Het strategisch vernuft van Hannibal De Wever

Bart De Wever is een kenner van de klassieke oudheid. Hij zou er ook strategisch vernuft uit putten. De figuur Hannibal, de Carthaagse veldheer die met zijn olifanten de Alpen overstak en bijna de Romeinse heerschappij beëindigde, spreekt tot eenieder verbeelding. Echter: Hannibal verstond de kunst van het overwinnen, maar wist van zijn overwinning geen gebruik te maken, schrijft de Romeinse geschiedschrijver Livius. Zijn passages zijn bij wijze van speelse denkoefening misschien naar het heden te vertalen. Dat suggereert niet dat het zo zal zijn, net zo min als de geschiedenis zichzelf herhaalt. Maar het levert wel een mooi schouwspel op.

In de strijd om de heerschappij over het Middellandse Zeegebied meent Hannibal Barkas, de grote Carthaagse veldheer, dat Italië en Rome zelf veroverd moeten worden. In 218 v. Chr. begint hij vanuit Carthago aan zijn fantastische veldtocht met 50.000 voetknechten, 9.000 ruiters en 37 olifanten. Hij steekt de Alpen over en zal drie maal overwinnen op de Romeinen.

In de strijd om de Vlaamse welvaart in het Europa van de 21ste eeuw meent Bart De Wever, de populaire Vlaamse politicus, dat Brussel en België zelf moeten veroverd worden. In 2007 begint hij aan zijn fantastische veldtocht. Op de schouders van olifant CD&V steekt hij de kiesdrempel over. Hij zal nadien drie maal de Belgische powers that be overwinnen.

Veldheersgenie

Op 2 augustus 216 v. Chr. vindt de beslissende veldslag plaats bij Cannae. Door tactische vergissingen van de Romeinse consuls, maar vooral door het veldheersgenie van Hannibal, lijden de Romeinen de grootste nederlaag van hun geschiedenis. 50.000 manschappen sneuvelen, de overigen worden gevangen genomen.

Op 25 mei 2014 vindt, na de federale verkiezingen van 2010 en de gemeenteraadsverkiezingen van 2012, de beslissende derde kiesslag plaats. Door de moeizame compromissen van de regering, maar vooral door het politiek vernuft van De Wever, lijden de Vlaamse meerderheidspartijen de grootste nederlaag uit hun geschiedenis. Slechte peilingen worden verwerkelijkt, ettelijke mandatarissen worden uit het parlement gestemd.

2014: Bart ante portas

Rome schijnt de ondergang nabij. Het heeft geen leger meer en de leidende consul verliest het leven. In Rome breekt paniek uit. Hannibal ante portas, Hannibal aan de poorten! Het is echter moeilijk te bepalen of Hannibal voldoende troepen heeft om Rome in te nemen. Hij heeft bondgenoten nodig.

Het Belgisch model schijnt de ondergang nabij. De oude coalitie heeft geen meerderheid meer en Elio Di Rupo kan niet terugkeren naar de 16. Hannibal ante portes, De Wever staat voor de deur! Het is echter moeilijk te bepalen of hij een meerderheid kan vormen. Hij heeft bondgenoten nodig.

In Italië kan Rome geen successen behalen en daarom verplaatst het de strijd naar elders: Macedonië, Spanje en Sicilië. Daardoor wordt Hannibal gedwongen verse troepen naar die bedreigde punten te sturen. De Romeinen overwinnen Hannibals bondgenoten, anderen betuigen hun onwankelbare trouw. Ze willen geen vazal worden van de nieuwe overheerser, ze willen zich niet in het riskant avontuur storten.

Hun bevolking mort bovendien: eender wie wint, de oorlog duurt hen te lang. Midden-Italië vormt zo stilaan een trouwe wal om de vertrouwde stad. De omliggende regio’s van de Middellandse Zee hopen ondertussen vooral op stabiliteit.

In de onderhandelingen met N-VA kan de PS geen successen behalen en daarom verlegt ze de strijd naar elders: de CD&V, de SP.A, de liberalen, zelfs de groenen. Daardoor wordt De Wever gedwongen om niet met de PS maar met de Vlaamse collega’s verregaande confederale akkoorden te sluiten. Zonder de Franstaligen kunnen de Vlaamse partijen echter niet hervormen. Ze willen ook geen kopie zijn van de N-VA en zich in een onbekend avontuur werpen.

