Expo Dirk Braeckman: er is licht in de duisternis

De foto’s van Dirk Braeckman zijn zo typisch dat geen enkele andere fotograaf, ook niet studenten, gepoogd hebben zijn stijl na te bootsen of er zelfs maar naar te verwijzen.

Eind vorig jaar organiseerde de Parijse stichting Le Bal, ontstaan in de schoot van het fotoagentschap Magnum, een tentoonstelling, “Sisyphe”, met recent fotowerk van Dirk Braeckman (Eeklo, 1958). Zijn niet zo bevattelijk oeuvre werd er geapprecieerd en geprezen. En niet ten onrechte zoals nu weer blijkt op de expositie in zijn thuisgalerie ZENO X in Antwerpen waar een keuze werd gemaakt uit de Parijse selectie.

Antifotografie

Dirk Braeckman vervolgt op een gedurfde en consequente manier een parcours dat hij al van na zijn studies aan de Gentse Academie, in 1982 aanvatte. Op die meer dan dertig jaar is hij uiteraard geëvolueerd, maar de essentie van zijn werk is hetzelfde gebleven. Zijn foto’s zijn zo typisch dat geen enkele andere fotograaf, ook niet studenten, gepoogd hebben zijn stijl na te bootsen of er zelfs maar naar te verwijzen. Wie voor het eerst naar de beelden kijkt wordt in de war gebracht door de diep zwarte toon ervan. Men zou kunnen spreken van een antifotografie ware het niet dat, bij geduldig kijken toch leven is binnen die duistere omgeving. Er zijn lichtpunten, flitsen en vlekken die het donkere vlak doorbreken, er een intensiteit aan geven en het zwart tot kleur maken. Een foto van Dirk Braeckman is niet in één oogopslag te lezen, men moet er tijd voor nemen om ze visueel af te tasten en het samenspel van de details te laten opgaan in de totale compositie.

Schilderkunst

De Antwerpse tentoonstelling is, zonder twijfel, een van de, zo niet de beste die hij tot nu toonde. En dat is niet weinig gezegd want iedere stap die hij bij vorige exposities in binnen- en buitenland zette, was een poging om een nieuw stuk weg af te leggen. Mettertijd, en dat is op deze tentoonstelling wel heel duidelijk, evolueert Braeckmans’ fotobeeld meer en meer naar een plastische compositie die zich schurkt aan wat er in de schilderkunst te ervaren valt. In zijn foto’s vinden we, op een haast klassieke manier, aandacht voor vlakverdeling, compositie en toonnuances. Men mag daaruit niet concluderen dat het zou gaan om een manier schilderkunst te imiteren of te parafraseren. Het blijft duidelijk fotografie met al haar kenmerken maar de geest er van is in zekere zin schatplichtig aan de beeldende kunst minder door de vormgeving dan door de intentie.

Braeckman zal dat niet ontkennen maar hij is en blijft wel fotograaf die al zijn technische kennis voortdurend aanscherpt en op die manier een oeuvre tot stand brengt dat, enerzijds vragen oproept en, anderzijds een visuele wereld opent die totaal nieuw is in de fotografie.

Tentoonstelling “Dirk Braeckman 1/1”, Antwerpen, ZENO X Gallery, nog tot 18 april.