Er kwam afgelopen week een barst in de schutskring rond het Vlaams Belang, maar geen kat die daar nog echt van wakker ligt.
Het cordon sanitaire is doorbroken. In het Vlaams Parlement dan nog wel. Daar werd vorige week het bijzondere kiesdecreet goedgekeurd met de steun van het Vlaams Belang. Gedeeltelijk toch. De vermindering van het aantal provincieraadsleden overleefde de stemming, maar door een amendement van het Belang werd de geplande provinciale kiesdrempel geschrapt. Resultaat: het decreet werd goedgekeurd maar alleen het Vlaams Belang applaudisseerde. Voor zichzelf.
Dat ze echt waar geen afspraken met het Belang hadden gemaakt, benadrukten de fractieleiders van de meerderheid meteen. En dat het cordon was doorbroken, was op zich ook al discutabel, want er was geen sprake van een bestuurs- of ander akkoord met het Vlaams Belang. De meerderheid kon toch niet tegen haar eigen ontwerpen of voorstellen stemmen louter en alleen omdat de VB-fractie die wilde goedkeuren? Voor sommigen was het stormpje over het gecompromitteerde cordon trouwens zeer welkom. Voor CD&V, bijvoorbeeld, dat moest uitleggen waarom zo veel van haar fractieleden op het cruciale moment van de eindstemming afwezig waren gebleven. Dat leek wel erg toevallig voor een partij die het dezer dagen vooral van haar lokale macht moet hebben en dus alle belang heeft bij de invoering van een provinciale kiesdrempel.
In elk geval was de veeleer lauwe reactie op de steun van het Vlaams Belang frappant. Een paar jaar geleden, toen de partij nog een vierde van de Vlaamse kiezers achter zich had, zou er moord en brand zijn geschreeuwd. In alle kranten zouden ellenlange opiniestukken zijn verschenen over hoe de Vlaamse meerderheid de democratie op de helling had gezet. Maar vandaag is het Vlaams Belang niet langer het machtsblok van weleer, en worden steeds minder mensen warm of koud van de uitdunnende club van Filip Dewinter.
Al glorieerde de fractieleider zelf natuurlijk wel na de chaotische stemming over het kiesdecreet. ‘Als dit geen doorbreken van het cordon sanitaire is, weet ik het ook niet meer’, reageerde hij. Maar zelfs als dat zo is, komt die doorbraak rijkelijk laat. Want één ding hebben de bedenkers van het cordon wel degelijk bereikt: de jarenlange uitsluiting van de macht heeft bij veel Belangers voor tonnen frustraties gezorgd en heeft zo tot interne oorlogen en zelfs de gestage leegloop van de partij geleid. Want net toen de halve Wetstraat begon te beweren dat het cordon was mislukt, stond die andere Vlaams-nationalistische partij op die steeds meer ontevreden Belangers deed watertanden. Ondertussen heeft de N-VA in alle stilte al een resem voormalige Vlaams Belangers opgeslorpt.
En Dewinter? Die gooit nog wat olie op het vuur met zijn krampachtige pogingen om alles toch maar bij het oude te houden. Vorige week nog werd de Gentse Belfortgroep onder leiding van Francis Van den Eynde zonder pardon buiten de deur gezet. Daarop stuurde ook Koen Dillen, zoon van founding father Karel Dillen, zijn partijkaart terug omdat ook hij genoeg had van het despotische partijbestuur. En ondertussen blijft Dewinter maar applaudisseren. Voor zichzelf.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier