlaams Parlementslid Marius Meremans de subsidiëring van alle sociaal-culturele organisaties herbekijken, te beginnen met de overheidssteun voor de vormingsinstellingen van de vakbonden en Unizo.

In een parlementaire democratie is het de taak van de oppositie om de meerderheid het leven zuur te maken. De N-VA draait die rollen om en heeft vanuit de meerderheid de frontale aanval ingezet op de ‘socialistische’ oppositie, inbegrepen op dat deel van de Vlaamse samenleving dat bekendstaat als het middenveld.

Daar is het verwarring troef. Bij de Vlaamse ABVV’ers klinken de eerste moedeloze geluiden: wat voor zin heeft het om te blijven roepen tegen een regering die niet eens reageert op kritiek? Het ACV van Marc Leemans heeft blijkbaar beslist dat van alle regeringspartijen uitgerekend de CD&V platgeslagen moet worden. In hetzelfde weekend dat CD&V-voorzitter Wouter Beke zijn ‘wij’-campagne op gang trok, spuwde Marc Leemans in De Standaard en De Tijd zijn gal op de partij. Zijn aanval had alle kenmerken van een operatie-beschadiging. De Wetstraat staat erbij en kijkt met enige verbazing naar de almaar snellere desintegratie van de christendemocratische zuil.

In Franstalig België zien we een tegenovergestelde beweging: de positie van de regering verzwakt er zienderogen. En de schuld daarvoor ligt bij de partij van de premier. Vergeet niet dat de MR slechts een middelgrote formatie is, die in 2014 een score van 25 procent al een heel succes vond. Driekwart van de Franstalige Belgen heeft op zijn minst reserves bij de federale regering. Die veel te smalle electorale basis verklaart ook de Kamerbrede kritiek op de regering vanuit Franstalige hoek. Ook de kranten en bladen zijn opvallend streng voor de regering-Michel, en op de praatprogramma’s van RTBF en RTL moeten eenzame MR’ers het meestal opnemen tegen alle andere sprekers.

Die totaal andere context ten zuiden van de taalgrens verklaart ook waarom furieuze FGTB’ers opeens autowegen menen te mogen blokkeren. Dagelijks horen zij de uitleg dat Wallonië stilaan een kolonie is van een rechts-autoritaire, neoliberale en uit Vlaanderen aangestuurde bezettingsmacht. Vanuit dat gezichtspunt is Charles Michel de eerste collaborateur van een te bestrijden regime.

Deze premier is in zekere zin ook de aanvoerder van een operetteleger. De ministers van zijn MR wegen bijzonder licht in de regering. Didier Reynders is wel een naam die respect afdwingt, maar de cynische minister van Buitenlandse Zaken is geen vriend van Charles Michel en lijkt aan zijn fin de carrière toe. Hervé Jamar werd uit eerlijke schaamte als begrotingsminister al vervangen door Sofie Wilmès. Wilmès moest in een boksmatch over de taxshift al een rechtse hoek van minister van Financiën Johan Van Overtveldt (N-VA) incasseren. Nog erger is dat nu ook MR-ministers Marie-Christine Marghem (Energie en Leefmilieu) en vooral Jacqueline Galant (Mobiliteit) onder vuur liggen. Galants positie heet ‘wankel’, maar ook Marghem – in 2012 hét stemmenkanon van de MR in Doornik – moet op haar tellen passen. Dat is ook de PS niet ontgaan. Als deze nieuwe generatie (vrouwelijke) ministers het niet redt, dan ziet het er slecht uit voor de partij van de premier, en dus voor de toekomst van zijn kabinet.

Het is bij veel Vlaamse politici en opiniemakers een blinde vlek: dat Charles Michel de achilleshiel is van zijn eigen regering.