‘De automobilist is het stinkdier van de geitenwollensokkenbrigade en de melkkoe van de Wetstraat’

‘Het is een utopie te denken dat de files verdwijnen als er een ophokplicht komt voor de salariswagens’, vindt Jean-Marie Dedecker in het Schaduwparlement. In plaats van een M-score voor woningen pleit hij voor een IQ-score voor sommige ministers. ‘De overheid heeft het fileprobleem veroorzaakt, maar schuift de rekening schaamteloos door naar de weggebruiker.’

De VRT is op Radio 1 een veertiendaagse zoektocht gestart naar de ideale samenleving “Bel 10”. Elke dag mag een volksjury van tien zelfverklaarde wereldverbeteraars hun zegen “Urbi et Orbi” geven over onze samenleving en ook oplossingen voorstellen over de aangekaarte problematiek. ’s Avonds komt er dan een minister in de ether om ze naar de mond te praten, want iemand tegen de haren instrijken wordt stilaan electorale zelfmoord.

Het volkstribunaal mocht de queeste opstarten door een ganse dag te bakkeleien over het fileleed. De klassieke kop van jut was de automobilist. Het stinkdier van de geitenwollensokkenbrigade en de melkkoe van de Wetstraat heeft nog één niet uitgeperste uier over, en deze moest ook gemolken worden. Het beestje mag nergens meer grazen maar moet volgens de luisterjury nog meer aan de fiscale melkmachine. De stadscentra moeten verkeersluw en de remedie is loodzware parkeerboetes. Ze verkiezen een kringloopwinkel en leegstaande winkelpanden met witgekalkte ramen, die als gebroken tanden in het tandvlees van de wandelstraat zitten, boven commerciële activiteit. Dat deze verhuispolitiek verkoopkathedralen oplevert aan de stadsrand is dan voer voor een andere belangengroep met haar eigen NIMBY-syndroom.

De bedrijfswagen moest ook op de schroothoop. De bedrijfswagen is voor een arbeider wat de fiets is voor een beroepswielrenner of de tractor voor een boer. De overheid heeft arbeid zo zwaar belast dat het op den duur in solden aangeboden moest worden met allerlei gadgets zoals een bedrijfswagen, een GSM of een laptop. Sluipwegen uit het verstikkend overheidsbeslag. Werknemers zijn ondertussen zo verwend dat ze dergelijke extra’s zelf eisen in hun arbeidsovereenkomsten. Sociale partners en overheid hebben het ook zelf gepropageerd.

Ondertussen werden die voordelen al ondermijnd met de jaloezietaks, maar het groene gezeur blijft reutelen. Vele bedrijven zijn al gedelokaliseerd, bedrijfsleiders gestigmatiseerd, en bedrijfswagens overdadig getaxeerd. Nu nog de bedrijvigheid elimineren en ons landje wordt een ecologisch paradijs op een economisch kerkhof. Autofabrieken worden onrechtmatig gesubsidieerd om hier te blijven, van Audi tot Volvo, en er is syndicale en politieke paniek als we de wagens niet meer mogen assembleren (Renault, Opel, Ford…) maar we mogen er niet meer mee rijden.

Het is een utopie te denken dat de files verdwijnen als er een ophokplicht komt voor de salariswagen. Wie geen auto krijgt zal er zelf één kopen. Wie eenmaal kennis gemaakt heeft met de vrijheid van persoonlijk vervoer, kan moeilijk terugkeren naar de ellende van het collectief veetransport. We hebben het dichtste spoorwegnet van de wereld en het openbare vervoer garandeert een opstapplaats op maximum 750 meter van iedere woning in gans Vlaanderen. Zo niet komt de belbus.

