Natascha Clerinx (SP.A)

‘Armoede is een rugzak met zware stenen die je van jongs af meedraagt’

Natascha Clerinx (SP.A) Parlementair medewerker bij SP.A

‘Armoede is geen keuze’, schrijft parlementair medewerker Natascha Clerinx (SP.A) over haar eigen jeugd. ‘In een leefwereld die me voortdurend stenen aan de voeten bond, had ik het geluk mensen tegen te komen die deze weer los maakten.’

Walt Disney ploeterde tijdens zijn jeugd op blote voeten door de sneeuw. Op het einde van zijn leven was hij één van de machtigste mannen (een juggernaut) in de animatie- en entertainmentindustrie. Dankzij veel charisma, een brein vol ideeën, een geniale muis en een portie geluk, werd Disney synoniem met sprookjes. Hij bracht ze op het grote scherm, en ook zijn eigen levensverhaal bleek een sprak tot de fantasie. The American dream, from rags to riches, iedereen kan iemand worden als hij of zij maar hard genoeg werkt. De keerzijde: wie niet uit het slop geraakt, heeft het volledig aan zichzelf te wijten. Hebben zij dan niet hard genoeg gewerkt?

Ik ben opgegroeid in een huis met een buitentoilet. Met vocht in de muren en geen warm water. Onze slaapkamers hadden geen verwarming. In de winter kon de temperatuur er dalen tot -12. Mijn alleenstaande mama en ik werkten hard en als eerste in mijn familie ging ik naar het ASO en uiteindelijk naar de universiteit. Vandaag ben ik medewerker op het Vlaams Parlement. Klinkt dit een beetje Disney-achtig? Het scheelde niet veel of het was allemaal anders gelopen.

‘Armoede is een rugzak met zware stenen die je van jongs af meedraagt’

Mijn eerste schoolrapporten voorspelden weinig goeds. Niet omdat mijn IQ lager lag of omdat ik minder talent had dan mijn medeleerlingen uit “normale” gezinnen. Mijn moeder werkte lange dagen om ons gezin staande te houden. Er bleef weinig tijd over om me te helpen met mijn huiswerk. Huiswerk dat ze zelf vaak niet begreep.

Armoede is een rugzak met zware stenen die je al van jongs af meedraagt. Meneer Vanermen was de eerste die de last op mijn schouders verlichtte. Hij had me kunnen buizen en me naar het BSO, richting waterval kunnen duwen maar in plaats daarvan, gaf hij me een kans. Anderen volgden hem om stenen uit mijn rugzak te halen. Mevrouw Cleeren gaf me haar liefde voor geschiedenis door. Meneer Herckens gaf me woorden en een pen . Mevrouw Libens overtuigde mij en mijn moeder dat de universiteit ook voor mij een optie was. Professor Laes en Tys bleven er ook na mijn studies op hameren dat ik het waard was. Dat ze onder de indruk waren. Meryame toonde me dat mensen zoals wij wél iets konden.

In een leefwereld die me voortdurend stenen aan de voeten bond, had ik het geluk mensen tegen te komen die deze weer los maakten. Mijn oma joeg de ruziemakers buiten die tijdens de blok extra lawaai kwamen maken. Ze maakten kabaal omdat ik ’toch normaal moest doen’. Ik was niks, kon niks en zou nooit iets zijn. Het had geen zin om braaf te leren, je eindigt toch in de goot.

Mijn rugzak is lichter, maar zit nog altijd vol stenen. Zoals een psychologische steen die me elke dag als ik het Parlement binnenstap, zegt dat ik er niet thuis hoor, dat mijn soort volk niet in het Huis van Volksvertegenwoordigers hoort.

Ik had het geluk dat iemand mijn moeder uitlegde hoe ze een studiebeurs kon aanvragen, dat ik steeds een vakantiejob vond die me voldoende betaalde om tijdens het academiejaar van te leven, en uiteindelijk een baas die me die eerste paar uren gaf om te kunnen groeien.

Mijn rugzak is lichter maar zit alsnog vol stenen. Een biologische die zegt dat mijn levensverwachting sowieso korter zal zijn door mijn jeugd. Een financiële omdat ik geen reserves heb, omdat die 3 maanden huurwaarborg beter besteed worden aan de zorg voor mijn moeder en oma. Een psychologische steen die me elke dag als ik het Parlement binnenstap, zegt dat ik er niet thuis hoor, dat mijn soort volk niet in het Huis van Volksvertegenwoordigers hoort. Een maatschappelijke steen die zegt dat ik maar harder moet werken. En mijn eigen steen, mijn eigen angst, die me constant toefluistert dat het sprookje zo weer gedaan kan zijn.

Deze rugzak vol stenen was niet mijn keuze. Armoede is geen keuze. Een beleid dat geluk naar mensen brengt is dat wel. Wanneer maakt deze regering eindelijk de keuze om meer Disney-verhalen te schrijven?

https://twitter.com/BennieNC/status/920222845392834562Natascha Clerinxhttps://twitter.com/BennieNC

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
550rich3153600000Twitterhttps://twitter.com1.0

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content