Ritchie De Laet, cultheld van ‘de zotste club van het land’: ‘Antwerp zit in de running voor de titel’

Ritchie De Laet beleeft mooie tijden met de club van zijn hart. ‘Club Brugge bezit de ruimste kern en Charleroi heeft een sterke verdediging, maar zijn die ploegen beter dan wij? Ik vind van niet’, zegt de linksback.

Qua tatoeages van Antwerpse landmarks klopt Ritchie De Laet Rode Duivel Toby Alderweireld met 2-1. Alderweireld liet op zijn rechterarm een fraaie beeltenis van de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal inprikken. Ook De Laet heeft een tattoo van de kathedraal op zijn arm en hij doet er nog eentje van de Brabofontein bovenop, met gedetailleerd afgewerkte gildehuizen van de Grote Markt als achtergrond. Welk Antwerps monument kan er nog bij? Station Antwerpen-Centraal, misschien? ‘Nee, ik had een ander idee, maar ik ben uiteindelijk te lui om het uit te voeren. Voor de Brabofontein zat ik negen uur stil. Al die pijn en die last, daar ben ik te oud voor geworden’, lacht Ritchie De Laet.

De cultheld van het goed presterende Antwerp FC is de enige die nog Antwaarps spreekt bij The Great Old. De carrière van de 32-jarige linksback kende een atypisch verloop. De Laet was een onopvallende jeugdspeler bij Antwerp en trok op zijn 21e op avontuur naar de lagere reeksen van het Engelse voetbal. Een mirakel katapulteerde hem naar het grote Manchester United. Daar maakte De Laet het niet waar, maar hij voetbalde wel zeven respectabele seizoenen in Engeland, pendelend tussen de Premier League en de Engelse tweede klasse. Na een kort verblijf in het Australische voetbal keerde hij vorig jaar terug naar het vertrouwde nest. ‘Grappig dat je over het vertrouwde nest begint, want eigenlijk wilde ik op mijn arm nog het ultieme Antwerpse icoon: een bosuil.’

Dé Bosuil? U bedoelt het stadion?

Ritchie De Laet: Nee, het dier. Het stadion, dat verandert af en toe van uitzicht, maar de vogel waar het naar werd vernoemd, is tijdloos. Ik wilde een kwaad kijkende uil laten tatoeëren. Stoer en stuurs, zoals de club. Maar het gaat er niet van komen.

Het blijft doodjammer dat Antwerp dit seizoen geen supporters kan ontvangen.

De Laet: Van het oude stadion staat alleen Tribune 2 nog overeind. Als wij dit jaar fans binnen hadden mogen laten, dan kon onze voorzitter zich de kosten besparen om die tribune af te breken. De Beker winnen, de stuntzege tegen Tottenham, opnieuw een derby met Beerschot… Het zou wild zijn geweest. Volgende week spelen we uit op Tottenham. Naar Londen met ons rood-witte legioen: die Engelsen zouden niet geweten hebben wat hen overkwam.

Ook ik ben van kindsbeen af Antwerpfan. Tribune 2, de tweede pilaar van links te beginnen, onder de boxen: dat was mijn plek. Ik heb er hartzeer van dat ze die tribune gaan afbreken. Ik heb daar een deel van mijn jeugd gesleten. Maar met nostalgie koop je niks, de club wil hogerop. Het nieuwe deel van het stadion is zo knap geworden dat ik er toch ook een beetje naar uitkijk wat ze van Tribune 2 gaan maken.

U bent opgegroeid in Hoboken: dat is Beerschotland.

De Laet: Ik was de enige rooie in een veld van paars. Dan wandelde ik met mijn Antwerpsportzak door het Kiel… Altijd commentaar en gedoe, maar ik heb nooit iets meegemaakt. Ik vond die rivaliteit juist plezierig. Ze schelden je uit voor het vuil van de straat en je roept met je brutale bek een even grove belediging terug. Zo regelen Antwerpenaars dat! ( lacht)

Antwerp is de zotste club van het land. Daarom ben ik fan. Mijn grote held was Harald Pinxten (speelde bij Antwerp van 2001 tot 2005, nvdr). Allesbehalve de beste voetballer, maar een heerlijke mentaliteit van ‘loop allemaal naar de maan!’ Van Patrick Goots, nog zo’n kanjer, bemachtigde ik als klein knaapje een sok. Ik herinner het me als gisteren. Het was na de kampioenenmatch tegen Ingelmunster, het enige wat Goots nog aanhad, waren zijn sokken en daar heb ik er één van gekregen! Die stinksok hing jaren op mijn slaapkamer. Voor mij was dat evenveel waard als het Lam Gods.

