‘De Catalaanse ontvoogdingsstrijd is nu een stierengevecht voor democratische waarden’

‘Niettegenstaande mijn sympathie is de onafhankelijkheid van Catalonië mijn strijd niet, maar de democratie is dat wel’, schrijft Jean-Marie Dedecker. Hij kan maar weinig begrip opbrengen voor de manier waarop Spanje, Europa, en heel wat Belgische politici omgaan met de crisis in de regio.

België is Europa op een neusdoek, een landje dat stilaan de conflicten importeert. In Anderlecht gingen Roma en moegetergde buurtbewoners twee weken geleden massaal op de vuist. In Antwerpen werd er in de Brederodestraat een eeuwenoude vete uitgevochten tussen een grote roedel Turkse Grijze Wolven en een verdwaalde bus vol Koerden. Van Genk tot Gent smeult er een stadsguerrilla tussen Gülenisten en Erdoganisten, en in de Spaanse herberg aan de Wetstraat is er een stille Spaanse burgeroorlog uitgebroken.

Staatssecretaris Theo Francken gaf les in asielethiek en plots streek er een vlucht Catalaanse ministers neer in Brussel. De politieke straatvechter is gelukkiglijk altijd een beetje hooligan gebleven, liever baas van een spionkop dan van een kabinet. Een ministersjerp kan soms knellen en de mond snoeren, vooral als je zelf nogal rechtlijnig in de leer bent. Een deugd die in de Wetstraat niet gesmaakt wordt. Francken moet van Mariano Rajoy en zijn inquisiteurs nochtans geen lessen ontvangen inzake asielverlening en collaboratie. Zijn Partido Popular is de erfgenaam van het Franquisme en je hoeft het boek “Léon Degrelle, de Führer van Bouillon” van Bruno Cheyns niet gelezen te hebben om te weten dat deze Rexist en ter dood veroordeelde nazi-collaborateur tot aan zijn overlijden in 1994 onbezorgd bescherming kon genieten van de Spaanse overheid.

De Catalaanse president hoopte met zijn referendum meer autonomie af te dwingen, maar kreeg dwingelandij als een boemerang in zijn gezicht terug. Eigenlijk heb ik het niet voor leiders als Puigdemont die als pyromanen eerst de schuur in de fik steken, en dan het hazenpad kiezen als de vlammen aan hun schenen likken. Hun burgerlijk ongehoorzame activistische achterban blijft dan verweesd achter, overgeleverd aan de willekeur en de repressie van de nieuwe heersers.

Schandvlek

Ik heb het eerder voor mensen die verkiezen rechtopstaand te sterven dan op hun knieën te moeten leven. Maar ik haat vooral lui als de Caudillo Mariano Rajoy die met zijn Guardia Civil -volgens franquistische traditie- vreedzame stembusgangers van straat knuppelt en schopt, en die politici achter de tralies zet op basis van hun politieke overtuiging. Niettegenstaande mijn sympathie is de onafhankelijkheid van Catalonië mijn strijd niet, maar de democratie is dat wel. De Catalaanse ontvoogdingsstrijd is geen chicken game meer, maar een stierengevecht voor democratische waarden. De Catalaanse vlag is nu blijkbaar hoogstens nog een doekje voor het bloeden geworden, een schandvlek op ons geweten.

De scheiding der machten is een wederkerig rechtsprincipe: het is niet aan de rechters om democratisch verkozen politici op te sluiten op basis van hun ideeën. “Er is geen grotere tirannie dan deze die zich handhaaft onder de bescherming van de wet en in naam van gerechtigheid” schreef Charles de Montesquieu, filosoof van de Verlichting. Een gecumuleerde straf van 50 jaar voor rebellie, opruiing en misbruik van overheidsgeld voor het vreedzaam organiseren van een referendum is geen rechtspraak maar een Spaanse inquisitie.

Het is niet verwonderlijk dat de N-VA de grootste supporter van de Catalaanse ontvoogdingsstrijd is, en dat ze verder gaat dan een wandeling op de Ramblas tot aan het kerkhof van de dode sympathieën. Ze heeft de onafhankelijkheidsdrang van de volkeren altijd beleden als een religie. Paradoxaal genoeg zit ze hier zelf als een bok op een haverkist om het deksel op de communautaire grieventrommel te houden uit machtsbehoud.

Steun betuigen voor Catalaanse separatisme is rechtvaardig maar ook een welgekomen alibi om haar verdrongen basisbeginselen eventjes in de verf te zetten: Artikel 1 van de N-VA-statuten heeft als doelstelling de Vlaamse onafhankelijkheid. Dat België zou verdampen in het Europa der volkeren was altijd al de natte droom van minister-president Geert Bourgeois en zijn Vlaams-nationalistische volgelingen. Het wordt stilaan een droge nachtmerrie.

Separatisten passen blijkbaar niet in Europa. De Unie is een samenwerkingsverband van lidstaten, niet van regio’s. Deze heeft wel een Europees Comité van regio’s met dikke mandaten voor 350 leden en met een jaarlijks budget van 100 miljoen euro, maar dat is eerder zwijggeld dan werkingskapitaal. Van zodra hun bevoegdheid de bescherming van de smaak van de camembert of van de geur van eau de cologne overtreft, gaat hun geest terug in de fles. De Prodi-doctrine waarin een afgesplitste regio alleen maar een nieuw lidmaatschap kan krijgen mits een unanieme goedkeuring van alle 28 lidstaten, inclusief het boze moederland, is een machtig excuus voor de wegkijkende EU-Mandarijnen, en een muizenval voor de regionalisten.

De puinhoop en de chaos rond de Brexit helpen ook mee om Juncker & Co een laffe houding aan de zijlijn te laten innemen, te capituleren voor de heilige natiestaat Spanje en haar eigen democratische waarden te verloochenen. De EU ziet in haar steun voor Rajoy een middel om een waarschuwende vinger op te staken naar de overal in haar lidstaten opduikende nationalisten. Haar lafheid is echter selectief. Ze kapittelt Polen wegens de politisering van de rechterlijke macht, maar is blind en doof voor de gerechtelijke inquisitie van Rajoy en zijn corrupte Partido Popular.

Bij het uitbreken van de onafhankelijkheidsstrijd van de Baltische staten zat de EU al onmiddellijk met een lidkaart aan de zijkant te supporteren. Toen een meerderheid van de Schotten in het Brexit-referendum stemde voor lijfsbehoud binnen de EU, stonden roeptoeters als Verhofstadt al klaar om de Schotten als onafhankelijk land te verwelkomen. In 2014 schreef hij nog naar de Catalaanse ex-president Artur Mas dat hij hem in bescherming wilde nemen tegen de Spaanse repressie omdat deze ook een referendum georganiseerd had. Het kan verkeren. Van enige vorm van ideologische rechtlijnigheid heeft men Verhofstadt immers nooit kunnen verdenken. Hij maakt meer ideologische U-bochten dan een afvoerbuis onder een lavabo.

Op veel medestanders zullen de Vlaams-nationalisten hier nochtans niet moeten rekenen. Een poging tot een nietszeggende resolutie waarin het Vlaams Parlement het bruut geweld van de Guardia Civil afkeurde was tot nu toe de hoogst haalbare aflaat. Eerder een bevrijdend excuus en een valse opluchting dan een statement, gekelderd door de CD&V en haar Van Rompuy-dynastie. Comateuze vazalliteit en een knieval voor de Partido Popular die net als de CD&V ook tot de zwartekousenclub van de Europese Volkspartij behoort.

Zelfverloochening als politieke deugd

De viscerale afkeer voor de N-VA uit electoraal opportunisme is voor de SP.A en Groen blijkbaar groter dan hun respect voor de mensenrechten. Ze verschuilen zich achter het vals legaliteitsprincipe. De antipathie voor hun politieke Vlaamse rivaal is belangrijker dan hun gewetensnood. Open VLD zou het liberaal gedachtengoed van Ludwig von Mises, één van haar ideologen, eventjes kunnen herlezen ‘No people and no part of a people shall be held against its will in a political association that it does not want’. Zelfverloochening is in de Wetstraat een politieke deugd.

Ik heb mijn vakantie in Turkije al afgezegd. Je boekt er een paar weken en je riskeert er een half jaar te moeten blijven, omdat je een gore mop over Erdogan hebt verteld. Om de overwinterende bejaardenberg in Benidorm te gaan vervoegen heb ik ook geen zin meer, en ook tapas schrap ik van mijn menu. Ik ga naar Brussel om Juncker en zijn laffe EU-Mandarijnen een geweten te schoppen.

Hasta la victoria siempre.