Anaïs Verniers herdenkt haar vader met theater: ‘Soms wil je pijn voelen’

Samen met haar broer en haar moeder herdenkt de zestienjarige Anaïs Verniers (links op de foto) in Liefste haar vader, de regisseur Roel Verniers. Hij overleed in 2011, op 37-jarige leeftijd, aan kanker.

In 2012 maakten jullie al het muziektheaterstuk Sommige dingen (vallen in het water). Is Liefste daarop een vervolg?

Anaïs Verniers: Ja. Aan Sommige dingen (vallen in het water) zijn we direct na papa’s dood begonnen. Toen geloofden we nog dat hij op een dag de voordeur zou openzwaaien en ons leven terug zou binnenstappen. Je wéét: dat kan niet. En toch geloof je het.

Sindsdien heeft dat gevoel plaatsgemaakt voor een besef van verlies en een verlangen naar nieuwe liefde. Mama (actrice Clara Van den Broek, nvdr) wilde daar een stuk over maken. Zij rouwt door te werken. Mijn broer Wolf en ik helpen haar graag, al is het theater vooral háár taal. Wolfs taal is de muziek. Hij speelt trompet en cello.

En ik? Ik zing en schrijf. En ik ben gek op Engeland! Engelsen houden van rituelen, van tradities en van kapsels in alle kleuren. (lacht) Ik vind die mix tussen respect voor het oude en de drang naar vernieuwing geweldig. En hun taal! Ooit, nadat ik overal ter wereld de rituelen van andere culturen heb ontdekt, wil ik in Engeland wonen en werken, en verhalen schrijven. Mijn boekenkast oogt als een verzameling stukjes van mijn ziel. Misschien schrijf ik ooit wel een verhaal dat iemand precies de emotie laat beleven die hij nodig heeft. Pijn, bijvoorbeeld. Soms wil je pijn voelen. Dan helpen verhalen.

Hebt u meegeschreven aan Liefste?

Verniers: Nee. De tekst is vooral gebaseerd op Orpheus en Eurydice, de mythe waarin Orpheus zijn geliefde uit een ondergronds labyrint leidt maar niet mag omkijken, omdat zij anders opgesloten blijft in het doolhof. Mama, Inge Schoups en ik vertolken drie rouwende vrouwen. Rouwen is als dolen tussen de onder- en de bovenwereld. De vrouwen in het stuk klampen zich vast aan rituelen. Een van die rituelen is het dekken van de tafel – met een kopje, een bordje en een taartvork voor zij die er niet meer zijn. De dames zitten in de put. Tot er een man in de put afdaalt.

Jullie spelen in een put?

Verniers: Exact. We spelen op de Leugenberg in Ekeren. In een weide hebben we een enorme put gegraven. De bodem daarvan is de scène. De tribune staat voor en deels in de put. Elke toeschouwer krijgt een hoofdtelefoon en hoort gedurende de voorstelling een soundtrack. Wolfs oefensessies op trompet en cello vormen de soundtrack van mijn leven, en zijn trompet is ook deel van de soundtrack van het stuk. Samen met hem breng ik You Raise Me Up van Secret Garden . Ook Dis, quand reviendras-tu? van de Franse zangeres Barbara is te horen. Dat chanson benoemt precies het gevoel dat ons leven heeft getekend.

Hoe heeft het verlies van uw vader de manier waarop u in het leven staat bepaald?

Verniers:(denkt na) Ik geloof in God, hoe moeilijk die relatie ook is. Door te geloven, voelde ik me minder machteloos toen papa ziek was. Na zijn dood was ik woest. Maar je kunt toch alleen kwaad zijn op iemand die bestaat?

Sinds papa is gestorven, probeer ik alles waarover ik macht heb te controleren. Die gebeurtenis heeft de perfectionist in me gewekt. En ik schrijf in schriftjes, zodat ik die woorden nooit verlies. Papa was regisseur en leidde Cultuurcentrum Berchem. Maar hij schreef ook. Op 22 juli 2011 schreef hij in zijn column in De Morgen dit: ‘Hoe ze op ons afloopt over het pad. Zelfgeschilderd rozet om de hals, armen geopend, onze lichamen in haar ogen. Knuffelklaar.’ Als ik dat lees, voel ik zijn liefde. Zo stolt verdriet tot liefde. We hopen dat het publiek met dat besef uit onze put zal ‘klimmen’.