Nu het zo goed gaat met Antwerp zou je vergeten hoe diep de club zat. Ik herinner me de gaten in de binnendeuren, spelers moesten zelf een trainingspak bijeenscharrelen en als sportlunch zette men sandwiches op tafel met grote potten preparé en kip curry. Je kunt het je niet meer voorstellen.

Het enige wat altijd overeind bleef, was het enthousiasme van de Antwerpfan. Een geschift voorbeeld van dit seizoen: in de 70e minuut tegen Tottenham werd er plots vuurwerk afgestoken. Bevreemdend, in een leeg stadion. Eigenlijk stoorde het. Sinds corona zijn we gewend om elkaar te verstaan op het veld. We stonden 1-0 voor, hadden opperste concentratie nodig en plots leek het alsof je op een nieuwjaarsfuif zat. Bij welke club maak je zulke zottigheden mee? Bij Antwerp.

U bent fan van de club waar u voor speelt. Dat is mooi, maar voetbal is een harde wereld. Zodra u niet meer rendeert…

De Laet: … gooien ze me buiten. Juist omdat ik supporter ben, denk ik dat ik daar weinig problemen mee ga hebben. Antwerp moet het zo goed mogelijk doen, met of zonder mij. Vorige week werd ik 32, ik hoop dat er nog drie, vier mooie seizoenen in zitten. Ik ben dankbaar voor alles wat ik heb mogen meemaken bij deze club. Andere spelers kunnen een nederlaag makkelijker van zich af zetten. Voor mij doet het dubbel pijn. Ik verlies als speler én als supporter.

Ik doorliep de jeugdreeksen bij Antwerp, maar ik denk niet dat ze toen een speler voor eerste klasse in me zagen. Ik was nooit het grote talent, ik slaagde dankzij mijn over-mijn-lijkmentaliteit en een grote portie geluk.

Doet u zich nu niet tekort?

De Laet: Ik vind van niet. Niemand valt omver van mijn techniek. Geniale ingevingen à la Lior Refaelov hoef je ook al niet te verwachten. Ik weet dat ik mij voor 110 procent moet inzetten, of ik raak niet in de ploeg.

Hoe bent u als 21-jarige bij Manchester United beland?

De Laet: Per ongeluk! ( lacht) Ik had voor Stoke City (destijds een tweedeklasser, nvdr) getekend, maar raakte niet verder dan de reserven. Stoke bracht Engels voetbal van de oude stempel. Op training dribbelde ik twee man. Toen ik wilde voorzetten, floot onze coach Tony Pulis af: ‘We don’t do that here, son.’ Als je de bal hebt, ram je hem naar voren! Ik dacht dat ik in de jaren vijftig was beland. Snel terug naar België! Diezelfde dag kreeg ik telefoon van Warren Joyce, die trainer was geweest bij Antwerp en het overnam bij de reserven van Manchester United. Of ik geïnteresseerd was in een transfer. Ik dacht dat Joyce aan het zwanzen was, maar ’s anderendaags lag er een proefcontract klaar. Van de winderige trainingen bij Stoke, waar ze mij niet goed genoeg vonden, trok ik naar Carrington, het superdeluxe trainingscomplex van Manchester United. Alsof je leeft in een droom.

Ik heb veel te danken aan een omgestoten zoutvat. In de voorbereiding speelden we een vriendenmatch tegen Valencia. Om halfzes kwamen we samen om te eten, daarna zou de selectie bekendgemaakt worden. Dus ik naar het trainingscentrum, maar daar was geen kat. ‘Ha nee, de spelers eten in het stadion’, zei de bewakingsagent. Mijn vrouw had mij gebracht – ik had nog geen rijbewijs – en ze was al vertrokken voor ik mijn vergissing doorhad. Ik heb die bewakingsagent gesmeekt om mij door een hectisch druk Manchester naar Old Trafford te voeren. Ik kende het stadion niet en het duurde een eeuwigheid voor ik de eetzaal vond. Vijf minuten was ik te laat. Die deur opentrekken, Wayne Rooney, Ryan Giggs en al die sterren mij zien aangapen als was ik de grootste onnozelaar… om door de grond te zakken. Maar het ergste moest nog komen. Ik liep naar Alex Ferguson, gaf hem een hand en… stootte het zoutvat in zijn soep. Een clown zou het niet kunnen naspelen. Er lag een berg zout, midden in zijn bord. Ferguson zei dat ik na het eten maar eens naar zijn bureau moest komen. Mentaal was ik al mijn koffers aan het pakken, maar tot mijn verbazing zei hij dat ik in de basis stond. En ik speelde een ongelooflijke match! Dat stomme zoutvat nam alle spanning weg. Eén week later tekende ik een contract voor drie seizoenen.

