‘Er is geen journalist die met plezier naar News City verhuist’

De Persgroep en Medialaan verhuizen naar News City. Ik hoef gelukkig niet mee.

Zou een cultuurcolumnist als ik lang kunnen overleven in News City? Ik denk van niet. Zouden er überhaupt in die stad nog theaterzalen, of zelfs maar onafhankelijke boekhandels te vinden zijn? Geen idee. Ik vermoed eigenlijk dat er op de cultuurpagina’s van de kranten die daar worden gedrukt alleen nog grote interviews staan met jonge actrices van wie zes maanden later niemand zich nog de naam herinnert, en tips voor elke week opnieuw de beste reeks aller tijden van Netflix. Heel af en toe wordt een oude, witte kunstenaar opgevoerd, want zijn gezeur over de neergang van onze cultuur wordt nu eenmaal ook graag gelezen.

‘Dit wordt letterlijk de News City that never sleeps’, zei directeur Nieuws Kris Hoflack over het huis waar binnenkort de redacties van Humo, De Morgen, Het Laatste Nieuws en VTM worden ondergebracht. De tijd dat de Vlaamse media met het dorpje van Asterix werden vergeleken is daarmee wel voorbij. Nee, News City stel ik me voor als een immense industriehal waar koud neonlicht ervoor zorgt dat elk moment van de dag inderdaad hetzelfde aanvoelt. Grote televisieschermen tegen de muur tonen 24/7 nieuwszenders zonder klank. En alle journalisten moeten zich inschrijven in hetzelfde shiftsysteem, om achter hun laptop acht uur lang te volgen of er iemand iets rellerigs op Twitter zegt. Naar het goede voorbeeld van Amerikaanse zakenbanken wordt op het einde van elk jaar de vijf procent slechtst presterende werknemers ontslagen.

Een andere nieuwsmanager verzekerde dat alle titels hun ‘eigenheid en onafhankelijkheid’ zullen behouden. Het gemak waarmee zulke mooie woorden worden gebruikt maakt het helemaal orwelliaans. Wat is de onafhankelijkheid van Humo? Die redactie werd onlangs toegevoegd aan die van De Morgen. En wat stelt de eigenheid van De Morgen binnenkort nog voor? Elke ochtend een alarmistisch commentaarstuk van Bart Eeckhout, en in het weekend een snedig interview van Joël De Ceulaer met de freak du jour.

Natuurlijk: het kan elke dag evengoed bij Roularta gebeuren. Ik hou m’n hart vast. Want wat moet ik dan gaan doen? Aangever worden in de volgende zaalshow van Jacques Vermeire?

U weet dat ik geen cultuurpessimist ben. Hoewel mijn hoofdredacteur me onlangs verweet dat ik al te enthousiast het einde van het humanisme vier, ben ik hier haast aangesteld om mezelf druk te maken over de hoogdravende praatjes van de cultuursector. Het is ook goed dat de journalistiek geen beschutte werkplaats meer is. Het is slim om merken te bundelen en het op de advertentiemarkt zo op te nemen tegen Google en Facebook. Maar er is geen journalist die met plezier naar News City verhuist.