Met de Septemberverklaring van ‘Bourgeoisie I’ is de herfst officieel in het land

‘Het ontgaat mij geheel hoe een significante verhoging van het inschrijvingsgeld voor het hoger onderwijs, een aanzienlijke vermindering van de woonbonus, het niet indexeren van het kindergeld, … onze economie en samenleving aanzienlijk zal laten bloeien.’

De noordenwind jaagt gestaag de zomer weg en met de Septemberverklaring van de Vlaamse regering is de herfst nu officieel in onze regio geland. Door de nodige mistgordijnen op te trekken poogde diezelfde regering de reikwijdte van de genomen maatregelen in zichtbaarheid te beperken. Waar ze wel graag de nevel en mist voor optrok is over wie nu juist welke inspanningen zal moeten leveren om aan de 1,16 miljard euro te geraken. Vlaanderen zal geen schulden opbouwen en wij moeten een serieuze duit in de zak doen. Dus niet een beetje hier en daar, een kruimel of slokje minder. Dat het scherpe keuzes zijn, komt uit hun mond.

Een budget in evenwicht is het objectief, net zoals de voorbije jaren. En de keuzes zijn gemaakt. Dat de mensen daardoor in de schulden dreigen te belanden, zal hen blijkbaar worst wezen. De dag van vandaag is het voor velen onder ons al een hele opdracht om op het einde van het loon geen stuk maand meer over te houden. Diegenen die daar wel in slagen, kunnen amper een centje opzij zetten op het spaarboekje. En deze Vlaamse regering moet een glazen bol hebben. In Welzijn zal meer geïnvesteerd worden, of was het wat minder bespaard? In de mist is alles onduidelijk. Het zal nodig zijn want als deze besparingsoperatie voor de gezinnen voelbaar wordt, zal het heel wat Vlamingen geestelijk, lichamelijk en sociaal minder goed gaan.

In overleg met de getroffen organisaties of agentschappen zullen de besparingen besproken worden. Moet dit gezien worden als een poging om de harde maatregelen een menselijk gelaat te geven? Alsof een patiënt blij moet zijn als de amputerende chirurg u vraagt of u liever de ingreep hebt met de hakbijl of de zaag. Met een beetje geluk kan er gekozen worden tussen net boven of net onder de knie. Daar wordt een mens vrolijk van…

Neen dus, de keuzes die gemaakt worden, zijn inderdaad scherp. Net zo scherp als de hakbijl of de tanden van de zaag. Maar ook zo hard als een voorhamer. Bepaalde gebruikers van De Lijn maken als eerste kennis met het einde van de ‘gratis-politiek’. Een duidelijke sneer naar vorige beleidsploegen waar de socialistische stempel te hard doordrukte. Volgens de huidige bestuursploeg dan toch. Vooral onze 65-plussers worden hiermee geviseerd. Betalen zoals iedereen kunnen ze doen. Ze moeten maar niet voorsteken aan de kassa’s in de supermarkt. Basta! Het beste drukkingmiddel die deze bevolkingsgroep nu kan gebruiken is om massaal met de wagen op straat te komen én zoals we mogen verwachten de verkeersregels strikt toe te passen! 30 is 30, oranje is stoppen!

Alhoewel deze regering het openbaar vervoer als een alternatief van de auto ziet, schaft ze het concept van basismobiliteit (iedere Vlaming op maximaal 750 meter van zijn voordeur toegang tot het openbaar vervoer) vlotjes af. U kan dus bij koud regenweer met de auto naar de dichtstbijzijnde bushalte rijden. De vraag is of de mensen nog op de belbus kunnen rekenen? Zal die belbus nog deel uitmaken van het basisbereikbaarheidsconcept? Deze regering hoefde dus het gratis-verhaal niet af te schaffen. De maatregel om een einde te maken aan het decreet basismobiliteit is voldoende om ervoor te zorgen dat vele ouderen of mensen met een beperking de bus niet langer kunnen nemen. Wat het nieuwe concept ‘basisbereikbaarheid’ inhoudt, daar hangt , u raadt het, wat mist rond.

Maar wij moeten wel eens gaan beseffen dat zij met hun maatregelen ruimte scheppen. Die boodschap was klaar en duidelijk. Het ontgaat mij geheel hoe een significante verhoging van het inschrijvingsgeld voor het hoger onderwijs, een aanzienlijke vermindering van de woonbonus, het niet indexeren van het kindergeld, het verhogen van de dagprijs kinderopvang, het opslaan van de water- en elektriciteitsfactuur, enz… onze economie en samenleving aanzienlijk zal laten bloeien.

Want gelukkige werknemers zijn niet minder dan gemotiveerde werknemers . Zij zijn misschien wel de belangrijkste brandstof van een bloeiende economie. Gelukkige mensen zijn behulpzame mensen. Zij zijn zeker de lijm van een duurzame samenleving.

‘Geluk’, dat woord gebruikt men in boekhouding blijkbaar niet. Gewone mensen moeten hard werken. Dat verder studeren of cultuur opsnuiven hoeft er toch allemaal niet zozeer bij? En daarmee heeft Bourgeoisie I zijn etiket zelf gekozen.