‘Je kunt toch niet wachten om op reis te gaan tot je oude moeder is overleden?’

Wat doe je met je bejaarde vader of moeder als je met vakantie gaat? ‘Voor huisdieren zijn er tegenwoordig meer oplossingen dan voor bejaarden’, schrijft Knack-redactrice Ann Peuteman. ‘Nochtans is de kans kleiner dat je ma of pa tijdens je afwezigheid door een toevallige voorbijganger in huis wordt genomen.’

Tara gaat op hotel, maar ze hebben geen idee waar ze met Johanna moeten blijven. Naar jaarlijkse gewoonte brengen Caroline en Yves hun oude labrador straks naar een hondenhotel in de buurt. Met pijn in het hart, maar er zit nu eenmaal niets anders op. Zij willen ook wel eens met vakantie. ‘Er wordt goed voor Tara gezorgd. Nog beter dan thuis’, sussen ze elkaar voor ze de uitbaatster van de kennel 19 euro per dag betalen. Opgelost dus.

Maar nu hebben ze er een probleem bij: Johanna, de 84-jarige moeder van Caroline. Ze staat op de wachtlijst van wel vier rusthuizen, maar weigert hardnekkig het huis te verlaten waar ze haar dochter heeft opgevoed en haar man tot aan zijn dood heeft verzorgd. Omdat ze niet meer goed ter been is, doet Caroline haar boodschappen, brengt ze haar twee keer per week naar de bridgeclub en helpt ze haar op dinsdag en vrijdag met douchen. Koken doet Johanna nog zelf. Min of meer.

Nu gaan Caroline en haar man dus twee weken naar de Provence en hebben ze geen idee hoe het ondertussen moet met Johanna. ‘Bestond er maar een bejaardenhotel waar je je moeder elk jaar een paar weken heen kunt brengen’, zucht Caroline. ‘Dan konden wij tenminste met een gerust gemoed vertrekken. Het kan toch niet dat wij niet meer op vakantie kunnen zolang mijn moeder leeft?’

Eenzaam

Uiteindelijk heeft ze een kwieke oudtante bereid gevonden om een paar weken bij haar moeder te komen logeren. Zo heeft Johanna niet alleen hulp in huis, maar ook wat gezelschap. Veel andere tachtigplussers hebben niet zoveel geluk. ‘Tijdens de zomermaanden ben ik vaak de enige die ze in weken te zien krijgen’, vertelde een thuisverpleegster me onlangs. ‘De meesten kunnen zich nog wel behelpen, maar ze zijn wel ontzettend eenzaam.’

Sommige van haar oudere patiënten moeten heel toevallig net in het ziekenhuis worden opgenomen als hun kinderen op reis vertrekken. Omdat ze vage fysieke klachten hebben of plots opvallend verward zijn. Meestal wil de geriater hen pas ontslaan als er iemand is om voor hen te zorgen, en dus worden ze vlot in het ziekenhuis gehouden tot hun kinderen terug zijn. Anderen kunnen terecht in een rusthuis dat tijdens de zomermaanden tijdelijke gasten opneemt, maar meestal hebben die overvolle wachtlijsten.

Nu kun je natuurlijk niet van zonen en dochters verwachten dat ze tien of twintig jaar lang thuis blijven en pas weer op reis gaan als hun ouders zijn overleden of definitief naar een bejaardentehuis zijn verhuisd. Meestal gaat het om mensen uit de sandwichgeneratie die met pensioen zijn, het hele jaar door voor zowel hun ouders als hun kleinkinderen zorgen en ook wel eens een paar weken voor zichzelf willen. Hun kinderen hebben hun eigen besognes en buren willen wel een oogje in het zeil houden maar veel meer ook niet. Dus vertrekken heel wat bezorgde zonen en dochters jaar na jaar met angst in het hart op vakantie. In de hoop dat pa of ma het wel trekt en met de belofte elke dag even te bellen.

Elk jaar opnieuw worden er wel ergens in het land een paar honden gevonden die aan een boom zijn vastgebonden of katten die in het bos uit de auto zijn gegooid. Schandalig natuurlijk. Vandaag zijn er plekken genoeg waar je je huisdier kunt onderbrengen, terwijl je zelf van je ongetwijfeld welverdiende vakantie geniet. Zoals dat hondenhotel waar Tara nu zit.

Maar voor je bejaarde pa en ma zijn er – schandalig genoeg – veel minder opvangmogelijkheden. En dat terwijl de kans dat een toevallige voorbijganger ze mee naar huis neemt, een pak kleiner is.