Mark Boudrez

‘Hoe jagers zich het recht toe-eigenen om in uw tuin te jagen’

Mark Boudrez Medewerker Bart Caron, Groenfractie in Vlaams Parlement

De Vlaamse jachtplannen staan sinds vorige week online op geopunt.be en het beeld is ontluisterend, zegt Mark Boudrez (Groen). ‘Ik betwijfel of mijn buren zich er van bewust zijn dat ze wonen in een jachtgebied. Jagers nemen een (twee)loopje met de waarheid en riskeren bovendien geen enkele sanctie’.

De stoutste wezels slurpen de beste eieren. Zouden de jagers daar op doelen wanneer ze beweren dat zij de ware experten van de inheemse fauna zijn? Feit is alleszins dat je blijkbaar lef moet hebben om in het volgebouwde Vlaanderen aan een voldoende groot jachtgebied te komen.

Terreinafbakening

Hoe jagers zich het recht toe-eigenen om in uw tuin te jagen

Vooraleer je op een herfstige zondagnamiddag met een tweeloop in de aanslag door Vlaamse velden mag trekken, moet je als jager je huiswerk maken. Vóór 1 april moet je bij de arrondissementscommissaris van je provincie een jachtplan in te dienen. Op dat plan duid je het terrein aan waarop je het jachtrecht hebt. Zo moet je, om met je geweer aan de slag te mogen gaan, aan een aaneengesloten jachtgebied van 40 hectare komen. Een jachtrecht heb je automatisch als (groot-)grondbezitter, maar jagers en grondeigenaars kunnen ook afspraken maken waarbij het jachtrecht wordt doorgegeven. In het jargon heet het dan dat ‘een jager belast wordt met het beheer van het wildbestand’.

En hier komt de aap uit de mouw – of het konijn uit de pijp. Dat overhevelen van jachtrechten zijn veelal historische, mondelingen afspraken die stilzwijgend jaar na jaar verlengd worden, ongeacht nieuwe eigenaars van gronden of pakweg het verkavelen van wat ooit landbouwgrond was. Bij het indienen van een jachtplan volstaat het om simpelweg te verklaren dat je blijvende rechten hebt op een bepaald perceel. Je hoeft niets te bewijzen. Dus hoe kan het gaan: je neemt de kaart die al generaties lang gangbaar is in de familie, zegt dat er niets aan gewijzigd is en zonder protest heb je opnieuw jouw eigenste speeltuin gecreëerd. Het terrein waarop jij het jachtrecht mag claimen.

En de kans op protest is klein. Een eigenaar weet immers niet of zijn grond ingekleurd is als iemands jachtterrein. Ja, de plannen kunnen, gewapend met een bewijs van landeigendom, ingekeken worden in de kelders van het arrondissementscommissariaat. Maar wie doet dat? Wie weet zelfs maar van het bestaan van een arrondissementscommissaris af?

Tot nu, want sinds vorige week staan de Vlaamse jachtplannen online op de Vlaamse kaartendatabank geopunt.be en het beeld is ontluisterend.

Een (twee)loopje met de waarheid

Bij het indienen van een jachtplan volstaat het om simpelweg te verklaren dat je blijvende rechten hebt op een bepaald perceel. Je hoeft niets te bewijzen

Al vanaf de eerste oogopslag merk je dat de globale kaart van Vlaanderen er bijzonder groen uitziet, ingekleurd dus als jachtterrein. Iets wat in schril contrast staat met traditionele beeld dat we hebben van een gebetonneerd Vlaanderen, bezaaid met versnipperde woonkorrels en dooraderd met lintbebouwing. Het traditionele beeld dat we hebben van een Vlaanderen waar je je nooit godsverlaten hoeft te voelen. Of kan voelen.

In de traditionele beeld dat we hebben van Vlaanderen is er bitter weinig plaats om aaneengesloten stukken van 40 hectare af te bakenen waarop er kan gejaagd worden. En dus moet er wat creatief met de realiteit omgesprongen worden.

Zelf woon ik aan de rand van Roeselare en ik heb geluk. Mijn tuin is niet ingekleurd als jachtgebied, al is het op het randje. Voorbij de haag is het wild vogelvrij. Van aan mijn schrijftafel heb ik zicht op een zestal huizen van buren die wel integraal behoren tot een jachtgebied. En dan vraag ik me spontaan af hoe ver dat zelf toegeëigende jachtrecht strekt. Heeft de jager recht op de code van de toegangspoort tot ‘zijn’ jachtterrein? Mag hij ongegeneerd een duik nemen in het zwembad van de buren? Nee, hoewel ik mijn buren ken als heel aimabele mensen, denk ik niet dat hun gastvrijheid zo ver strekt. En eerlijk gezegd, ik betwijfel of zij zich er van bewust zijn dat ze wonen in een jachtgebied. Of dat zij een jager hebben aangezocht om zich te ontfermen over het wildbestand in hun tuin.

Ik betwijfel of mijn buren zich er van bewust zijn dat ze wonen in een jachtgebied

Hetzelfde verhaal wanneer ik de voordeur opentrek. Ook daar zie ik groen ingekleurde woningen. Zie ik een school voor buitengewoon onderwijs, inclusief internaat en sportterreinen. Allemaal jachtgebied.

En dan scroll je even verder op de kaart en zie je hoe stout bepaalde wezels wel zijn. Hoe serrecomplexen zijn ingekleurd, met de nodige risico’s op glasbreuk allicht. Hoe een jager zich tot taak gesteld heeft de parking van het nieuwe ziekenhuis wildvrij te houden. Hoe er mag geschoten worden in een landelijk bankkantoor. Ja, zelfs een gedeelte van de stedelijke begraafplaats is ingekleurd als speelterrein van een jager. Ongetwijfeld met stilzwijgende toestemming van de bewoners.

De aard van het beestje

Het mag duidelijk zijn: als je mensen toelaat om zich bepaalde rechten toe te eigenen, dan grijpen ze die; de stoutste wezels het eerst. De publicatie van de jachtplannen legt de aard van het beestje bloot. Het is een pijnlijk zichtbaar maken van hoe in bepaalde milieus wordt gedacht over eigendomsrecht, over privileges, over macht.

Waarom geldt bij jachtrechten niet de logica dat er enige vorm van bewijs nodig is? Om als eigenaar je perceel te laten schrappen uit een jachtplan, moet je wel een eigendomsbewijs voorleggen.

Is er nu één ander recht dat zomaar te claimen valt? Eén ander domein waar een simpele verklaring op eer volstaat om andermans grond te mogen betreden? Gewapend en al. Waarom geldt bij jachtrechten niet de logica dat er enige vorm van bewijs nodig is? Om als eigenaar je perceel te laten schrappen uit een jachtplan, moet je wel een eigendomsbewijs voorleggen. De omgekeerde wereld dus.

En bovendien lijken er weinig sancties vast te hangen aan het onterecht claimen van jachtrechten. Het wordt niet aangerekend als valsheid in geschrifte of andersoortige fraude. Nee, het perceel wordt simpelweg geschrapt en zolang de terreinoppervlakte niet onder de 40 hectare zakt, is er geen vuiltje aan de lucht.

De wezel kan dus blijven eieren slurpen, zolang ze hem niet afgepakt worden.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content