Krantencommentaren over Stevaert: ‘Spetterende carrière eindigt in zwartste miserie’

Minister van Staat Steve Stevaert © BELGA

Met het overlijden van Steve Stevaert verliest Vlaanderen een politicus die erg hoge toppen heeft gescheerd maar daarna door een erg diep dal is gegaan, zo benadrukken de Vlaamse kranten in hun commentaarstukken.

Ook lijken de meeste commentatoren het erover eens dat de politieke nalatenschap van Stevaert vooral terug te vinden is op het vlak van verkeersveiligheid, aangezien er van zijn gratis-beleid zo goed als niets meer overblijft. In de editorialen wordt verder ook aandacht besteed aan de rol van de media.

‘Verwoordde wat veel mensen voelen maar niet gezegd kregen’

“Alle kleuren door elkaar hoort Stevaert ook bij het Vlaamse politieke topkwartet van deze nog prille eeuw. Wat Guy Verhofstadt is voor blauw, Yves Leterme voor oranje en Bart De Wever voor geel is Steve Stevaert voor rood”, luidt de commentaar van Jan Segers van Het Laatste Nieuws. “Het politieke genie van Steve ­Stevaert ging schuil in de helderheid van zijn woorden. Verwoorden wat veel mensen voelen maar wat ze niet gezegd krijgen in één vloeiende redenering of één pakkende oneliner”, gaat hij verder.

“Zijn politieke erfenis is de voorbije maanden vakkundig gesloopt door de andersdenkenden die Vlaanderen en België vandaag besturen. Gratis was een scheldwoord geworden, een ­lachertje, een relict uit niet eens zo lang vervlogen tijden.”

‘Tragisch einde voor een politieke komeet’

Bart Sturtewagen maakt in De Standaard een gelijkaardige analyse. “Een van de spetterendste politieke carrières van de jongste decennia, eindigt in alle opzichten in de zwartste miserie”, schrijft hij. “Zijn schokkende daad maakt een tragisch einde aan het verhaal van een politieke komeet. Hij kwam als een schicht, schitterde een moment, verdween onverhoeds. De pijnlijke vaststelling is dat een groot deel van de politieke erfenis die hij in korte tijd opbouwde, slechts los zand bleek”, luidt het. “Gratis werd een scheldwoord, zijn baanbrekende rol inzake verkeersveiligheid vergeten. De eens gevierde volksheld werd de uitgespuwde risee.”

‘Gaf tijdlang de illusie dat gratis echt bestond’

“Met Steve Stevaert verdwijnt een van de meest bepalende politici van het begin van deze eeuw”, schrijft ook Isabel Albers van De Tijd. “We kunnen ons Stevaert herinneren als dat fenomeen in de Wetstraat, de strateeg-politicus, de man die ons een tijdlang de illusie gaf dat gratis echt bestond, de minister die verkeersveiligheid écht heeft aangepakt.”

‘Flitscamera’s zijn zijn erfenis’

Ook Liesbeth Van Impe kijkt in Het Nieuwsblad in de eerste plaats naar de politieke nalatenschap van de gewezen sp.a-voorzitter. “Stevaert was in vele opzichten ­atypisch (…) Maar in zijn tien ‘Brusselse’ jaren herdefinieerde hij zowel zijn partij als de rol van de moderne politicus”, schrijft ze.

“Zijn imago was dat van de volkse en spontane cafébaas, maar dat imago kwam niet bepaald op volkse en spontane wijze tot stand. Het was het resultaat van hard werk, gaat ze voort. “Geleidelijk aan brokkelde zijn politieke erfenis af. Niet alles is verdwenen: het beleid rond verkeersveiligheid zal zijn stempel blijven dragen, de flitscamera’s zijn zijn erfenis. Maar ‘gratis’ is door de concurrenten en de slechtere economie bij het groot huisvuil gezet. Net als zijn beleid rond De Lijn.”

‘Kon kloof tussen burger en politiek dichten’

“Wie met hem in aanraking kwam of in discussie ging (…) kon niet anders dan onder de indruk geraken van zijn charismatische, dwarsliggende intelligentie, zijn eenvoudige maar vaak hout snijdende analyses. Op geheel eigen wijze kon hij een moeilijk dossier in een handomdraai tot het zijne maken”, merkt Rudy Collier dan weer op in Gazet van Antwerpen. “Hij slaagde er als een van de weinigen van zijn generatie in om de kloof tussen burger en politiek te overbruggen.”

‘Journalistieke deontologie?’

Indra De Witte van Het Belang van Limburg staat vooral stil bij de rol die de media donderdag gespeeld hebben. “Wij, journalisten, zijn erop gevlogen”, zo schrijft ze. “Alle kranten, alle tv-zenders, alle radio’s waren in een mum van tijd ter plaatse. We wilden allemaal op de eerste rij staan om de zoektocht en de speurders te tonen, de plaats van het gebeuren en ten slotte zijn lijk. Voortgedreven door de honger naar primeurs en de hoop om de snelste te zijn, vergaten we de eerste regel van goede journalistiek: de deontologie.”

‘Kweken we een generatie van Icarus-politici?’

Een zelfde geluid klinkt ook bij Yves Desmet. “Moet de journalistiek op haar beurt niet eens nadenken over de manier waarop – en we pleiten meteen zelf schuldig – we politici de hemel in prijzen en vervolgens op hun politieke graf spuwen? Over hoe we zo een generatie van Icarus-politici kweken?”, vraagt hij zich af in De Morgen.

“Vergeten we in de zoektocht naar soms shakespeareaanse drama’s en verhalen niet dat het niet om acteurs gaat, of om fictieve personages, maar wel om mensen van vlees en bloed?” (Belga/JH)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content