Debat Tobback-Crombez: ‘Hoe is Tobback in godsnaam in deze rol terechtgekomen?’

Ook in de rode tempel de Vooruit in Gent was het pieren naar inhoudelijke verschillen tussen Bruno Tobback en John Crombez. Vijf zaken die ons wel opvielen én de vraag die ook conclusie is: ‘Hoe is Tobback in godsnaam in deze rol terechtgekomen?’

Na goed twee uur debatteren in de Gentse Vooruit, is de conclusie: Bruno Tobback communiceert beter, is inhoudelijke veel klaarder en bovendien geestiger dan zijn uitdager John Crombez. Wie vanavond pas, na een winterslaap die begon op de eerste dag van Tobbacks voorzitterschap, binnenviel in de race om de rode voorzittershamer, ging tien tegen een buiten met het idee dat Crombez wordt uitgedaagd. En met de vraag: hoe is Tobback in godsnaam in deze rol geraakt?

Niet dat iemand het tegendeel had verwacht, maar de inhoudelijke verschillen tussen Crombez en Tobback kwamen ook nu niet boven. ‘Ik ben het niet oneens met Bruno/John’ zou in een woordenwolk van dit debat heel groot uitvallen. Die vaststelling is een mes dat aan twee kanten snijdt – voor Tobback. Het is een vloek en een zegen.

Zegen, want het maakt dat Crombez op inhoudelijk vlak nergens Tobback kan pijn doen. Integendeel, wordt Crombez door de snedige Carl Devos gevraagd naar concrete voorstellen tot vernieuwing, tot groeien van partij naar beweging, dan komt hij niet verder dan oude recepten die onder Tobback al gebruikt werden, zoals de groepsaankopen.

Tobback is niet alleen inhoudelijk duidelijker en helderder en dus ook sterker als socialist (‘Moeten kiezen tussen een te lage werkloosheidsuitkering en een loon waarmee je ook niet rondkomt, is onmenselijk’), hij weet dat ook veel beter te communiceren.

Wat weer een nederlaag is voor John ‘handrem’ Crombez. Zijn mantra is al maanden dat de SP.A met de handrem op regeerde en communiceerde. Ook in de Vooruit moest veelvuldig ‘gedurfd’ worden, dixit de voormalige staatsecretaris. Weer een binnenkopper voor Tobback: ‘John doet zichzelf oneer aan, als staatssecretaris heeft hij naar mijn idee niet met de handrem gefunctioneerd.’ Tobback ontzenuwde die handrem-theorie moeiteloos.

Titelverdediger Tobback kwam dus met sterkere inhoud, die bovendien beter verpakt was. Waar zit dan zijn probleem? Dat hij het probleem is. Althans, zo lijken de SP.A-leden te denken. In de Vooruit werd tweemaal geapplaudisseerd voor Tobback, Crombez kreeg makkelijk drie keer meer de handen op elkaar. Onverdiend. Wie al eens debatten of lezingen volgt, kan een applaus voelen hangen in de lucht. Vanuit een waarnemersperspectief leek die applausverdeling oneerlijk. De aanwezigen wilden niet applaudisseren voor hun voorzitter, zo leek het wel.

Een conclusie van dit rode debat wordt verdrongen door de vraag: hoe is Tobback in godsnaam als verliezer uit deze race gekomen? Hij is inhoudelijk sterker, weet die inhoud beter te verkopen, met meer geestige branie. (Noteer: meer, wat daarom niet per se erg veel is – neen, rock and roll werd door niemand gespeeld in de Theaterzaal, of het zou door Carl Devos moeten geweest zijn).

Tobback heeft de pech dat zijn partij hem niet volgt in zijn – correcte – analyse dat een quick fix, lees: weer van voorzitter veranderen, de SP.A naar 30 procent zal leiden. Hij heeft de pech dat het al lang niet meer gaat om de bal, maar om de man. De logische volgende vraag is aan wie hij dat te danken heeft.