‘Beste SP.A, voor een grote overheid of tegen belastingen: het is het één of het ander’

‘De vreemde schizofrene houding van de grootste oppositiepartij in het land, zorgt ervoor dat een deftig ideologisch debat meerderheid-oppositie totaal onmogelijk wordt’, schrijft Maurits Vande Reyde (voorzitter Jong VLD) in zijn wekelijkse bijdrage aan het Schaduwparlement

Hoe politieke partijen zich voelen, het is me wat. Er zijn veel mensen wiens dagtaak erin bestaat om daar elke dag een willekeurige gemoedstoestand op te kleven. Meestal zijn die analyses even vluchtig als het krantenpapier waarop ze gedrukt worden: geschreven achter een bureau en waardeloos na één dag. Dat maakt ze zelden interessant. Over partijen schrijven op een zaterdag, de dag dat deze bijdrage wekelijks verschijnt, heeft meestal al helemaal geen nut meer.

Meestal, want deze keer doe ik dat uitzonderlijk dus toch. Omdat het gaat over een vreemde schizofrene houding van de grootste oppositiepartij in het land die onopgemerkt voorbijgaat en ervoor zorgt dat een deftig ideologisch debat meerderheid-oppositie totaal onmogelijk wordt.

Kort gezegd komt het hierop neer: SP.A moet dringend een keuze maken tussen ofwel big government, méér overheidsuitgaven, ofwel een lage belastingdruk. Want één jaar lang hebben ze voor dat eerste gepleit. Daarna een jaar lang het andere. En sinds enkele maanden is het een mix van de twee, naargelang het onderwerp en de editorialen van de dag.

Herinnert u zich nog de protestmars bij het Vlaams Parlement van Hart boven Hard, september 2014? Daar begon het. SP.A vreesde voor een Podemos-scenario, waarin traditioneel links gedecimeerd werd. Ze koos er dan maar voor om het anti-besparingsverhaal klakkeloos over te nemen.

Een jaar lang heb ik daar zelf als medewerker in de commissie begroting een bos notitieboekjes over volgeschreven. De lange, uitputtend lange tussenkomsten vanop socialistische banken gingen steevast over de arme overheid die ten onder ging en dringend gestut moest worden door meer uitgaven en begrotingstekorten op te stapelen. Besparingen waren toen de grote vijand.

Een jaar later veranderden de socialisten het geweer van schouder. Big government mocht dan wel ideologisch goed zitten, echt aanslaan bij het grote publiek deed dat uiteraard niet. Voortaan moest alles wat belastingverhoging heette eraan geloven, ook diegenen waar men vroeger pleitbezorger van was.

De taxshift, maandelijks extra nettoloon voor werkenden en dus minder geld voor herverdeling, ging plotseling niet ver genoeg. Royale overheidssubsidies voor biomassa die men zelf – letterlijk- mee had ondertekend, werden nu ineens schandalig. En het begrotingstekort dat volgens de recente economische voorspelling groter dreigt uit te vallen? Nope, geen fan meer van.

De SP.A die graag het geld van de burger pakt en het dan volgens de willekeur van de staat uitgeeft is opeens verdwenen, zo lijkt het. Iemand moet het ze toch dringend gaan uitleggen: hoge overheidsuitgaven of lage belastingen, je kan er maar ééntje kiezen. Voor zover ik mij kan herinneren is SP.A de eerste oppositie die oppositie voert tegen zijn eigen oppositie.

Over welke rol de staat nu juist moet spelen is er aan linkerzijde dan ook geen lijn meer te trekken. Reacties van SP.A worden enkel nog obligatoir opgenomen in de berichtgeving, niemand in beleidskringen die er nog echt om geeft. Dat is jammer. Het maakt het politiek debat dood

Weg zijn alle triggers om af en toe het eigen grote gelijk in vraag te stellen door een standvastige tegenmening. Voor oppositie moet je tegenwoordig bij de meerderheidspartijen zijn. Daarover verschijnt er maandag vast wel weer een nieuwe partijpolitieke gemoedstoestand, het is weekend nu.