Peter Casteels

‘Door een voorstelling die je zelf zag op te tillen tot iets ongelooflijks, til je jezelf op’

Een waanzinnig, hallucinant, uitzonderlijk weergaloos spektakel.

Ik ben er weer met mijn ogen open ingelopen. ‘Een mindfuck van een voorstelling’, schreef Ewout Ceulemans in De Morgen. Hij had Simon McBurney geïnterviewd over The Encounter, een Engelse voorstelling die later op de week in Antwerpen zou spelen. Op de site van de krant stond zijn recensie: ‘waanzinnig’, ‘hallucinant’, ‘uitzonderlijk’, ‘weergaloos’, ‘spektakel’, ‘hoogst uniek’, ‘fantastisch’ en ‘meester van de verbeelding’ werden allemaal afgevinkt. Ceulemans schreef op het eind zelfs ‘herboren’ te zijn.

Door een voorstelling die je zelf zag op te tillen tot iets ongelooflijks, til je jezelf op

Dat wilde ik ook wel. Ik nam enkele dagen later een leuke jongen mee naar de Singel, om samen herboren te worden.

Het begin van de voorstelling was ontzettend plezierig. Elke toeschouwer heeft een koptelefoon voor het geluid, en op een driedimensionale manier speelt McBurney daarmee. Als je je ogen sluit, lijkt het alsof hij iets in je oor fluistert. Dat effect is even bevreemdend als wanneer ik voor het eerst – even geleden alweer – Villa Volta in De Efteling bezocht. Daarna begon pas het echte werk: The Encounter vertelt het waargebeurde verhaal van Amazon beamin, een boek van de Roemeen Petru Popescu. Daarin gaat Loren McIntyre als fotograaf van National Geographic op zoek naar de Mayoruna-stam aan de Amazonerivier.

De wildernis is niet mijn favoriete locatie – wat leert een mens daar nog over zichzelf? De enige vraag die ertoe doet, is of iemand sterft of weet te overleven. (Hij overleeft, natuurlijk.) De voorstelling duurt meer dan twee uur, en elk kwartier ziet het er dus wel even naar uit dat die McIntyre vermoord of in ieder geval zwaar toegetakeld zal worden. Hoelang blijft zoiets basaals in hemelsnaam spannend? Simon McBurney, de maker, vertelt het verhaal helemaal op zijn eentje met verschillende stemmen en geluidseffecten – het is meer een podcast dan een voorstelling -, maar een soundscape kan een vervelend verhaal niet redden.

We zijn niet herboren, helaas. We hadden achteraf nog wel een hele leuke avond.

Maar ik liep er dus weer met mijn ogen in, want het is al zo vaak gebeurd. Recensenten weten geen blijf met hun enthousiasme over wat nadien slechts een aardige of zelfs middelmatige voorstelling blijkt te zijn. Ligt dat aan mij? Er zijn er onder u vast die denken van wel; ik vind van niet. Mensen praten gewoon graag over voorstellingen, zoals ook JR van FC Bergman, alsof het de meest bijzondere avond van het jaar was. En zij waren daar toch wel niet bij zeker! Door een voorstelling die je zelf zag op te tillen tot iets ongelooflijks, til je jezelf op. Voel je jezelf ook een beetje bijzonder. Iemand die het niet zag, zal het nooit kunnen tegenspreken.

The Encounter kreeg in de Singel een staande ovatie. Het publiek voelde zich net zo bijzonder als Ewout Ceulemans.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content