‘Kan iemand mij uitleggen hoe ik met een lager nettoloon de economie kan aanzwengelen?’

Len Buggenhout (27) loopt deze maand stage op de redactie van knack.be en staakt mee vandaag.

Het moet een moment van zinsverbijstering geweest zijn, toen ik vorige week besloot om te staken. Waarom zou ik mij daar ook mee bezighouden? Ik hypothekeer alleen mijn eigen toekomst, want er is geen alternatief voor het beleid dat gevoerd wordt. Bovendien, staken dateert uit de vorige eeuw. Toch doe ik mee vandaag, meneer Michel en meneer Bourgeois. En ik zal u zeggen waarom.

Niet omdat ik het zo slecht heb. Ik ben jong en ambitieus, en word zelfs betaald voor mijn stage bij Knack.be – behalve vandaag, want ik ben niet aangesloten bij een vakbond.

Omdat ik niet opensta voor verandering, vraagt u zich af? Nee integendeel, ons land heeft nood aan ingrijpende hervormingen. Aan een vereenvoudigde fiscaliteit, bijvoorbeeld, die de achterpoortjes naar Luxemburg en de plaatselijke voetbalploeg sluit. Of aan een duidelijke keuze voor bedrijfswagens enerzijds of openbaar vervoer anderzijds, want aan beide miljarden blijven uitgeven is redelijk zinloos.

Ongerust

Ik staak omdat u daarentegen aan de mensen vraagt in te leveren op of meer te betalen voor de belangrijkste verdiensten van onze welvaartstaat. U bezuinigt immers op onderwijs en huisvesting, op cultuur en pensioenen, op kinderopvang en zorgverlening. En dat maakt mij ongerust.

We worden om de oren geslagen met berekeningen over de precieze invloed van de besparingen op het gezinsbudget. Die zijn het vaak wel maar soms ook niet eens over de gevolgen, maar twee dingen vallen mij vooral op.

In elke voorspelling ontbreekt de categorie van de grootverdieners en vermogenden. De impact op hun budget is blijkbaar niet noemenswaardig. Tegelijkertijd wordt het leven voor de meeste andere bevolkingsgroepen duurder, zelfs met inachtneming van sociale correcties. En ondertussen blijft u volhouden dat we ‘besparen om te groeien’.

Daar knelt voor mij het schoentje. Kan u mij uitleggen hoe ik met een lager nettoloon, dat bovendien relatief minder waard is als de indexsprong er in 2015 of 2016 komt, de economie kan aanzwengelen? Of hoe we samen door minder te consumeren jobs zullen creëren?

Toekomstperspectief

Ook al begrijp ik misschien niet veel van economie, ergens schort er iets aan die redenering. Daarom, meneer Michel en meneer Bourgeois, raad ik u aan om op zijn minst te proberen daar een verklaring voor te geven. Niet alleen aan mij, maar ook aan de andere stakers en de werkwilligen. Als u echt zo zelfverzekerd bent, dan mag dat geen probleem vormen, toch?

Misschien geeft u de mensen zo ook een perspectief op de toekomst, of waagt u zich aan een belofte waar we ons aan kunnen optrekken. Want voorlopig hebt u al veel gevraagd, maar nog niets gegeven. En geloof mij, dat werkt demotiverend voor iedereen die het al moeilijk heeft om werk te vinden.

Keuze voor basisbestaan

Of misschien vindt u dat we het te lang te goed hebben gehad, dat we boven onze stand hebben geleefd (iets waar ik moeite mee heb, want ik denk dat u het dan vooral over uzelf heeft?) en dat we daarom maar beter kunnen terugkeren naar een eenvoudig basisbestaan. Als dat zo is, dan moet u daar ook voor durven uitkomen.

Maar zolang u zich niet geroepen voelt om dat even uit te klaren, kan ik onmogelijk akkoord gaan met deze blinde en onevenwichtige besparingspolitiek, zonder de kleinste garantie dat we daar op termijn beter van zullen worden.

Daarom leg ik vandaag het werk neer.

Len Buggenhout