‘Red Parijs’

Stijn Tormans treurt om de gekapte bomen op de Italiëlei in Antwerpen. ‘Zou iedereen voortaan willen protesteren voor de kap en niet erna? Dank bij voorbaat.’

De laatste foto van de eeuwenoude bomen op de Antwerpse Leien was gisteren populair op Facebook. Er stonden veel tranen en kwade woorden bij.

Ik was ook verliefd op die oude dames. Ze geurden goed. Toen tien jaar geleden het zuidelijke deel van de Leien heraangelegd werd, werden de gezonde exemplaren nog verpot. Deze keer was er minder mededogen. Geen geld, geen interesse, dat kan ook.

Toch waren al die tranen gisteren ook een beetje hypocriet. De kapplannen waren al lang bekend, lagen overal ter inzage. Zou iedereen eens willen protesteren voor de kap en niet erna? Dank bij voorbaat.

Zou iedereen voortaan willen protesteren voor bomen gekapt worden en niet erna? Dank bij voorbaat.

Omdat alles beter kan, komt er een herkansing. In de Charlottalei staan de mooiste kastanjebomen van Antwerpen. 55 exemplaren zijn ervan nog altijd kwiek. Toch verdwijnen ze na de zomer. De straat moet perse heraangelegd worden en de kastanjebomen zijn plots niet meer ‘veilig voor fietsers en wandelaars’.

Altijd een hilarisch argument. Er zijn in Antwerpen honderden moordstraten voor elke zwakke weggebruiker. De Charlottalei hoort daar niet bij: het is een mooie nostalgische lei met een deugdelijk voet- en fietspad. Een beetje grandeur, onze laatste vage flard Parijs.

Er komen nieuwe bomen, sussen de gezagsdragers. Zoals er ook nieuwe zouden komen op de Leopold De Waelplaats, toen de machtige kerselaars van de Japanse keizer Hirohito gerooid werden. Of op De Keyserlei, toen de legendarische lindebomen het genadeschot kregen.

Elke keer weer wordt in Antwerpen hemel beloofd, elke keer kregen we een vreselijk kaal concept van de Spaanse architect Manuel de Solà-Morales in de plaats. De man is dood maar hij blijft maar spoken in ’t Stad. Om het leed wat te verzachten, zet hij een paar fletse sprieten.

Ik dacht eerst dat het toeval was, maar dat is niet zo. Piet Lombaerde, professor erfgoed, vertelde me ooit: ‘Oude, grote bomen passen minder in hoe er vandaag over de openbare ruimte gedacht wordt. In onze steden is het neomodernisme populair. Een stroming waarin het groen ondergeschikt is aan de architectuur. Die enorm grote stadsbomen roepen vooral nostalgie naar het burgerlijke, naar de negentiende eeuw op. Dat wil men niet meer.’

Ik wel. In naam van de nostalgie: treur niet om wat tegen de grond ligt, red de bomen van de Charlottalei. Red Parijs.