Besparingen: hoe de kleine man Moedertje Staat kan verslaan

We zullen met z’n allen moeten besparen. De staatskas is niet meer beheersbaar. Tenzij er fors bezuinigd wordt. Op verlichting, verwarming, vuilnis, verbruik, vervoer en zelfs kritiek, want dat leidt maar tot verspilling van politieke energie. De Bond Beter Leefmilieu en zijn verwanten helpt er aan mee om de noodklok nog wat luider te laten klinken. Het wordt de burger het hoofd ingeramd op een manier waardoor het lijkt dat hij de schuldige is van alle ellende.

Maar zelfs als de burger bezuinigt en zijn kritiek beperkt tot wat oprispingen, blijft de staatskas leeg en zal na een aanslag op het vak met de briefjes in zijn portemonnee ook gekeken worden in dat van het kleingeld. Valt daar nog wat te rapen? Ja, hoor. Geef maar af aan Moedertje Staat. Op z’n minst de helft. Hoe lichter je weegt, hoe gezonder je bent. Simpele redenatie, maar tot meer is de politieke wereld niet in staat.

Een aantal politici kunnen het wel, maar die zijn in de aanloop naar de rampen die ons overvallen, en waarvan men wist dat ze er zouden komen, tijdig verbannen. Of ze hebben zelf voor een veiliger oord gekozen, als luxueuze levensverzekering. Zoals Frank Vandenbroucke en Yves Leterme. Yves verkoos de stranden van de Europese binnenwaters, Frank voor de wetenschappelijke speeltuin. Om de paar jaar mogen de deserteurs een rapport schrijven, om de schijn op te houden dat hun mening en kennis nog steeds wordt gewaardeerd. Korte tijd mogen zulke rapporten in de schijnwerpers staan, om dan te verhuizen naar de schaduwkant, waar een lang leven zonder zorgen verzekerd is.

Het bewerken van de burgerzin maakt deel uit van een mistcampagne om de verantwoordelijkheid van de overheid te verdoezelen. Zolang de inkomsten uit zichzelf binnenstroomden, werden ze als vanzelf weer in het rond gestrooid. De wensen van vakbonden en de koepelorganisaties uit de bedrijfswereld werden ingewilligd, alsof het de natuurlijke loop der zaken was. En dat gebeurde door alle partijen, ook deze uit de oppositie. Hun waarschuwingen waren er voor de achterban en duurden niet langer dan een dag, want zolang de buik gevuld is, verblijft het hoofd in de voortuin van de slaap. Het wanbeleid kan daarom geen enkele politicus aangerekend worden, maar is de verantwoordelijkheid van alle logés van de Wetstraat en zijn buitenwijken, de gemeenschapsregeringen, zijnde de neefjes.

Er valt als burger, individueel of in groep, niets tegen te beginnen. Hij zal bloeden, en met hem zijn kinderen. De Akela’s hebben misbruik gemaakt van het vertrouwen van de welpjes. Ze hebben ze bestolen, bedrogen en verkracht. En eenmaal ze geen plundermanieren meer vonden werden ze gepest. In die fase zijn we nu beland. Maar dat is het zwakke punt van de schurken. Wie pest mag gestraft worden. Dat hebben de schurken zelf bedacht, om de pestkoppen klein te krijgen. Ze hebben alleen niet aan het oerverhaal van onze westerse beschaving gedacht. Het verhaal van David en Goliath. Of hoe de kleine man met een wapen waar geen kronkelkennis voor nodig is, de grote kan verslaan.

En wat is dat wapen dan, hoe ziet het eruit? Heel simpel, door net het tegenovergestelde te doen van wat de overheid verlangt. En wel meteen. In plaats van te bezuinigen met energie kan het juist zijn verbruik verhogen. Niet kijken op een lamp meer of minder aan. Of de verwarming in huis een graadje lager te zetten. Integendeel, door extra verlichting en lekker warm in huis zal de pestzak vroeger dan voorzien het mes op de keel voelen. Tuurlijk zal de rekening voor de burger oplopen, maar nog meer mensen zullen er hun facturen niet meer kunnen betalen, en dus een beroep moeten doen op ondersteuning door de staat. De instanties zijn er nu eenmaal voor gemaakt.

Als de overheid het vingertje als dolk de lucht insteekt, kan de burger met het zijne wijzen op de voortdurende verspilling van de overheid. Een mooi voorbeeld is de R4, de ring rond Gent. De hele nacht branden duizenden lampen. Terwijl er van acht uur ’s avonds tot zes uur ’s morgens nauwelijks een wagen rijdt. Elke burger kan wel een voorbeeld vinden. Je hoeft maar rond te kijken. Het spel is zo eenvoudig. Hoe meer mensen het zullen spelen, hoe benauwder politici het zullen krijgen.

Zullen we dus net dat niet doen wat er gevraagd wordt? Waar er stilaan om gesmeekt wordt. Voor vergeving is het te laat. Al te lang heeft de overheid het geduld van de bevolking misbruikt. Veel te lang heeft de razernij van de verspilling het volk gekwetst. De tijd van vergelding stijgt op aan de einder. Kapot gepest draaien de sluisdeuren langzaam open en zal kwaad met kwaad worden betaald. Om het failliet van de staat te vermijden zal de overheid de eigen vetlagen moeten aanspreken.

Dat de overheid in weelde leeft in dure paleizen en met veel knechten en misdienaars is maar al te duidelijk. Als de overheid verplicht wordt te bezuinigen op de eigen luxe dan is 17 miljard snel gevonden. Het afschaffen van de kabinetten zou al een mooi begin zijn. In beschaafde landen, zoals Nederland en die uit Scandinavië, bestaat die schaduwambtenarij niet. Daar moet een minister het doen met hooguit een handvol mensen. Zijn we zover, de buikriem aangehaald wegens vermagering, dan kan er weer gepraat worden over een eerlijker en logischer kosten- en lastenverdeling tussen de burger en overheid. Blijft het bij het oude dan is burgerlijk verzet weer toegestaan. Kan een lampje meer en een graadje warmer niemand kwalijk genomen worden.