Dat was het grote Manchester United, dat een jaar eerder de Champions League had gewonnen. Welke speler maakte de meeste indruk op u?

De Laet: Ik had een boontje voor Nemanja Vidic, maar de strafste was zonder twijfel Paul Scholes.

Ik had verwacht dat u Cristiano Ronaldo zou antwoorden, of Wayne Rooney of Ryan Giggs. Zij waren toch de sterren?

De Laet: Allemaal wereldtoppers, maar Scholes stond daar nog een niveau boven. Scholes toverde, ik kan het niet anders noemen. Je zette er twee mandekkers op en hij draaide met het grootste gemak weg. Hij dacht altijd twee stappen vooruit, alsof de tijd voor hem trager ging. De halve finale in de Champions League voetbalde hij alsof hij in zijn achtertuin stond. Scholes schaakte op het veld, zelfs de grootste sterren leken sukkelaars wanneer hij zijn dag had. Maar dat gebeurde onder de radar. Ronaldo en Rooney kregen meer aandacht.

Als verdediger keek ik op naar Vidic. Die was bikkelhard, niet voorbij te raken, en eigenlijk ook een halve gare. De Harald Pinxten van United! ( lacht) Ik trainde met die mannen, maar ik heb me nooit deel van de ploeg gevoeld. Ik mocht blij zijn als ik de bank haalde en zal ook nooit uitpakken met mijn tijd bij Manchester United. Daarvoor stelde mijn bijdrage te weinig voor.

Kom, kom: officieel staan er twee Premier League-titels op uw palmares. Evenveel als Eden Hazard en Kevin De Bruyne!

De Laet: Haha! Die tweede titel, met Leicester City, tel ik wel mee. In het begin van het seizoen stond ik in de basis, maar ik verdween uit beeld, zonder uitleg. Ik had er een slecht gevoel bij en vroeg een uitleenbeurt bij Middlesbrough. Daardoor heb ik dat fantastische kampioenenjaar half gemist.

Bij Leicester voetbalde u met Harry Kane. Naar verluidt was u niet onder de indruk.

De Laet: Dat is nog beleefd uitgedrukt. Ik vond het een dwaze, simpele speler. Maakt niet uit waar of hoe Kane de bal kreeg, binnen de seconde trapte hij op doel, vaak technisch nog onbeholpen ook. De andere spelers lachten ermee. En zie hoever Kane het uiteindelijk heeft geschopt.

Jamie Vardy vond ik veel beter, al beschouwde de buitenwereld hem indertijd ook als een flop. Zijn carrière verliep even raar als die van mij. Op zijn 24e voetbalde hij nog in de achtste klasse, het niveau dat men in België ‘provinciale’ noemt. Dat was in zijn hoofd gekropen. Vardy kwam op het veld met het idee: oei, ik hoop maar dat ik niks verkeerd doe. Maar op training zag je dat er veel meer in zat.

Klopt het dat u hem bakken Jupiler levert?

De Laet: Vroeger wel, maar de Vard heeft ondertussen een leeftijd waarop je dat niet ieder weekend meer aankunt. ( lacht) Jupiler is zijn zwakke plek, hij vindt dat een godendrank. De laatste keer dat we elkaar spraken, was vlak voor de Europese loting. We hoopten dat Antwerp en Leicester tegen elkaar zouden uitkomen.

Dat kan nog steeds, als Antwerp doorstoot in de Europa League.

De Laet: Laten we hopen. Ik zou het geweldig vinden om de maten van Leicester op de Bosuil te ontvangen, maar dan moeten we donderdag zeker Ludogorets opzijzetten. Op verplaatsing wonnen we met 1-2, maar ik vond het toch een gevaarlijke ploeg, met snelle, snedige aanvallers. Hun middenveld leek mij onzeker en achteraan klopte het niet. Siem (Simen Jukleröd, nvdr) speelde zijn plezantste match van het jaar, want die rechtsback kon echt niet volgen. Toch mag je het niet licht opnemen. Ludogorets heeft ervaring in de Champions League en speelde knappe matchen tegen PSG en AC Milan. Die zijn niet bang van de Bosuil. Qua ervaring is Antwerp de kleine ploeg, niet Ludogorets.

