‘Niets groots is ooit bereikt zonder passie.’ De Duitse filosoof Georg Hegel zei tweehonderd jaar geleden al wat wij nog steeds denken. Maar de Finse lifecoach Susanna Halonen maakt korte metten met dat gedweep.
Wie in magazines of weekendkranten al eens een ‘diepgravend’ interview leest, zoals dat heet, komt ze onvermijdelijk tegen: de uitspraken over passie. Voor Philippe Herreweghe is zijn grote passie dirigeren, voor Fatma Taspinar gerechtsjournalistiek, voor Chris Lomme acteerwerk. Drie lukrake voorbeelden van mensen die niet zomaar hun job uitoefenen, maar hun passie najagen. En wij kijken ernaar (al dan niet met open mond) en worden geïnspireerd. We blijven collectief op zoek naar die ene passie die ons leven zin moet geven. Met wat geluk kunnen we er ooit zelfs ons beroep van maken.
Ook de Britse Susanna Halonen was als kind al op zoek naar die ene grote passie. En ze vond die rond haar achtste, toen ze voor het eerst op een paard zat. ‘Ik was meteen dol op paarden en wilde er mijn beroep van maken. Dus ging ik naar een paardenuniversiteit – jaja, dat bestaat – waar ik zeven dagen op zeven bezig was met die dieren. Het resultaat was dat de passie begon te verdwijnen. Ik vond het zelfs helemaal niet zo leuk meer. Dus ging ik voor een carrièreswitch: paarden werden een leuke hobby, ik ging management studeren en belandde in de zakenwereld. Maar na een tijdje raakte ik ook daar uitgeblust, omdat ik geen greintje passie meer voelde. En dus besloot ik nog maar eens een carrièreswitch te ondernemen: ik ging een opleiding volgen binnen de positieve psychologie. Toen ik een onderwerp moest kiezen voor mijn scriptie, besloot ik het concept passie te gaan onderzoeken.’ Daar vloeide uiteindelijk een boek uit voort: Screw finding your passion. Vrij vertaald: rot toch op met dat eeuwige zoeken naar je passie.
Vijfstappenplan
Voor alle duidelijkheid: Halonen heeft niets tegen passie op zich. Maar ze gelooft niet langer in die ene, alomvattende passie die ons leven moet verrijken. ‘Zo veel mensen zitten te wachten op een openbaring: welke passie hoort bij hen? Maar dat werkt vaak verlammend, ze durven niets meer te proberen omdat ze bang zijn dat het niet bij hen zal passen. Bovendien blijkt uit onderzoek dat mensen die toch één passie najagen daar vaak door geobsedeerd raken: de passie controleert hun leven, alles lijdt eronder. Ze hebben geen tijd meer voor hun relatie en vrienden en verwaarlozen zelfs hun eigen gezondheid. Tijdens mijn onderzoek ontdekte ik dat de gelukkigste mensen niet één passie – of obsessie – hebben, maar hun hele leven leiden met passie.’
Die mensen leven met ‘harmonieuze passie’, een term die Halonen leende bij de Canadese psycholoog Robert Vallerand. Om dat te bereiken, heeft Halonen een vijfstappenplan uitgewerkt. ‘Ten eerste moet je altijd trouw blijven aan jezelf. Daarnaast is het belangrijk om een doel voor ogen te houden: waarom doe je die ene baan, waarom kook je elke avond? Op drie: sta open voor leermomenten. Verder moet je altijd in contact blijven met je ‘stam’: de mensen die je steunen en in je geloven. En ten slotte is het cruciaal om je eigen talenten te ontdekken.’ Et voilà: het passionele leven is binnen handbereik.
Halonen heeft ook nog advies voor ouders: zij moeten hun kinderen leren om met harmonieuze passie te leven. Lees: niet aan de zijlijn van het voetbalveld staan schreeuwen dat zij de nieuwe Ronaldo zijn, maar focussen op de ervaring zelf en hun persoonlijke groei. ‘Deelnemen is belangrijker dan winnen. Een cliché, maar het is zeer belangrijk dat kinderen dit ontdekken. Alles draait om de juiste doelen: ze moeten niet dé beste voetballer worden om hun grote passie – of die van hun ouders – te vervullen, maar ze moeten genieten van voetbal en beetje bij beetje beter worden.’
Al lijkt het schoentje toch ergens te wringen: als niemand nog zijn leven wil opofferen voor die ene grote passie, hebben we straks dan nog wel Ronaldo’s, Philippe Herreweghes of Chris Lommes? Of worden we allemaal Jan Modaal: gelukkig, maar dodelijk saai en doorsnee? Halonen aarzelt. ‘Het klopt natuurlijk dat obsessief gepassioneerde mensen vaak grootse zaken creëren, omdat ze zichzelf tot het uiterste drijven. Denk maar aan atleten, of iemand als Steve Jobs. Maar dat wil niet zeggen dat zij per se de beste inspiratiebronnen zijn. Want we zien wel hun succes, maar niet alle opofferingen. Wie gelukkig wil zijn, volgt hun voorbeeld dus beter niet.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
