Ann Peuteman

Aaibaar asielbeleid

Maandagochtend werd een sympathieke jongeman tegen zijn wil op een vliegtuig naar Afghanistan gezet. Duizenden Belgen hadden zich daar nochtans tegen verzet. Omdat hij beter verdiende.

Ons land zit vol. Te weinig geld, te weinig huizen, te weinig cellen ook. Zelfs als we om de een of andere reden het OCMW van de wereld zouden willen spelen, zijn we daar eenvoudigweg niet toe in staat. Onze steden kraken nu al onder de instroom van de Oost-Europese inwijkelingen en exotische asielzoekers. Dus moeten we keuzes maken. Simpel.

Komt die uitleg u bekend voor? Logisch. Zo goed als alle politieke partijen, van rechts tot links, bezigen die geregeld. Onder druk van de publieke opinie vaak, want een groot deel van de Vlamingen roept al jaren om een strenger asielbeleid. Ze willen striktere criteria voor de erkenning van politieke vluchtelingen, en verder moeten al die illegalen en uitgeprocedeerde asielzoekers zo snel mogelijk het land weer uit. Alleen als moeders met kinderen dreigen dood te vriezen in de straten van onze centrumsteden, strijken we even de hand over het hart en eisen we van de overheid dat hen een warm bed wordt aangeboden. Maar daarna moeten ze natuurlijk wel opkrassen. We hebben hier tegenwoordig zo onze eigen problemen.

Tenzij zo’n asielzoeker er bijzonder fideel uitziet, natuurlijk. Als hij feilloos Nederlands spreekt – zij het met zo’n charmant accentje -, goed is opgeleid en bereid is om hard aan zijn toekomst te werken. ‘Laat hem blijven, hij verdient het’, klinkt het dan. ‘Ze zouden beter Farid le Fou in zijn plaats uitwijzen. Die verdient dat tenminste.’ Of nog: ‘Er zijn er velen die verdienen om teruggestuurd te worden maar deze jongen is een voorbeeld.’ Verdienen. Een verblijfsvergunning moet je tegenwoordig dus verdienen door een voorbeeldburger te zijn. Voortaan alleen nog sympathieke mensen in België. Dat belooft.

Natuurlijk is het hartverscheurend dat een jonge jongen als de Afghaanse Parwais Sangari, die zich hier na vier jaar helemaal thuis voelt en doodsbang is om naar Afghanistan terug te keren, het land wordt uitgezet. Het was dan ook alleen maar menselijk geweest om hem te laten blijven. Maar niet op basis van zijn aaibaarheidsfactor. Want hij is natuurlijk niet de enige vluchteling die hier als minderjarige is gearriveerd, ondertussen perfect is ingeburgerd en niet weet wat voor gruwelijks hem in zijn vaderland te wachten staat. In België wonen nog tientallen jongens en meisjes zoals hij. Dus is de keuze simpel: of we regulariseren hen allemaal, of we sturen ze met z’n allen terug. Desnoods al op hun zestiende of zeventiende, zoals staatssecretaris Maggie De Block (Open VLD) nu voorstelt. Een tussenweg is er niet, want dan belanden we vanzelf in willekeur.

En dat kan echt niet in een rechtsstaat waar dagelijks wanhopige mensen arriveren, die geen andere uitweg meer zagen dan hun eigen land te ontvluchten. Stuurse, onaantrekkelijke, antipathieke mensen vaak. Tot in hun ziel getekend door oorlog, dreiging en angst. Mensen die zichzelf eerst weer moeten kunnen samenrapen voor ze aan hun toekomst durven te denken, voor ze op het idee komen om Nederlands te gaan leren ook. Mensen die de buren liever zien gaan dan komen en die niet op een liefdevolle pleegmoeder hoeven te rekenen. Mensen voor wie we nooit van ons leven een Facebookgroep zouden opstarten.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content