Beste collega’s, laten we voortaan als volwassen mensen aan bronvermelding doen

Als een journalist naar een ander medium verwijst, is hij of zij soms een beetje verstrooid, of vergeetachtig. Soms is hij of zij gewoon slordig. En soms is er meer aan de hand.

Als argeloze lezer staat u er allicht niet elke dag bij stil, maar journalisten zijn ook maar mensen, kleine kantjes en stiekeme deugnieterij inbegrepen.

Neem nu de zogenaamde bronvermelding. Een journalist die verwijst naar een artikel in een ander medium, maakt daar normaal gesproken expliciet melding van.

‘In De Standaard zegt staatssecretaris voor fraudebestrijding John Crombez vandaag dat Europa de strijd tegen sociale dumping saboteert.’

‘Volgens de laatste peiling van VTM en De Morgen is Maggie De Block de populairste Vlaamse politicus van het moment.’

Enfin, u kent dat.

Nu geschiedt dat niet altijd even correct, die bronvermelding. Vaak wel, hoor, maar dan vooral als een journalist verwijst naar een interview dat hij of zij zélf een paar weken eerder heeft afgenomen – u moet daar eens op letten: journalisten die uit eigen werk citeren vormen een bron van groot vermaak voor de aandachtige meerwaardezoeker.

Als een journalist naar een ander medium verwijst, is hij of zij soms een beetje verstrooid, of vergeetachtig. Soms is hij of zij gewoon slordig. Soms betreft het een beginnersfout. Kan allemaal gebeuren.

Maar – en nu wordt het interessant – soms doen journalisten niet aan correcte bronvermelding omdat ze dat andere medium simpelweg geen vermelding gunnen. De concurrentie is genadeloos en elke vorm van gratis reclame voor de collega’s is er dan blijkbaar te veel aan. En dus neemt men zijn toevlucht tot ietwat cryptische verwijzingen, die volgens de letter wel, maar volgens de geest niet correct zijn.

Een onderwijsenquête die Knack liet uitvoeren door iVox wordt dan bijvoorbeeld ‘een iVox-enquête’ in plaats van ‘een Knack-enquête’.

Een interview dat zowel in De Standaard als Het Nieuwsblad verscheen, wordt dan ‘een interview in de Coreliokranten’, of sinds de fusie van Corelio en Concentra ‘een interview in de kranten van het Mediahuis’.

Het ergste is natuurlijk gewoon helemaal niet aan bronvermelding doen. Daarin is Dag Allemaal dan weer kampioen. In het grootste blad van Vlaanderen zult u nooit ofte nimmer een expliciete verwijzing aantreffen naar concurrent Story. Vice versa overigens ook niet, neem ik aan.

Zelf heb ik het altijd een beetje pijnlijk gevonden dat deze slechte gewoonte ook in de kwaliteitspers bestaat. Normaal gesproken springt men redelijk correct om met bronvermelding, er is zeker geen sprake van een groot en prangend maatschappelijk probleem dat om een wetgevend kader of VN-resolutie vraagt.

Maar toch.

Toch zou ik langs deze weg al mijn collega’s willen oproepen om voortaan op een volwassen en correcte manier naar elkaars artikels en interviews en reportages en opiniestukken te willen verwijzen. Ik doe dat omdat ik vanmorgen lichtjes van mijn stoel viel bij het lezen van De Standaard, de krant waar ik van oktober 2011 tot september 2013 prachtige tijden heb mogen beleven, voor ik terugkeerde naar Knack. Opiniërend hoofdredacteur Bart Sturtewagen schrijft vandaag in zijn krant een essay over het idee om iedereen een basisloon te geven. Niemand minder dan econoom Geert Noels verdedigt dat idee deze week in Knack. Behoorlijk verrassend, vindt ook Sturtewagen, die daar dan ook expliciet naar verwijst – zonder evenwel melding te maken van het feit dat Noels het idee deze week in Knack lanceert.

Mijn eerste gedachte was: tiens.

Mijn tweede gedachte was: ach.

Mijn derde gedachte was: laat ik daar toch maar eens een stukje over schrijven. Met een oproep aan al mijn collega’s, om voortaan gewoon als volwassen mensen op een correcte wijze aan bronvermelding te doen.

Bij deze.

Goed stuk overigens, van Sturtewagen.

Vandaag in De Standaard, dus.