De bevolking mort bovendien: eender wie wint, het onderhandelen duurt hen te lang. De oude meerderheidspartijen vormen stilaan een trouwe wal om het beproefde Belgisch compromis. Europa en de internationale markten vragen ondertussen vooral om stabiliteit.

Van de overwinning iets maken

Als Hannibal met zijn generaals praat over het vervolg van de oorlog, pleit Maharbal, de belangrijke commandant van zijn succesvolle ruiterij, er voor om de stad Rome alvast onmiddellijk aan te vallen. Italië zal dan als volgend front wel volgen. Hannibal twijfelt echter: rest er dan nog wel troepensterkte om de macht in heel Italië te bestendigen?

En dan schrijft Livius: “waarop Maharbal zegt: zo geven de Goden toch inderdaad nooit alles aan één man: overwinnen kan je Hannibal, maar van de overwinning iets maken, dat kan je niet. Vincere scis, Hannibal, victoria uti nescis.”

Als De Wever met zijn Strategogroep praat over het vervolg van de onderhandelingen, pleit Siegfried Bracke, de belangrijkste N-VA-verruimer, er voor om de Vlaamse regering alvast met gematigde voorstellen onmiddellijk in te nemen. De federale coalitie zal dan als volgend front wel volgen. De Wever twijfelt echter. Is het niet het momentum om heel België te hervormen? Waarop Siegfried, die zijn klassiekers kent, enigszins gedurfd zegt: “Vincere scis, Bart, victoria uti nescis.”

Het imperium gered

Livius besluit als volgt: “men neemt algemeen aan, dat die ene dag uitstel de Stad en het Imperium heeft gered.”

De Romeinen gaan over tot een langzame uitputtingsstrategie van Fabius Maximus, die uiteindelijk succes zal opleveren. Samen met haar bondgenoten stampt Rome een nieuw leger uit de grond, zelfs slaven maken er deel van uit.

In het televisienieuws klinkt het besluit: “men neemt algemeen aan, dat die ene dag uitstel België heeft gered.”

De overige partijen gaan over tot de langzame uitputtingsstrategie onder leiding van Beke en Di Rupo, die uiteindelijk succes zal opleveren. Samen met de Franstalige liberalen stampt de Wetstraat een nieuwe meerderheid uit de grond, waar zelfs de groenen deel van uitmaken.

De suffeet

Hannibal wacht tevergeefs op hulp uit het moederland. Rome en haar bondgenoten winnen de Punisch Oorlog. Carthago doet afstand van alle gebieden en moet om vrede vragen. Hannibal keert terug naar zijn stad om er suffeet te worden, magistraat, en voert er belangrijke hervormingen door, in het bijzonder in de noodlijdende landbouw. Later zal hij vluchten naar Klein-Azië.

Het strategisch vernuft van Hannibal De Wever

De Wever wacht tevergeefs op een toegeving van zijn radicale zuidflank. De voormalige meerderheidspartijen vormen een afspiegelingscoalitie en de N-VA raakt uitgesloten van elke regeringsdeelname. De Wever keert terug naar Antwerpen, om daar weer de volwaardige burgemeestersrol op te nemen. Hij hervormt er verder zijn stad, in het bijzonder de noodlijdende mobiliteit. Later zal hij naar de universiteit terugkeren.

Trouwens, Fabius Maximus – die zelf niet grossierde in veel straffe militaire successen maar zijn tegenstander Hannibal wel langzaam maar zeker wist uit te putten – zal in de latere overlevering gelauwerd worden als het toonbeeld van de Romeinse bedachtzaamheid: unus homo nobis cunctando restituit rem – “een man heeft ons door zijn twijfelen de staat hersteld.” Benieuwd naar wie in de Wetstraat nu reeds stilletjes droomt van die historische rol. Ik kan me onder de gewenste bondgenoten van De Wever best wel enkele opkomende figuren inbeelden. Mei 2014 nodigt de Belgische politiek uit om geschiedenis te maken.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content