Michel Daerden: ‘Charmeur met een geur’

De kranten staan stil bij het overlijden van gewezen minister van Pensioenen Michel Daerden. Hij wordt geroemd als intellectueel en cijferwonder, maar ook herinnerd als notoir alcoholgebruiker.

Het Laatste Nieuws

In Het Laatste Nieuws bestempelt Jan Segers Michel Daerden als een “kruising van Serge Gainsbourg en Silvio Berlusconi”. “Charmeur met een geur. Doorgaans: die van alcohol. Socialisme heeft voor Michel Daerden nooit gerijmd op miserabilisme. Als anderen er beter van worden, van dat socialisme, waarom mocht hij er zelf dan ook niet beter van worden? En dus reed hij per Porsche cabrio. Op benzine, sancerre en pomerol. Papa is dood. Wallonië blijft verweesd achter.”

Segers zag “nooit zoveel je-m’en-foutisme bij een mensenras – de politicus (M/V) – dat zo beducht is voor zijn imago”. “Daerden kwam er niet alleen mee weg, hij teerde erop, balancerend op het dunne koord tussen ernst en kolder, tussen vakkennis en nonchalance, cijferwonder en drankorgel in één. (…) Het was wat Michel Daerden verrassend groot en populair; als politicus en als mens.”

De Morgen In De Morgen schrijft Hugo Camps in zijn column dat weinig politici in Vlaanderen zo gedemoniseerd zijn als Michel Daerden. “Maar toch, Daerden was echt niet de geclassificeerde schlemiel die de – vooral Vlaamse – beeldvorming ervan gemaakt had. Ik zeg zonder schroom: Michel was een intellectueel. Cijferfetisjist zelfs.”

Het enige probleem van Daerden volgens Camps: hij wou geliefd zijn. “Daar deed hij alles voor, tot veren in de kont toe. Populist avant la lettre, maar wel met een rood hart. Tattoo van het charter van Quaregnon. Ofschoon zelf Porscherijder, het historische ouvriërisme als bodem van de ziel. Daerden had een spraakgebrek. En dus dacht iedereen dat hij altijd dronken was. Hij was ook existentieel timide: zonder glaasje niet de straat op. (…) Hij zal in onze grijze-muizendemocratie gemist worden. En niet alleen als clown.”

Gazet van Antwerpen
Dirk Castrel van Gazet van Antwerpen ziet Daerden als “de man die liever chansonnier wou zijn”. De Waalse socialisten verliezen met Daerden volgens Castrel een stemmenmagneet, maar ook een zorgenkind. “Papa Daerden, die zich in een onbewaakt moment maar wel voor de tv-camera’s liet ontvallen dat hij eigenlijk liever chansonnier of acteur was geworden, was zonder meer een intelligent man. Kameraad en tegenstrever roemden hem om zijn klare kijk op complexe cijfergegevens. Zonder zijn onwaarschijnlijke fratsen en mits hij zijn liefde voor de fles in bedwang had kunnen houden, was hij ongetwijfeld tot het exclusieve kransje rond Elio Di Rupo blijven behoren.”

Maar “zijn esbattementen, al dan niet in beschonken toestand, werden door de jongere generatie steeds minder gesmaakt”, aldus Castrel. “Als minister van Pensioenen bakte hij er niks van en wat hij zei was onverstaanbaar gebral. Bovendien raakten hij en zijn zoon Frédéric verwikkeld in een gerechtelijk onderzoek naar belangenvermenging. (…) Helemaal uitgerangeerd werd de flamboyante Daerden evenwel niet. Als troostprijs voor zijn afscheid van de federale en regionale politieke scène werd hij topman van ‘W Fin’, een nieuwe nv gecreëerd door de Luikse intercommunale Tecteo. Of was het vooral om hem tevreden te houden?”

Le Soir
“Slachtoffer van het beeld dat hij zelf creëerde”, zo vat Le Soir het samen. De krant wijst op de ambivalentie van Daerden: een intelligent man die de cijfers beheerste zoals weinig anderen, een populair en joviaal man, die zich weinig zorgen maakte over zijn drankgebruik. “Er moet gezegd dat het de laatste tijd niet zijn politieke handelen was dat hem media-aandacht opleverde”, aldus de krant.

Le Soir herinnert eraan dat Daerden de voorbije twee jaar in de politiek in ongenade gevallen was. “Populair en talentvol. Hij had alles om de sterke man van de Luikse PS te zijn in de regeringen. Zijn fratsen en chaotische relaties met de andere clans van de Luikse federatie van de PS hebben er anders over beslist. Uitgesloten van de regering Di Rupo, die te bezorgd was over zijn imago in Vlaanderen, aan de deur gezet door zijn protégé. Daerden vocht altijd. Voor zichzelf, voor zijn partij. Hij verdiende een betere exit.”

L’Avenir
“Hij was de ergste vijand voor zichzelf”, aldus L’Avenir, die Daerden bestempelt als een “man van diverse excessen en paradoxen”. De krant is ook erg streng over de media-optredens van Daerden. “Hij kon niet weerstaan aan vragen van de media en televisieplatforms die hem aangeboden werden.”

La Libre Belgique
La Libre Belgique gaat op zoek naar de man achter de politicus. “Het politieke dier dat hij was moest zich verzoenen met de showman die hij werd. (…) Na zijn dood blijven die twee gezichten van de Luikenaar overeind”, aldus de krant.

La Dernière Heure
La Dernière Heure meent dat de media verantwoordelijk zijn voor het begin van de “Daerdenmania”. “Wij, de pers in zijn quasi totaliteit, hebben hier ten volle misbruik van gemaakt. Hij was de goede klant, diegene die garant stond voor het succes van een artikel of een interview (…). Wij hebben ongetwijfeld gefaald in onze taak als critici en observatoren van de politiek, door uiteindelijk enkel te tonen wat ons aan het lachen bracht.” (Belga/TE)