Doet Antwerp mee voor de titel?

De Laet: Zoals we dit seizoen voetballen, moet dat de ambitie zijn. Club Brugge bezit de ruimste kern en is absoluut favoriet. Ik hou ook rekening met Charleroi, dat een sterke verdediging heeft en niet wordt vermoeid door Europees voetbal. Maar zijn die ploegen beter dan wij? Ik vind van niet. Antwerp zit in de running.

Corona maakt er een raar seizoen van. Sommige teams kunnen door besmettingen hun beste elf niet opstellen. We houden ook rekening met het protocol dat de competitie kan stopzetten wanneer 50 procent van de matchen zijn gespeeld en de situatie met het virus uit de hand loopt. Het zou kunnen. Wie weet hoeveel mensen er ziek worden na kerst? Als de competitie stilvalt, is wie op dat moment eerste staat kampioen. Elke match is in potentie cruciaal.

Wij zijn niet de enigen die dat beseffen. Het is geen toeval dat het zo spannend is aan de kop van het klassement: zeven ploegen op een zakdoek bijeen. Teams die Europees spelen krijgen het in het weekend moeilijk, merk je. Daarom: pas maar op voor Charleroi.

Bondscoach Roberto Martínez zegt dat Ritchie De Laet ‘indrukwekkend presteert bij Antwerp’ en dat hij ‘uw naam gaat volgen’. Speelde u ooit beter?

De Laet: Een mooi compliment, maar eerlijk gezegd vind ik dat hij beter jongere spelers kan selecteren. De opvolging van de Gouden Generatie moet nu vorm krijgen. Ik ben 32, van mij gaat het niet komen. Als ze mij vragen, zeg ik natuurlijk geen nee, maar ik zal er niet kapot van zijn als het er niet van komt. Laat die jonge talenten maar ervaring opdoen.

En dan te denken dat u ooit een brief schreef naar het tv-programma De Droomfabriek, met de wens eens met de Rode Duivels te mogen trainen.

De Laet: O ja, dat was ik al vergeten. De Droomfabriek heeft trouwens nooit geantwoord.

Lang geleden was ik al international, op de beruchte Kirin Cup in 2009. Dat toernooi vond plaats in Japan en de ploeg was al ter plaatse. Ik en Radja Nainggolan werden last minute opgeroepen. Een avontuur: reis maar eens naar Japan, met amper tijd om je koffer te pakken. Filip Daems blesseerde zich en ik speelde uiteindelijk twee matchen. Ik ben Rode Duivel geweest: dat pakken ze me niet meer af. Nadien werd ik nog een paar keer opgeroepen, maar toen de huidige generatie toppers doorbrak, viel ik eruit. Begrijpelijk: speel Toby Alderweireld en Jan Vertonghen maar eens uit de ploeg. Ik heb wel een periode gevonden dat ik eigenlijk bij de selectie hoorde. Ik was toch een tijd vaste waarde in de Premier League.

Dat mijn naam nu valt bij de nationale ploeg dank ik aan de eerste lockdown. Ik heb hard gewerkt toen de competitie stillag in het voorjaar. Me niet laten kisten, ook al wist niemand wat er komen zou. Ik speelde drie kilo kwijt. Alle beetjes helpen voor een ouder wordende voetballer.

Loopt Lamkel Zé nog rond op Antwerp?

De Laet: Hij traint bij de reserven. Lamkel Zé is een uitstekende voetballer, maar op talent alleen kom je er niet. Met wat hij de afgelopen weken allemaal uitkraamde in de pers, lijkt de deur definitief toe. Jammer, want op het veld klikte het. Vorig seizoen bestreken wij samen de linkerflank. Ik wist dat ik altijd de bal aan hem kwijt kon en dat mee naar voren trekken weinig zin had, want hij zou de bal toch niet teruggeven. ( lacht) Ik dacht dat ik kon doordringen bij die kerel. Het is een kunstzinnige voetballer, en die vergeten hun verdedigende taken al eens, maar als ik hem daarop wees, draaide hij bij. De spelersgroep heeft alles geprobeerd om hem op het juiste pad te krijgen – hou je stil, laat je voetbal voor zich spreken – maar door zijn gedrag zet Lamkel Zé zichzelf buitenspel. Ooit geef je het op.