In een uitvoerig interview met De Zondag legt Darya Safai onder meer uit waarom ze in de politiek stapt. ‘Mijn doel is eerst en vooral: problemen aankaarten en aanpakken’.
Haar verhaal is in grote lijnen bekend. Darya Safai (42) werd in 1999 in Iran tijdens studentenprotesten opgepakt en 24 dagen vastgehouden. Ze vluchtte en kwam in België terecht, waar ze als tandarts werkt en in het najaar op de N-VA-lijst voor Vlaams-Brabant zal staan.
De onvrijheid in Iran had vreemde gevolgen, legt ze aan De Zondag uit. ‘Weet u: vroeger heb ik vaak geworsteld met mijn geslacht. Ik dacht dat ik een man wou zijn. Maar vandaag weet ik dat dat niet klopt. Ik snakte gewoon naar vrijheid. En die had je niet als vrouw’.
Over wat haar in België zorgen baart, bestaat weinig twijfel.
‘Ik wil geen angst zaaien’, zegt Safai. ‘In België zal geen revolutie plaatsvinden zoals in Iran. Maar je ziet wel een sluimerende opmars van islamisme (politiek islam, red.). Ik herken dat. En dat is gevaarlijk. Ik weet wat dat doet met mensen. Dat leidt tot apartheid’.
‘Vernederd’
Ze ziet die apartheid ‘in de grote steden’, zegt ze: ‘de gettovorming. Dat is nefast voor onze samenleving. Of in het onderwijs. Ik hoor in Vlaamse scholen dezelfde praat als in talibanscholen. Islamleerkrachten praten meisjes een hoofddoek aan. Als ze die niet dragen, dagen ze mannen uit. Ik voel mij zo vernederd als ik dat hoor. Als die kinderen thuis geen kritische stem horen, zijn ook zij verloren. Die hoofddoek is de eerste discriminatie’.
Vrouwen met een hoofddoek moeten volgens haar in eigen boezem kijken als ze klagen over discriminatie op de arbeidsmarkt.
‘Je kan een werkgever toch niet verplichten iemand met een hoofddoek aan te werven? Die vrouwen hoeven geen hoofddoek te dragen. Dat moeten ze goed beseffen. Wie een hoofddoek draagt, beledigt de mannen, maar ook zichzelf’.
En wat als vrouwen zelf voor de hoofddoek kiezen?
Er is grote sociale druk, oppert ze, ‘Ik zie dat niet als een vrije keuze’.
Maar heel pessimistisch is ze niet: ‘Ik zie veel kritische stemmen, ook in islamitische landen. Dat stemt mij hoopvol. We moeten die kritiek aanhouden’.
En wat wil ze in de politiek bereiken?
Dat ‘ligt in de lijn van wat ik als activiste doe: inzetten op vrouwenrechten, discriminatie, integratie’. Maar om die ideeën uitgevoerd te krijgen, moet je in de politiek actief zijn. ‘Daarom heb ik die stap gezet’.
