Jean-Marie Dedecker (LDD)

Brussel: ‘Blijkbaar is er wel geld voor een onnodig voetbalstadion, maar niet voor de renovatie van de tunnels’

‘Betonrot is een constante erfenis van wegenbouwers en asfaltboeren die vanaf de jaren ’70 en ’80 hun inkomsten opdreven door het afleveren van minderwaardige kwaliteit’, schrijft Jean-Marie Dedecker naar aanleiding van de politieke discussie over de toestand van de Brusselse tunnels.

Veertig jaar lang ben ik minstens twee- tot driemaal per week naar en door Brussel gereden. Vier decennia lang van files en verkeersellende. Eén keer was het muisstil, 29 mei 1985. Ik reed over het viaduct van Koekelberg, een relict van Expo ’58, verbazend luisterend naar de stem van de legendarische sportverslaggever Jan Wauters op de autoradio. Tijdens het Heizeldrama, de Eurocupfinale voetbal tussen Juventus Turijn en Liverpool, werden er die avond 39 supporters vertrappeld en werden er 400 gewond. Doodschop op het knekelveld. Het was stiller op straat dan in de Basiliek van Koekelberg. Het viaduct werd een jaar later afgebroken. Met 2.5 miljoen euro belastinggeld uit de pot van ontwikkelingssamenwerking werd het verscheept naar Bangkok, waar het nog altijd beter dienst doet dan de Leopold II tunnel. Deze kruipkelder is ondertussen vervallen tot een prehistorische grot, maar dan zonder wandschilderingen. Jarenlang wanbeleid, krakkemikkig onderhoud en constructiefouten van corrupte aannemers, die vliegas in hun beton draaiden en slechte bewapeningsnetten gebruikten, hebben het gedegradeerd tot een onderaardse gang, versleten tot op de draad, meer dan de baard van Leopold.

Rotte erfenis van asfaltboeren

Betonrot is een constante erfenis van wegenbouwers en asfaltboeren die vanaf de jaren ’70 en ’80 hun inkomsten opdreven door het afleveren van minderwaardige kwaliteit. Herstelbouw van doorgezakte wegen door spoorvorming is ook zo’n lonende compensatie. De slijtlaag is zo dun dat je het kunt afpellen met een kaasschaaf. Wie België binnenrijdt uit één van onze buurlanden herkent de grensoverschrijding aan het geluid en het trillen van zijn dokkerende banden.

De verkeerswisselaar van Gentbrugge, waar jaarlijks het equivalent van de capaciteit van de Antwerpse haven overheen rijdt (200 miljoen ton), werd bijvoorbeeld op één jaar tijd twee keer heraangelegd en deugt nu nog altijd niet door de te brede voegen in het wegdek. Om de geluidsoverlast voor de mensen die onder het viaduct wonen toch enigszins te beperken, werd een snelheidsbeperking op de E17 ingevoerd van 90 kilometer per uur. Er worden daar gemiddeld twintig nietsvermoedende automobilisten per uur geflitst. Het gaat dus niet om veiligheid, maar om geldklopperij.

Het viaduct van Vilvoorde was hetzelfde lot beschoren. Twee keer heraangelegd wegens het gebruik van minderwaardige producten, één keer in 2001 en nog een keer in 2005. Nochtans waren de ambtenaren, die verantwoordelijk waren voor de controle op de asfaltboeren, volledig op de hoogte van het gebruik van minderwaardige producten. Vzw COPRO is een onpartijdige instelling voor de controle op de wegenbouw. Ook zij wist ervan, evenals het departement Leefmilieu en Infrastructuur van de Vlaamse overheid. Iedereen had boter en asfalt op zijn hoofd. Als de kassa rinkelt, stopt de ruis van het geweten. Precies tien jaar geleden werd de Brusselse Stefaniatunnel gerenoveerd. Vandaag is ze terug gesloten omdat je er moet laveren tussen de vallende brokstukken. Schuldig verzuim van struisvogelpolitici. Volgens internationale studies, bevestigd door Paul Meulemans, die tot eind 2015 commissaris was bij de Centrale Dienst voor de Bestrijding van de Corruptie, gaat er jaarlijks 4 miljard euro verloren aan corruptie bij openbare werken.

Brussel: ‘Blijkbaar is er wel geld voor een onnodig voetbalstadion, maar niet voor de renovatie van de tunnels’

Overmatige regelneverij, een doorgeschoten milieubewustzijn en een afrekencultuur door belangenorganisaties houden een slappe overheid al jaren in een verstikkende wurggreep om een duidelijke visie te ambiëren voor de oplossing van ons verkeersinfarct. Het enige antwoord is repressie en een boetecultuur op de rug van de automobilist. Antwerpen en Brussel zijn wereldkampioen in congestie en fileleed. Zelfs de New York Times deed er onlangs smalend over. De economische- en de milieuschade is enorm. Kapitaal en frisse lucht verdampen in uitlaatgassen.

