‘Staken is vaak het laatste middel in een mislukt proces van onderhandelen, als druppel na druppel de emmer vol- en overgelopen is, als er geen andere optie meer is’, schrijft Vlaams Parlementslid Kurt De Loor (SP.A) Hij steekt de stakers van vandaag een hart onder de riem.
Vakbonden en werknemers maken zich op voor de nationale staking van woensdag 13 februari 2019, een nationale staking is trouwens al van december 2014 geleden. De bereidheid om te staken is ongezien. Dat hoeft ons niet te verwonderen, het totale gebrek aan respect dat deze regeringen aan de dag leggen voor de werknemers is dat ook. De onderhandelingen voor een interprofessioneel akkoord zitten muurvast. De werkgevers eisen steeds meer flexibiliteit van de werknemers, de regering wil dat we met zijn allen langer werken, in ruil krijgen de werknemers een schamele 0,8% marge voor loonsopslag. Excuseer? In tijden van hogere facturen, dalende koopkracht, maar ook winsten en economische groeicijfers. Je moet er maar mee op de proppen durven komen eigenlijk. Het evenwicht is totaal zoek. Deze nationale staking, de eerste in vijf jaar, heeft deze regering volledig aan zichzelf te danken.
De werknemers in ons land verdienen beter.
De werknemers in ons land verdienen beter, wie dat niet inziet, leeft op een andere planeet. Gaat de economie erop vooruit, dan moet de koopkracht van de werknemers volgen. Simpel. Je kan niet enerzijds jezelf op de borst kloppen dat de economie in ons land opnieuw aanzwengelt en dat er opnieuw jobs bijkomen, tegelijk de werkgeversbijdragen verminderen en de vennootschapsbelasting verlagen en anderzijds de werknemers die de economie mee draaiende houden met wat kruimels proberen paaien. Kom nu? Om dan ook nog eens complete verontwaardiging te veinzen als die werknemers beslissen om het werk neer te leggen en te gaan staken -iets wat hun volste recht is overigens.
Marc Descheemaecker, niet toevallig in het bezit van een N-VA-lidkaart, was er in ‘De Zevende Dag’ als de kippen bij om even voor te rekenen dat een mogelijke sluiting van de luchthaven van Zaventem door de staking toch wel zo’n 10 tot 13 miljoen euro zal kosten, want dat is ‘de meerwaarde die de luchthaven creëert’. Correctie, dat is de meerwaarde die ook het personeel van de luchthaven creëert, alle andere dagen van het jaar. De bagageafhandelaars, de luchtverkeersleiders, de technici, de administratieve krachten, de mannen en vrouwen van de poetsdienst, enz. De mensen die er elke dag voor zorgen dat de luchthaven blijft draaien. Diezelfde mensen trouwens waar de partij van Descheemaecker, voor ze met veel poeha de regering verliet, steeds meer facturen naar doorstuurde. Diezelfde mensen waarvoor het leven steeds duurder wordt en diezelfde mensen die u geen deel van de koek gunt.
Natuurlijk brengt een staking hinder met zich mee. Sommige media dragen met plezier hun steentje bij. Wat herinnert u zich nog van de laatste staking bij Aviapartner in oktober vorig jaar? De onmenselijke werkdruk bij de bagageafhandelaars die dagelijks tot 40 ton moeten verslepen? De rugpijn? De artrose? Of de enorme stapels valiezen die niet afgehandeld werden? En de verongelijkte reiziger die zijn plannen om aan een zonnig strand te gaan liggen even moest uitstellen?
Stakers kosten geen geld, het zijn zij die alle andere dagen van het jaar mee waarde creëeren.
Het is al te gemakkelijk om woordvoerder te spelen van de verongelijkte treinreiziger die bij een mogelijke staking bij het spoor niet op zijn werk raakt. Het is al te gemakkelijk de vakbonden te herleiden tot gijzelnemers die er een waar genoegen in scheppen om mensen te gijzelen en al vlaggend het land plat te leggen. De waarheid wil haar rechten terug. Vakbonden gaan niet over één nacht ijs bij het beleggen van een staking. Staken is vaak het laatste middel in een mislukt proces van onderhandelen, als druppel na druppel de emmer vol- en overgelopen is, als er geen andere optie meer is.
Als de werkgevers geen millimeter willen toegeven en als de regeringen Oost-Indisch doof blijven voor de verzuchtingen van een grote groep werknemers, maar zich ondertussen wel vrolijk maken over de aanzwengelende economie. Staken is een recht. Het is uw recht, maar ook het mijne en ook dat van het personeel van de luchthaven en alle andere sectoren die mee bijdragen aan onze economie.
We hebben echt nood aan een complete ‘mind shift’. Stakers kosten geen geld, het zijn zij die alle andere dagen van het jaar mee waarde creëeren, voor diezelfde werkgevers en diezelfde ministers. Als de economie groeit, verdienen zij hun deel van de koek, geen kruimels. Bedankt, stakers.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier