Bart De Valck

‘Communautaire politiek moet gaan over een voorbereiding op de afwikkeling van België’

Bart De Valck Voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging.

Bart De Valck, de voorzitter van de VVB, reageert op de discussie over confederalisme tussen Bruno Yammine en Vera Kicken.

Bruno Yammine is van mening dat confederalisme leidt tot een onwerkbare samenwerking, waarbij de democratie het kind van de rekening wordt, zo las ik vorige week. Hij zal het misschien moeilijk geloven, maar ik kan een heel eind weegs met hem gaan in zijn kritiek op het confederalisme. Confederalisme met twee in België werkt niet. Confederalisme is geen oplossing voor bipolaire entiteiten, zoals België. Klopt als een bus.

Alleen: Yammines oplossing, “een gedecentraliseerde eenheidsstaat op basis van meer den zes entiteiten, zoals de provincies” is wel heel reactionair. Ik ben er dan ook niet echt van overtuigd dat Yammine in zijn kritiek op Vera Kicken wordt gedreven door een oprechte liefde voor de democratie. Integendeel.

Maar goed: Yammine breekt wel een lans voor meer multipolariteit. Dat deed ik enkele weken geleden ook al toen ik van mening was dat Vlinks zich vergaloppeerde toen zij de niet-partijpolitieke Vlaamse Beweging verrechtsing aanwreven. Ik stelde dat ik persoonlijk de tegenstelling links-rechts wel wat voorbij ben. Ik zou graag zien dat elders in de Vlaamse Beweging nog andere mensen die stap zetten. Misschien is het wel een van de vele mogelijke, maar ook noodzakelijke manieren om tot een democratisering van het politieke bestel te komen. Niet meer meedoen met het klassieke en voorspelbare spel van links tegen rechts, dat kiezers alleen maar voor de gek helpt houden en op die manier vermolmde structuren – België onder andere – helpt bestendigen. Gewoon: basta, genoeg daarvan. En andere en betere scheidingslijnen opzoeken om vooruitziend van oubollig te onderscheiden. Het is wel de minste politieke eer die we de aangesneden eenentwintigste eeuw kunnen bewijzen, vind ik.

‘Communautaire politiek moet gaan over een voorbereiding op de afwikkeling van België’

Yammine behoort met zijn pleidooi tot de oubollige garde. Multipolariteit of multilateraliteit laat links en rechts los, maar ook het dwaze idee dat het ‘Vlaanderen versus Wallonië’ is. Of dat ‘Vlaanderen en Wallonië vechten om Brussel’. Kijk, wat mij betreft is het eenvoudig: het is het federale Belgische bestel dat multipolariteit verhindert. Ongeveer op dezelfde manier speelt de EU het noorden van Europa uit tegen het zuiden. Wanneer België niet langer zal bestaan, zal in de Lage Landen confederalisme mogelijk zijn, maar dan geen confederalisme-met-twee, maar confederalisme met drie of vier. Nederland en het Groothertogdom zijn, naar mijn persoonlijke smaak, van harte welkom het politieke kaartspel interessanter, evenwichtiger en zinniger te maken dan het binnen België ooit kon zijn na talloze staatshervormingen. Dezelfde intergouvernementele manier van samenwerken lijkt mij ook plausibel binnen de EU. Het is overigens veel democratischer, want er is geen spelverdeler die de kaarters bij voorbaat bedriegt. Of hij nu zetelt in de Wetstraat of aan het Schumannplein.

Vooraleer ik persoonlijk te ver afdrijf in EU-kritiek (wat in wezen niks is voor mijn organisatie, de VVB, want ze stelt zich hierin neutraal op, voor alle duidelijkheid): wat zowel Kicken als Yammine veronachtzamen is dat de internationale gemeenschap willens nillens betrokken partij zal zijn bij het uit elkaar vallen van het federale België. Het stemt mij pessimistisch noch optimistisch.

Kloppend hart

Na de zesde staatshervorming hebben zowel Vlaanderen als Wallonië ongeveer even goede kaarten om er – met Brussel – als eerste uit te stappen. Maar het is wel een feit: wanneer we onderhandelen over de verdeling van de activa en de passiva van de Belgische staat, dan kijkt de rest van de wereld over onze schouders mee. En zullen ze een Vlaamse oplossing voor het Brusselse vraagstuk nog steeds veel krediet geven. Dus zelfs in het staatsvormende proces is er deze eeuw geen sprake meer van bipolariteit. Het is multilateraliteit en -polariteit wat de klok slaat. Het is het kloppende hart van de manier waarop deze eeuw aan politiek doet, nationaal en internationaal.

Ik sluit af met een pleidooi voor realisme: België gaat geen decennia meer mee. Net zoals ooit de Berlijnse Muur op een of andere manier tegen de grond moest gaan, was het nu door een dooi tussen Oost en West of door Russische tanks die er zich een weg door zouden banen. Communautaire politiek moet daarom gaan over een voorbereiding op de afwikkeling van België en een Europese toekomst voor Vlaanderen, Wallonië en onze partners-in-history: Nederland en Luxemburg. Bruno Yammine mag er van vinden wat hij wil: voor mij zijn de Lage Landen in een of andere vorm de moeite waard.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content