‘Een stukje overheid afschaffen voor een hogere kinderbijslag, is daar iemand tegen?’

‘Heel wat gezinnen lopen extra kinderbijslag mis omdat er te lange wachtlijsten zijn bij de dokters die de beperking van hun kind moeten vaststellen’, schrijft Vlaams parlementslid Freya Van den Bossche (SP.A). Ze pleit voor een kleine vereenvoudiging in de wetgeving die een grote maatschappelijke winst zou opleveren.

“Maar liefst zeven maanden moest ik wachten op extra kinderbijslag, omdat mijn zoon zogezegd niet officieel gehandicapt was. Krankzinnig eigenlijk, want objectief viel het niet te ontkennen.” Het verhaal van de papa van Lucas dat De Standaard woensdag uitvoerig belichtte, moet een samenleving als de onze het schaamrood op de wangen bezorgen. De extra financiële steun waar zijn ouders recht op hadden, zou de ongeneeslijk zieke Lucas helaas niet gered hebben, maar de administratieve rompslomp – de vereiste stempels van een tweede lading officiële artsen ontbrak – had de lijdensweg van zijn ouders aanzienlijk verlicht.

Kinderen met een zware fysieke of psychische beperking hebben in ons land recht op een verhoogde kinderbijslag, precies om hen – in de mate van het mogelijke – maximaal te laten deelnemen aan onze samenleving. Het uitgangspunt is even simpel als logisch: hoe zwaarder de handicap, hoe hoger de tussenkomst. Zo krijgen de ouders van een kind met een beperking tussen de 79 en de 528 euro extra per maand. Vaak volstaat het nog niet om alle extra zorgkosten te dekken, maar even vaak betekent het een verschil van dag en nacht op het einde van de maand.

Tot daar de theorie, want het voorbeeld van Lucas is het pijnlijke bewijs dat de realiteit anders is. Intussen lopen heel wat gezinnen in België maandenlang extra kinderbijslag mis omdat een – tweede, overbodige – officiële stempel ontbreekt.

Muur die de overheid optrekt

Om aanspraak te maken op verhoogde kinderbijslag, moeten ouders immers een afspraak maken bij een arts van de FOD Sociale Zekerheid. Na onderzoek levert die een attest af dat zwart op wit de beperking bevestigt. Helaas lopen de wachttijden bij die artsen intussen maandenlang op, met alle gevolgen van dien. Gezinnen die al een persoonlijk drama te verwerken krijgen, staan voor een nieuwe muur die de overheid optrekt. Gevolg: de moed zakt hen in de schoenen. Je zou voor minder. Want waarom nog maar eens langsgaan bij een andere arts, om nog maar eens te horen te krijgen wat ze al lang weten?

In plaats van extra muren op te trekken, moet een overheid net alles in het werk stellen om die muren af te breken. Kinderen met een beperking krijgen sowieso al een diagnose van hun eigen dokter of een multidisciplinair team, die vaststelt welke handicap ze hebben en hoe zwaar de beperking precies is. In Vlaanderen geeft die erkenning automatisch recht op aangepaste dagopvang of intensieve thuisbegeleiding. Waarom datzelfde attest dan niet gebruiken om het recht op verhoogde kinderbijslag te openen?

Overbodige controles schrappen

De maatschappelijke winst van zo’n eenvoudige ingreep is amper te tellen: je krijgt een overheid die efficiënter werkt en kosten bespaart door overbodige controles te schrappen, je vermijdt lange wachtlijsten en last but not least maak je het leven van ouders en hun kind aanzienlijk lichter in een periode die op zich al zwaar is om door te komen. Kortom, als we een stukje overheid kunnen afschaffen en de zo vrijgekomen middelen kunnen investeren in een hogere kinderbijslag voor wie het nodig heeft, waarom zouden we dat dan niet doen?