Bert Bultinck

‘Een politicus die zijn trackrecord zo enthousiast rondstrooit, moet véél nauwer toezien op de procedures’

Bert Bultinck Hoofdredacteur van Knack

‘In plaats van ‘streng maar rechtvaardig’ dreigt het beleid van Theo Francken naar ‘streng maar hardvochtig’ over te hellen’, vindt Knack-hoofdredacteur Bert Bultinck.

Streng, maar rechtvaardig. Dat is de algemeen aanvaarde inschatting van het migratiebeleid van staatssecretaris Theo Francken (N-VA). In die analyse is Francken een degelijk bestuurder, die zijn dossiers beheerst, daadkrachtig criminelen het land uitzet, en Vlaanderen beschermt tegen vloedgolven van vluchtelingen allerhande. Als er al kritiek op hem komt, dan vanwege zijn stijl, die bijvoorbeeld CD&V-voorzitter Wouter Beke al eens aan Vlaams Belang doet denken. Premier Michel had het zondag nog over Franckens ‘communicatie’, waar hij het ‘niet mee eens’ is. Of neem Open VLD-Kamerfractieleider Patrick Dewael: ‘Ik vraag me af waarom men, bijna lichtjes euforisch, tweet bij elke repatriëring van een gekleurde medemens.’ Leuvens burgemeester Louis Tobback (SP.A) zei het in Knack nog op een andere manier: ‘Hij geniet er te veel van.’

Een politicus die zijn trackrecord zo enthousiast rondstrooit, moet véél nauwer toezien op de procedures.

Die kritiek raakt Franckens koude kleren niet. Dat hoeft ook niet: le style mag dan wel l’homme zijn, het gaat nog altijd in de eerste plaats over de daden die gesteld worden, vrolijk fluitend of juist met menselijke deernis. Maar klopt de consensus? Is het bestuur altijd zo onberispelijk als wordt gezegd? Recente voorvallen roepen vragen op over het concrete migratiebeleid, al blijven die verhalen tegenwoordig goeddeels onder de waterlijn. Nogal wat Vlamingen lijken de techniciteit van de migratiedossiers zo moe dat ze allang blij zijn dat ze er niet worden mee lastiggevallen. Het is de ideale situatie voor een bestuurder die eens flink wil doorduwen, en het aantal gescoorde repatriëringen bijhoudt op Twitter, of foutjes van overheidsdiensten door de vingers wil zien.

Nog geen maand geleden bracht Knack het verhaal van een Sudanees die door de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) gerepatrieerd zou worden, vlak na de onverkwikkelijke Sudan-affaire. De veelbesproken identificatiemissie van ambtenaren van de Sudanese dictatuur was toen uitgemond in strikte afspraken over het roemruchte artikel 3 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. Dat artikel beschermt mensen tegen folterpraktijken, of zou dat toch moeten doen. Het Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen had aangedrongen op een verfijning van het identificatie- en terugkeerbeleid, mét een expliciete vraag om zorgvuldiger te toetsen aan precies dat artikel 3. Toch kon de advocate van de man geen spoor van die toetsing vinden. Ook na aandringen van Knack-redacteur Simon Demeulemeester konden er geen documenten worden voorgelegd. Na láng aandringen: echt coöperatief is de DVZ zelden; de privacy van de Sudanees wordt beter beschermd dan zijn mensenrechten. Uiteindelijk dook er wél een spoor van een gesprek over het gevaar van foltering op, maar pas een week ná de eerste poging tot repatriëring. Stel je voor dat je als migrant zo behandeld wordt in een land dat al decennia toetert over zijn respect voor de mensenrechten. Zou je dat land dan hypocriet mogen noemen?

Recente voorvallen roepen vragen op over het concrete migratiebeleid, al blijven die verhalen tegenwoordig goeddeels onder de waterlijn

Wie een omelet bakt, moet eieren breken. Maar dan toch liefst niet meer dan nodig. Twee weken terug bracht De Standaard het verhaal van een volkomen in de soep gedraaide beveiligde terugkeervlucht van een Tsjetsjeens gezin. Omdat een van de acht kinderen van het gezin bij een vriendinnetje was gaan slapen op de ochtend van de repatriëring, bleek het plots niet meer mogelijk om het hele gezin per special flight terug te sturen naar Polen, waar ze hun asielaanvraag hadden ingediend. De DVZ stuurde de zeven andere kinderen dan maar alvast terug met de vader: die verzette zich, de kinderen begonnen te huilen. Uiteindelijk besliste de DVZ om de vlucht te annuleren. Het werd één grote knoeiboel, met wat trauma’s voor het gezin erbovenop.

Het gaat er hier niet om dat de Sudanees en de Tsjetsjenen niet mogen worden teruggestuurd. Als overheidsdiensten na een grondig onderzoek besluiten dat een bepaalde Sudanese migrant geen risico loopt om gefolterd te worden, kan die het land worden uitgezet. Ook in het geval van de Tsjetsjenen kan het terugsturen naar Polen legitiem zijn. Maar iemand als Theo Francken, die met zo veel enthousiasme zijn trackrecord als goed bestuurder rondstrooit, moet wel véél nauwer toezien op de procedures. In het andere geval blijft er alleen maar het genot over van de man die vreemdelingen terug over de grens slingert. In plaats van ‘streng maar rechtvaardig’ dreigt het beleid dan naar ‘streng maar hardvochtig’ over te hellen. Dan wordt het genot van de strenge bestuurder zonder meer afzichtelijk.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content