Een blowjob voor de premier

Peter Casteels

Waarom is Borgen – ook in het theater – toch zo’n succes?

Tijdens het theaterfestival in Antwerpen, waar elk jaar aan het eind van de zomer de beste voorstellingen van het vorige seizoen nog eens worden opgevoerd, stond Borgen in de Singel geprogrammeerd. Een theaterbewerking is dat door het Noord Nederlands Toneel van de politieke fictiereeks over Birgitte Nyborg als premier van Denemarken. Van de reeks heb ik alleen de eerste vijf afleveringen twee keer gezien, maar tijdens de negen uur durende theatermarathon werd de volhoudende toeschouwer een gastronomische maaltijd beloofd.

De hele voorstelling bleek een voortzetting te zijn van wat er zich in die eerste afleveringen afspeelde. Nyborg begint haar carrière als idealistische politicus die het oude politieke bestel wil opschudden, maar ziet zichzelf al snel als deelneemster van politieke spelletjes waarvoor ze vroeger had gepast. Op een wel heel eenvoudige manier wordt er een beeld geschetst alsof politiek alleen om machtsbehoud draait. Iemand snauwt: ‘Het is eenvoudig de idealist uit te hangen als je geen verantwoordelijkheden draagt.’ Een journalist roept: ‘Het enige wat me interesseert is of het spannende televisie is.’ Het doet denken aan de machiavellistische tegeltjeswijsheden die Frank Underwood in de Netflix-serie House of Cards soms rechtstreeks in de camera debiteert. De 16, een politieke fictiereeks die later in het najaar op Canvas loopt, lijkt in een eerste trailer iets meer relativerend naar politiek te kijken, maar in Borgen worden een minister en een journaliste die hun idealen blijven verdedigen genadeloos verpulverd door het machtsapparaat.

Waarom kijken mensen hier zo graag naar? Omdat ze het plezierig vinden om het dedain dat ze voor dagjespolitiek voelen bevestigd te zien? Ik zat alvast negen uur zenuwachtig en soms geïrriteerd te schuifelen op mijn stoel. Ik piekerde me dood over de vraag waarom de televisiereeks eigenlijk een theaterbewerking nodig had. Het beeld dat Borgen schetst klopt gewoon niet: politiek is veel saaier, onnozeler en vooral inhoudelijker. In de voorstelling gaat het amper over echt beleid.

‘Misschien gaat de hele voorstelling helemaal niet over politiek, maar gewoon over menselijke relaties’, zei een vriend die mij tijdens de pauze even het zwijgen wilde opleggen. Hij had wellicht gelijk. Tussen de politique politicienne door ging het minstens tweeënhalf uur over het privéleven van de familie Nyborg. Eerst kijkt de man van Birgitte uit naar een blowjob van de premier, even later staat hij al te roepen dat haar carrière hun leven kapotmaakt, waarna hij Nyborg verlaat. Ook de spindoctor van de premier draagt een dramatisch trauma uit z’n jeugd met zich mee: hij werd misbruikt door zijn vader. Het zal toch niet zo zijn dat Borgen gewoon een lekkere soap is? Dolenthousiast was het publiek.

Ik kende Borgen nauwelijks, maar er werd me een gastronomische maaltijd beloofd.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content