Fototentoonstelling: de ongrijpbare melancholie van de lege ruimte

Fotografe Nadine Tasseel zoekt opzettelijk een situatie die expliciet een idee of een innerlijk gevoel wil meedelen: weemoed.

De beste fotografie is in zekere zin een mentaal portret van de beeldenmaker. Hij/zij die boven het gemiddelde is uitgegroeid laat, bewust of onbewust, in ieder gecreëerd beeld zijn/haar karakter, inzichten, intelligentie en gevoelens meespelen. Daarbij speelt het onderwerp meestal geen fundamentele rol omdat de interpretatie ervan verbonden is met de persoonlijkheid van de kunstenaar.

Anders is het wanneer de fotograaf opzettelijk een situatie zoekt of schept die expliciet een idee of een innerlijk gevoel wil meedelen. Dat is duidelijk het geval in het oeuvre van Nadine Tasseel (Sint Niklaas, 1953) die slechts sporadische tentoonstelt maar daarbij telkens verrast met nieuwe ideeën die, post factum, logisch bij elkaar aansluiten.

De fotografe studeerde aanvankelijk schilderkunst en dat is niet zonder invloed gebleken op haar fotografische thema’s. Portretten van personen met een wit masker (1991), geïnspireerd door de portretten van de 15e eeuwse Vlaamse meesters, verwijzen naar zowel een bescherming als een introspectie. Fragments of a photography behind closed doors (1999) tonen vrouwelijke naakten die, in een besloten ruimte, een kamer, hun lichaam bloot geven in poses die zowel schroom als uitdaging insinueren.

Ruimte

Door al haar verdere evoluties gaat de ruimte een belangrijker rol spelen. Het is een gegeven dat voor intimiteit staat, voor vervreemding ook en een innerlijke gesloten wereld. Kale kamers, ooit bewoond, waarin levens zich afspeelden, schouwmantels die objecten droegen en als sculpturen de ruimte conditioneerden, of, uitzonderlijk, de ruimte waar een beslapen matras en een oud tapijt een tijdelijke bewoner doen vermoeden.

Hoe dan ook, alle beelden hebben gemeen dat het om afwezigheid, verlaten zijn of herinneringen gaat. Het zijn stille getuigen van levens die hoop en verdriet, verlangen en ontkenning achter zich hebben gelaten om elders verder te leven of te sterven. De weemoed die daar in vervat zit, dat is wat Tasseel wil vertolken zowel in zwart-wit als kleurfoto’s. Ze tonen de ongrijpbare melancholie die lege vertrekken in zich dragen en die de fotografe tracht te vertolken. Die melancholie overstijgt het claustrofobische gevoel dat om de hoek loert want de gekozen ruimten omsluiten wel maar wurgen niet

Met haar werk situeert ze zich in de zone tussen realiteit en illusie, objectief waarnemen en subjectief interpreteren. Zo laat ze het aan de toeschouwer om te dromen, mee te gaan in een visueel avontuur of een eigen interpretatie van de voorgestelde werkelijkheid te creëren.

Tentoonstelling “Quiet Rooms” foto’s van Nadine Tasseel, Antwerpen, Ruimte Morguen, Waalse Kaai 21-22. Nog tot 29 november.