België aan gezin in Aleppo: wacht drie maanden op visum

Vluchten uit Aleppo © REUTERS

Een Syriër uit Aleppo die sinds begin 2016 in België verblijft als erkend vluchteling kreeg eerder deze maand te horen dat zijn oudste dochter nog wel drie maanden op een ‘humanitair visum’ zal moeten wachten. MO* brengt zijn relaas.

MO* duidt de man uit veiligheidsoverwegingen met de schuilnaam Firas aan.

Hij ontvluchtte Aleppo en werd begin 2016 in België erkend als vluchteling.

Sindsdien probeert hij zijn familie te laten overkomen. Op 24 november kwam er een positieve beslissing voor vrouw en minderjarige kinderen, maar zijn 22-jarige, dus meerderjarige dochter, viel niet onder de regeling van gezinshereniging en werd geacht achter te blijven. Het gezin kreeg 6 maanden de tijd om de visa af te halen, maar wil niet vertrekken zonder de dochter.

Over haar kreeg Firas begin december het bericht dat het nog wel tot eind februari-begin maart zal duren eer de papieren in orde zijn. Ze komt in aanmerking voor een humanitair visum.

De Dienst Vreemdelingenzaken preciseert in een brief aan de sociale dienst, die MO* citeert en in kopie toont, dat de behandeling van humanitaire visa tussen midden juli en midden november “zo goed als stil lag“, onder meer omdat in die periode voorrang wordt gegeven aan studentenvisa, die voor het begin van het academiejaar moeten toegekend worden.

‘Ik word gek’

Wat ik wil zeggen is dat ik dit dossier sneller zal proberen te bekijken, maar dat het kan zijn dat dit pas lukt tegen eind februari/maart. Meer concrete info kan ik niet geven“, aldus de verantwoordelijke van de Dienst Vreemdelingenzaken, die ook aangeeft dat de humanitaire visumaanvragen “slechts een deel van mijn werklast” vormen.

MO* sprak met een wanhopige Firas, die via sociale media ook de alarmerende berichten/geruchten hoort over schendingen van mensenrechten in Aleppo, onder meer over massa-executies, of, zoals VN-secretaris-generaal Ban Ki-moon het stelde: “wreedheden tegen een groot aantal burgers, waaronder vrouwen en kinderen”.

Firas slaagt er vaak niet in telefonisch contact te hebben met zijn familie.

“Ik kan het niet meer verdragen, ik word gek”, zei hij in het telefonisch gesprek met MO*. “Soms kan ik hen dagenlang niet bereiken”. Het beeld spookt door zijn hoofd “van mijn dochter verminkt voor het leven”.

Hij krijgt psychologische behandeling, aldus MO*, “verloor veel gewicht en zit er mentaal helemaal door”.

(RR)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content