Toch komen we er nergens mee. Een auto daarentegen is sociaal. Je kunt erin vroemen, vrijen en vloeken, niet noodzakelijk in deze volgorde. Het is een deel van het gezin, net als de hond. Zoals de viervoeter op zijn baasje lijkt, lijkt het bakbeest op zijn chauffeur. Men zegt niet dat ‘het’ een lekke band heeft, maar ‘ik heb een lekke band’. Je kuist je auto niet, je wast je auto, net zoals je handen. De auto is ook de enige plaats waar je alleen kunt zijn, net zoals op het toilet. Het is een openbare afzondering, een schuilplaats. Je mag er (voorlopig) zelfs nog in roken.

Vandaar dat de roodgroene taliban het stinkdier haten, want het zorgt voor vrijheid en genot en daar heeft de geitenwollensokken-trabant-generatie een hekel aan. Maar ze blijven het debat monopoliseren en blijven doof voor de soundtrack van de zwijgende meerderheid.

Minister Joke Schauvliege wil nu een mobiliteitsscore invoeren voor woningen. Het ware beter een minimum IQ-Score op te leggen aan sommige ministers. In elke ministeriële carrière is er een omslagpunt, waarna je een plekje krijgt op de schroothoop van de geschiedenis. Enkel de Boerenbond zal een traan plengen voor Joke.

De overheid heeft de laatste twintig jaar bewust voor filevorming en capaciteitsvermindering van de wegen gekozen met als alibi de veiligheid. Het autoverkeer is exponentieel toegenomen, omgekeerd evenredig met de infrastructuur.

Ze heeft zelf het fileprobleem veroorzaakt, maar schuift de rekening en de verantwoordelijkheid schaamteloos door naar de weggebruiker. Gouverner c’est prévoir. Als je in de telecommunicatie met een capaciteitsprobleem zit, ga je ook niet zomaar een dikkere kabel maken. Je legt er zelfs een tweede, die tegelijk als back-up dient. De toekomst is aan de dromers, de stilstand aan de kniezers.

Infantiele roeptoeter

Op dag twee van “Bel 10″ mocht een nieuwe tienkoppige luisterjury een oordeel vellen over” Democratie en burgerparticipatie”. Een Gentse studiebegeleider kwam met het lumineus idee om aan politici een lidkaart met punten toe te kennen. Wie zijn politieke opponent beledigt komt dan op het strafbankje terecht. Deze infantiele roeptoeter kon het woord vrije meningsuiting blijkbaar nog niet spellen. Dat deze pamperpedagoog voor zijn “democratische oplossing” dan nog een lovende micro onder zijn neus kreeg van beroepsjournalisten was de schaamte voorbij. Ethervervuiling.

Een ander liet zijn licht schijnen op de Senaat. Ze was beter onder de korenmaat gebleven. Volgens het pientere besje zou de rode pluche bij loting moeten bevolkt worden. Dat een overbodige en peperdure politieke relikwie als de senaat nu al op de palliatieve zorgen ligt, in afwachting van euthanasie, was nog niet tot haar doorgedrongen. Zelfs Jan Becaus is er hopeloos verdwaald, op zoek naar een reden voor zijn gecoöpteerd politieke bestaan. Waar is Jan?

Precies twee dagen lang zat ik aan mijn radiotoestel gekluisterd, wachtend op interessante pareltjes in het bos van open deuren. Dan heb ik er geërgerd de stekker uit getrokken. De zuurtegraad, vol gepoederde algemeenheden op een broodplank, liep uit mijn geluidsinstallatie. De voorgestelde remedies waren erger dan de kwaal, eerder ingegeven door de rancune van de afgunstmaatschappij dan door het gezond verstand. Media weerspiegelen de samenleving of zouden ze moeten reflecteren. Ooit waren de TV uitzendingen zwart-wit omdat wij dat ook waren. Vandaag ben ik te oud voor een emmer vol gekleurde luistersoep.

“The best argument against democracy is a five-minute conversation with the average voter” ( Het beste argument tegen democratie is een gesprek van vijf minuten met de doorsnee kiezer.), zei Winston Churchill ooit.

Een wijs man, die Britse bulldog.