Ondergrondse loopgraven

In het tochtgat aan de Schelde duurde het 30 jaar en kostte het honderden miljoenen euro’s aan consultancy- en studiekosten om eindelijk een eerste spade in de grond te steken voor een Oosterweelbruggetje en een -tunneltje. In onze hoofdstad brokkelen de tunnels af tot ondergrondse loopgraven. Brussel wil de hoofdstad van Europa zijn maar heeft de dorpsethiek van een plattelandsgemeente. De megalomane Brusselse politieke satrapen hebben wel 432 miljoen belastinggeld veil om op de Heizel een overbodig en nutteloos Nationaal Voetbalstadion te bouwen, maar blijkbaar geen centen om het 11 kilometer lange Brusselse tunnelnet met 523 miljoen euro te renoveren. Liever glunderen in een voetbalzitje, dan je plicht te doen in een ministeriële fauteuil. Een objectief in de politiek is wat je eigen objectieven dient. Een Vlaams ministerpostje in de regering van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest is een levensverzekering. Deze moet immers altijd samengesteld zijn uit twee Nederlandstalige ministers en een dito staatssecretaris.

‘De verloedering van Brussel is een collectieve verantwoordelijkheid.’

Wie een paar duizend stemmen achter zijn naam krijgt bij een traditionele Vlaamse partij heeft de ministeriële Lotto gewonnen, a win for life. Je mag onzin verkopen, zoals Guy Vanhengel (Open VLD) over een tolheffing, of Pascal Smet (SP.A) over de definitieve tunnelsluiting binnen tien jaar, je wordt er nooit op afgerekend. Van het brokkenparcours van Smet is het einde van de tunnel nog niet in zicht. Met Bruno De Lille van Groen als staatssecretaris van mobiliteit in de vorige Brusselse legislatuur werd er een kat benoemd als baas van een muizenkolonie. Een garantie op betonrot, een verkeersinfarct, vrije busbanen, afnamecapaciteit van parkeerplaatsen… en een verloederde voetgangerszone. Congestie en constipatie. Voor hen is de auto een stindier dat uit de stad moet weggepest worden. Een ecologisch paradijs op een economisch kerkhof. Met een jeugdwerkloosheidsgraad van nagenoeg 30 % kan de stad zich wel enige toekomstige economische onbereikbaarheid veroorloven. Masochisme is ook een verkeersdiscipline.

De verloedering is echter een collectieve verantwoordelijkheid. De stadstaat heeft 19 gemeentelijke baronieën. Met amper 2.622 voorkeurstemmen werd Yvan Mayeur al burgemeester van Brussel. Je moet meer kiezers halen in – pakweg – Blankenberge. Er is ook nog een parlement met 89 volksvertegenwoordigers. Als je een bolletje achter je naam krijgt van alle leden van een doorsnee kaartersclub heb je al een zitje veroverd. Cieltje Van Achter (N-VA) slaagde daar bijvoorbeeld in met zegge en schrijve 503 voorkeurstemmen. De parlementaire ketjes zijn dagelijks op zoek naar een reden voor hun ondraaglijk licht politiek bestaan. Een onderzoekscommissie naar de verantwoordelijkheid voor het tunnelzicht en de verrottingsstrategie zou nochtans enig soelaas kunnen brengen in hun zoektocht.

Ondergrond als oplossing voor het mobiliteitsprobleem

Terwijl er hier enkele benevelde ecotariërs roepen om de tunnels te sluiten wordt er overal in de wereld geëxperimenteerd om het transport te versassen naar de ondergrond. Logistieke systemen op basis van transport door buizen: een netwerk van Pneumatic Capsule Pipelines of Underground Tubular Transport met computergestuurde transportbanden voor korte afstanden en spacetreinen in vacuüm buisleidingen voor langere afstanden. In het Chinese Guangzhou bestaat al een ondergronds afvaltransportsysteem en in Shanghai een ondergronds containertransportsysteem. In Zwitserland experimenteert men met het MagLev-project (Magnetic Levitation), in Rusland met Transprogress, in Amerika met Subtrans, in Groot-Brittannië met BHRA en ook Tokio blijft niet achter. Elon Musk van Tesla installeert de Hyperloop in Californië.

De ondergrond is de oplossing voor het mobiliteitsprobleem. Johan Van Wassenhove, topman van Bouwbedrijf Denys, ontwierp in 1998 al het Tube Cargo Express-project. Een soort glijmetro in een koker van 2,5 meter diameter, analoog aan de metro tussen Heathrow en London, om onze steden ondergronds te verbinden voor passagiersvervoer. Te futuristisch volgens de politiek gestuurde, oubollige NMBS. Samen met professor Willy Winkelmans ontwierp Van Wassenhove de underground container mover (UCM), een ondergrondse buizenpost voor containers op een elektromechanisch gestuurde transportketting. Er kan 75 kilometer buizensysteem worden aangelegd voor 2,1 miljard euro, de helft van wat er in ons land jaarlijks aan corruptiegeld in openbare werken verloren gaat. Er is echter nog geen geld genoeg om het Gewestelijk Expresnet ten zuiden van Brussel af te werken. Immobiliteit door politiek immobilisme.

Taks voor frigoboxtoeristen?

We kunnen Brussel al ontlasten van een resem pendelaars en bumperklevers door alle Vlaamse overheidsdiensten te verhuizen uit de hoofdstad. Als de Ketjes met een Vanhengeltaks tol willen heffen in hun konijnenpijpen , kunnen we ook een tolhuisje plaatsen op het einde van de E40 voor de hoofdstedelijke frigoboxtoeristen die van onze zeelucht willen komen genieten. In ons absurdistan is communautaire wafelijzerpolitiek toch al decennialang eerder de norm en de regel dan de uitzondering.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content