Louis Ide (N-VA)

‘Het is tijd dat PVDA zijn demonen uit het verleden in de ogen kijkt’

Louis Ide (N-VA) Algemeen Secretaris van N-VA en arts.

‘De hamer en de sikkel zijn bij PVDA nog niet verdwenen’, vindt Louis Ide (N-VA) in deze bijdrage voor het Schaduwparlement van Knack.be.

Toen ik 10 jaar oud was, had ik het voorrecht om met het jongenskoor Colliemando uit Roeselare te zingen in het toenmalige Tsjecho-Slowakije. Een hele belevenis die al begon aan de grens: Het IJzeren Gordijn. Wachtposten, militairen met zware wapens, hoge uitkijkposten, prikkeldraad: alles erop en eraan. De bus werd totaal uitgekamd door ‘de snor’ – zo noemden we de agent in burger die ons gedurende 10 dagen zou begeleiden. Dit maakte zo’n indruk dat ik het mij nog steeds levendig kan voorstellen.

De doos met Bijbels en paternosters die de priester-dirigent toch had mee gesmokkeld, hebben ze desondanks, en gelukkig maar, niet gevonden. Toen al was de secularisatie bij ons jonge gasten al duchtig aan het toeslaan. Tegelijk was het nogal confronterend dat een communistisch regime godsdienstvrijheid aan banden legde. Het was daar eenvoudigweg niet evident om naar de kerk te gaan. Het kon op Namesti Miru (het vredesplein) waar een achtste deel van de Ludmila-kerk was afgeslagen met houten beplanking: daar en enkel daar kon er eucharistie gevierd worden.

‘Het is tijd dat PVDA zijn demonen uit het verleden in de ogen kijkt’

Aan het Praag van toen hield ik een grijs, deprimerend gevoel over, iets wat compleet is bijgesteld na de val van de Muur. Tijdens een avondwandeling liepen we met een aantal vrienden verloren. Toen we hulp vroegen aan de weinige mensen die zich ’s avonds nog buiten waagden, liepen die uit angst weg. Overal waren er agenten of verklikkers. We vonden ons verblijf uiteindelijk terug omdat ‘de snor’ ons geschaduwd had en terug gidste.

Dat lijkt allemaal een ver verleden maar men vergeet al snel dat er ook nu nog in Vlaanderen een partij is die de ideologie aanhangt die toen in Praag heerste. De vlotte babbel van Peter Mertens mag dan wel zijn aaibaarheidsfactor verhogen, zijn PVDA is en blijft een marxistisch-leninistische partij. De ideeën blijven dezelfde als degene die gangbaar waren aan de andere kant van het IJzeren Gordijn. Soms komt het aan de oppervlakte, zoals in de Terzake-aflevering van 19 december 2011 toen PVDA-lid Jef Bossuyt zonder verpinken het Noord-Koreaanse regime kwam verdedigen. Alleen zit dit nu iets dieper verscholen achter een uitgewerkte mediaprofilering, steun uit de cultuurwereld en populistische slogans.

Verwijt de pot de ketel?

Nu zal u waarschijnlijk denken dat de pot de ketel verwijt. Wanneer de PVDA de N-VA niet afschildert als imperialistische neoliberale kapitalisten, dan iverwijst het naar het oorlogsverleden van de Vlaamse Beweging. Toch zijn er een aantal fundamentele verschillen tussen onze omgang met het verleden.

N-VA is zich bewust van de fouten en misdaden uit het verleden en distantieert zich daar ook van. Denk maar aan de historische toespraak die Bart De Wever gaf voor de Joodse gemeenschap en waar hij die schuld erkende. Bij PVDA is zeer weinig te merken van enige distantiering van het communistische verleden dat wereldwijd zo veel leed heeft veroorzaakt.

Bij de oprichting van de PVDA in 1979 was het voor de partij geen hoofddoel om deel te nemen aan de ‘burgerlijke’ parlementaire democratie. Het doel was de voorbereiding van de proletarische revolutie. Onder Peter Mertens wordt er gewerkt aan de verruiming van de partij. Onder andere figuren als Dyab Abou Jahjah werden op hun kieslijsten gezet. Er is echter geen sprake van ideologische hervorming. Men noemt zich in congresteksten en statuten nog steeds een communistische partij en verdedigt de positieve bijdrage van socialistische staten in de geschiedenis.

Griekse burgeroorlog

In zijn opiniestuk op deredactie.be van 11 juni verdedigde Peter Mertens het afblokken van de Europese maatregelen door de Griekse regering. PVDA en Syriza zijn dan ook logische vrienden. Binnen de brede waaier aan partijen die Syriza vormen, vinden we er ook terug met een communistische, trotskistische of maoïstische ideologie. Deze hebben er dan ook geen problemen mee om de communistische strijders uit de Griekse burgeroorlog onvoorwaardelijk te eren. De burgeroorlog was nochtans een gruwelijk conflict met misdaden tegen de menselijkheid aan beide zijden.

Deze partijen vonden elkaar eind jaren negentig in hun houding over de Kosovo-oorlog. Terwijl de wereld zich inspande de etnische zuiveringen op Albanezen in Kosovo een halt toe te roepen, steunde de Griekse linkervleugel het Servische regime. Nikos Konstanopoulos, de toenmalige leider van de linkse alliantie en vader van de huidige parlementsvoorzitster, verklaarde dat Slobodan Milosevic geen slechte intenties had. Hij vond dat Griekenland de Servische acties moest ondersteunen. De NAVO bombardementen werden afgedaan als een Amerikaans imperialistisch plan.

Ook in Griekenland veranderden de communisten hun stijl. De ministers hesen zich in een blauw maatpak, behalve Yanis Varoufakis (alias Mick Jagger) die zich een echte jetset waant. De wolven hullen zich als het ware in een schaapsvacht. Nu een Grexit meer en meer tot de mogelijkheden hoort, lopen de Griekse communisten de deur plat bij de oude vrienden zoals Vladimir Poetin, die langzamerhand Rusland hervormt tot de nieuwe Sovjetunie. Neen, de hamer en sikkel zijn nog niet verdwenen in Europa.

Wij hebben onze demonen uit het verleden in de ogen gekeken, misschien is het tijd dat de PVDA dit ook eens doet.

Partner Content