Creatief met stenen: drie vastgoedkopers getuigen

© Thomas Sweertvaegher/Franky Verdickt
Joanie De Rijke
Joanie De Rijke Medewerkster Knack

Drie getuigenissen van mensen die u voorgingen op de vastgoedmarkt.

Senne Dehandschutter (32)

– Filmmaker

– Woont in Brussel

– Verhuurt studentenkamers in Antwerpen

‘Mijn pand in de Seefhoek dateert van 1911 en werd gebruikt als winkel. Toen ik het zeven jaar geleden kocht, was dat om op het gelijkvloers een kantoortje te bouwen voor mijn toenmalig talentenbedrijfje. Van de rest wilde ik studentenkamers maken.

Ik was 25 en had geen spaargeld, maar door de verhuur van de kamers zou ik al snel break-even draaien en dat gaf de bank blijkbaar genoeg vertrouwen om een lening toe te staan. Het was in de periode dat lenen nog redelijk makkelijk kon. Het huis kostte me een kleine 200.000 euro, de verbouwing nog eens 100.000. De renovatie deed ik helemaal zelf, met mijn ouders. Elke avond, elk weekend waren we bezig. Zo spaarden we veel geld uit. Na een jaar heb ik pas een aannemer ingeschakeld.

Ik verhuurde al tien kamers toen ik een telefoon van de stad Antwerpen kreeg: mijn verhuur was illegaal omdat het huis een eengezinswoning was. Het mocht niet zomaar opgesplitst worden in meerdere woningen. Ik moest meteen een aanvraag voor een bestemmingswijziging indienen. De kans was klein dat ik toestemming kreeg, zei de ambtenaar. Het bezorgde me slapeloze nachten. Maar ik had geluk, ik mocht doorgaan. Omdat het om een hoekhuis ging, mag je meestal wat meer aanpassen dan bij een rijhuis. En vroeger was de woning een winkeltje geweest waardoor het in de stadsboeken al opgesplitst stond.

Inmiddels is het kantoortje verdwenen. Nu verhuur ik alles als studentenkamer, elf in totaal. Een beslissing waar ik geen spijt van heb. Ik werk in de creatieve sector: geen waarborg om een spaarboekje op te bouwen. Dus ben ik blij met deze investering voor mijn oude dag. Zelf huur ik in Brussel. Kopen wil ik niet, want ik wil de vrijheid hebben om te gaan en te staan waar ik wil.’


Hermien Spillebeen (55) en Piet Dujardin (56)

– Zaakvoerder Cockpit145 en bedrijfrevisor

– Wonen in Wevelgem

-Verhuren co-werkruimtes

Hermien Spillebeen: ‘We zochten een grotere kantoorruimte voor ons revisorenbedrijf want het barstte bijna letterlijk uit zijn voegen. Ons oog viel op een oud fabriekspand in de buurt. Dat hebben we volledig casco gezet, alleen de betonnen constructie bleef behouden. Toen het dak van het magazijn werd afgebroken, ontdekten we dat we veel meer ruimte hadden dan voorzien omdat er plots zo veel licht was. De architect stelde voor dat we daar kantoren zouden zetten met grote ramen. In eerste instantie wilden we alleen bureauruimte voor onszelf en de rest van het gebouw gebruiken of verhuren als opslagplaats.

Creatief met stenen: drie vastgoedkopers getuigen
© THOMAS SWEERTVAEGHER en FRANKY VERDICKT

Na veel brainstormen besloten we er een dienstencentrum van te maken. Iets wat kon leiden tot synergiën tussen de verschillende mensen die een ruimte zouden huren. Als ik bijvoorbeeld iemand nodig heb die een website kan ontwikkelen, is het handig als ik die persoon al in huis heb. Zonder verplichting uiteraard, iedereen moet doen en laten wat hij wil.

Cockpit145 werd in 2016 gelanceerd. Naast ons eigen kantoor zijn er veertien werkruimtes te huur. Er zit onder andere een boekhoudkantoor, een websiteontwikkelaar, een ICT’er, een bedrijfspsycholoog en iemand die papierwerk voor ondernemingen doet. We hebben bewust voor open ruimtes gekozen, net omdat we die onderlinge samenwerking willen stimuleren.

Je kunt bij ons ook een kantoor huren voor een uur of een dag. Het is de bedoeling dat er beweging zit in het gebouw, dat mensen die voorheen hele dagen alleen thuis achter een bureau zaten, hier met elkaar in contact komen.

De formule zit in de lift, merken we. Er ontstaan steeds meer co-werkplekken in België. Het is dus een goeie investering geweest. We hadden er nooit aan gedacht om kantoren te verhuren, maar het blijkt een schot in de roos.’


Tina Willems (27) en ouders Mia Verhoeven (54) en André Willems (55)

– Wonen in Kampenhout

– Tina kocht en verbouwde haar eerste huis met hulp van haar ouders

Tina: ‘Ik ben opgegroeid in Kampenhout, een landelijke gemeente. Als student woonde ik in de stad maar toen mijn studies ten einde liepen, wilde ik terug naar een rustiger plek. Ik wilde iets kopen, huren was geen optie. Omdat ik student was, kon ik geen lening afsluiten, maar ik had wel wat spaargeld.’

Creatief met stenen: drie vastgoedkopers getuigen
© THOMAS SWEERTVAEGHER en FRANKY VERDICKT

Mia: ‘Mijn echtgenoot en ik waren al een paar jaar aan het nadenken of we in onze huidige woning wilden blijven wonen als we ouder werden. We hebben een grote tuin waar heel wat werk inzit, misschien hadden we daar straks geen zin meer in. Toen Tine met haar rijhuis met kleine tuin en twee slaapkamers kwam aanzetten, leek dat een perfecte oplossing. We zouden mee investeren met het idee dat we later eventueel zelf in Tines huis konden wonen. Dan hadden we nog altijd een tuin maar hoefden we die niet alle dagen te onderhouden.’

Tina: ‘Dit is een starterswoning. Het is mijn droom om ooit zelf te bouwen. Als ik straks kinderen heb, zal dit huis te klein zijn. Het zou perfect uitkomen als mijn ouders er dan in kunnen wonen.

We zijn dus met ons drieën naar de notaris en de bank gestapt. Ik investeer 80 procent in het huis, mijn ouders nemen 20 procent voor hun rekening. Een perfecte oplossing, want zonder hun steun had ik het huis niet kunnen kopen. Kampenhout is een dure gemeente omdat ze dicht bij Brussel ligt. Ook de verbouwing heeft meer gekost dan gedacht. Maar nu is het helemaal geworden zoals ik het wil. Ik woon er sinds januari en ben heel trots op al ons werk. Het geeft ook gemoedsrust: als mijn huis straks is afbetaald, heb ik een eigendom. Het is op dit moment alleszins een betere belegging dan spaarcenten op de bank.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content