Voor het hof van assisen van Aarlen begon op 1 maart 2004 het proces van Marc Dutroux en zijn handlangers. Tien jaar later hebben de burgerlijke partijen elk hun eigen weg afgelegd. Een overzicht.
Ruim 2.500 dagen na de arrestatie van Marc Dutroux, Michelle Martin, Michel Lelièvre en Michel Nihoul begon in België het meest ophefmakende en pijnlijke proces uit de moderne geschiedenis van het land. Op 22 juni 2004, na 17 weken assisenzittingen, veroordeelde het hof van assisen van Aarlen Marc Dutroux tot levenslange opsluiting. De zwaarste straf werd ook gekoppeld aan 10 jaar terbeschikkingstelling van de regering, gezien het veelvoud en de ernst van de feiten, zijn gerechtelijke voorgeschiedenis, zijn volharding in de misdaad en het blijvende gevaar voor de samenleving. Zijn echtgenote Michelle Martin werd veroordeeld tot 30 jaar gevangenis en handlanger Michel Lelièvre tot 25 jaar opsluiting
Maar hoe zou het tien jaar later nog zijn met de burgerlijke partijen? De families van de slachtoffers hebben zo goed als mogelijk weer een ‘normaal’ leven. Sommigen zijn definitief uit de spotlights van de media verdwenen, anderen lanceerden zich in de politiek en de meeste betrokkenen blijven strijden tegen de vraag voor voorwaardelijke vrijlating van Marc Dutroux, Michel Lelièvre en Michelle Martin. Een juridisch gebeuren dat het leven van de slachtoffers blijft verstoren.
Jean-Denis Lejeune
Na de verdwijning van zijn dochter Julie, legde Jean-Denis Lejeune zich erg toe op burgerlijke actie en politiek. Hij nam onder meer deel aan de oprichting van Child Focus, vervoegde de communicatiedienst van het Franstalige kinderrechtencommissariaat en stichtte de vzw Objectif Ô. In 2010 behaalde hij op de CDH-lijst voor de Kamer 13.709 voorkeurstemmen, maar werd niet verkozen. In mei kan hij opnieuw op een lijst verschijnen bij de komende verkiezingen. Jean-Denis Lejeune is kabinetsmedewerker van staatssecretaris Melchior Wathelet en werd in oktober
2012 verkozen als gemeenteraadslid in Flémalle. Hij scheidde van zijn vrouw Louisa en bouwde een nieuw leven op.
Gino Russo
Gino Russo, de vader van Mélissa, bleef nog enkele jaren erg actief in de media maar verdween nadien. De BBTK-afgevaardigde keerde terug in de schijnwerpers om de arbeiders van ArcelorMittal in Luik te verdedigen in hun strijd voor jobbehoud. Hij maakt deel uit van de reconversiecel van het staalbedrijf en begeleidt ontslagen werknemers. Hij werd vernoemd om op een lijst van de extreemlinkse PTB te figureren, maar Gino Russo logenstrafte dit en is in mei geen kandidaat. Zijn echtgenote Carine engageerde zich ook politiek. In 2007 was ze kandidate op een Ecolo-lijst, behaalde 57.747 stemmen en werd gecoöpteerd senator. In september 2009 gaf ze haar zetel op en verliet ze om gezondheidsredenen ontgoocheld de politiek.
Paul Marchal
Paul Marchal, de vader van An, richtte in 1999 een partij op, de PNPb (Partij voor Nieuwe Politiek in België), maar werd niet verkozen.
Jean Lambrecks
Jean Lambrecks, de vader van Eefje, woont trouw elke zitting bij van de strafuitvoeringsrechtbank betreffende de vraag tot voorwaardelijke vrijlating van Marc Dutroux.
Sabine en Laetitia
Sabine Dardenne en Laetitia Delhez, de twee levend teruggevonden slachtoffers van Marc Dutroux, hebben eveneens een ‘normaal’ leven proberen terug te vinden. Sabine, vandaag 30 jaar, was iets minder dan drie maanden aan Dutroux overgeleverd. Ze schreef het boek ‘Ik was twaalf en ik fietste naar school’. Laetitia Delhez is 32 jaar en werd moeder van vier kinderen.
En de veroordeelden?
Afgezien van Michel Nihoul, die volgens justitie los stond van de dood van de kinderen en in 2006 werd vrijgelaten, werden Marc Dutroux, Michelle Martin en Michel Lelièvre vertrouwde figuren van de zittingen van de strafuitvoeringsrechtbank, die in 2007 werden opgericht. Michelle Martin werd in augustus 2012 voorwaardelijk vrijgelaten terwijl Marc Dutroux en Michel Lelièvre de procedures aan elkaar rijgen. Een toekomstige vrijlating van Marc Dutroux daarentegen lijkt erg moeilijk. Zijn terbeschikkingstelling van de regering gedurende 10 jaar betekent dat – zelf als de strafuitvoeringsrechtbank zijn vrijlating beveelt – de minister van Justitie over een recht beschikt om hem in de gevangenis te houden. (Belga/TE)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier